เสียงย้ำเท้าอย่างกระแทกกระทั้นของดอจิโนดังไม่หยุด จนกระทั่งเหลือบเห็นนับดาวเดินออกมาจากบ้านเอื่อยๆ เขาจึงได้กระโจนขึ้นมานั่งบนรถยนต์ พร้อมกับหลุบเปลือกตาลง แสร้งทำท่าไม่สนใจใยดีทั้งที่ก่อนหน้ายังกระวนกระวายอยู่เลย
“หนูดาวต้องออกไปทำรายงานกับเพื่อนนะแม่ และอาจไม่กลับมาในคืนนี้” นั่นคือข้ออ้างที่นับดาวอ้างกับมารดา
“ว่าไงนะลูก แล้วคุณดอจิโน่กลับไปแล้วหรือ?”
“กลับไปแล้วจ้ะแม่ หนูดาวจะออกไปข้างนอกนะ อาจจะค้างคืนที่บ้านเพื่อน ถ้างานไม่เสร็จ” นับดาวหลุบเปลือกตาลง ปิดบังร่องรอยโกหกจากสายตามารดา
“แล้วเรื่องนั้นล่ะว่ายังไง”
“อืม...หนูดาวตกลงไปแล้วแม่ เราจะได้มีเงินกลับเมืองไทย หลังจากจบงาน หนูดาวไม่อยากฝืนทำงานอยูในเมืองอันโหดร้ายแบบนี้อีก เราไปหาไร่เล็กๆ ทำสวนเหมือนเมื่อก่อนกันดีกว่าค่ะแม่ เงินที่คุณดอจิโน่ให้มามันคงมากพอที่จะซื้อที่ดินซักแปลง เพื่อทำการเพาะปลูกเหมือนเมื่อก่อน” หญิงสาวกลั้นใจพ
