ลัยลาฮ์อุ้มลูกน้อยวิ่งกระหืดกระหอบบนผืนทะเลทรายอันเวิ้งว้างหนีความชั่วร้ายที่กำลังตามมาปลิดชีวิตทั้งเธอและลูก
เสียงลูกในอ้อมกอดร้องไห้ระงมไม่มีทีท่าจะหยุดเธอจึงทรุดกายลงนั่งพักเปิดเสื้อประคองทารกน้อยหน้าตาน่าชังเข้าเต้า
“ชู่วว ลูกจ๋า”
แต่แล้วมีเสียงฝีเท้าของเขากำลังตามมาทันจนได้
แกร่ก
เขาขึ้นลำปืนเล็งปลายกระบอกมาที่เธอและลูก เธอคลานเข้าไปกอดขาผู้เป็นพ่อของลูกเพื่อวอนขอชีวิต
“ได้โปรดปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะคะ”
แต่ใบหน้าคมเข้มนั้นไร้ความเห็นใจในแววตาซ้ำยังกระตุกรอยยิ้มร้ายกาจ
“ฮึก ไม่นะชารีฟ”
ปัง!
“ชารีฟ อย่า!”
เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย
“เป็นอะไรน่ะ?” นิ้วใหญ่สะกิดต้นแขน เลิกคิ้วขึ้นถาม “หลงรักฉันมากจนเก็บไปฝันเลยหรือ?”
“ชิ” เธอสลัดมือไปให้พ้นตัวด้วยความหงุดหงิด
เธอผล็อยหลับบนลีมูซีนคันหรูหราระหว่างเดินทางจากอาบูดาบีไปสู่เมืองดูไบเพื่อพบแม่ของเขา แม้จะตื่นมาแล้วแต่เธอยัง
