“โอ๊ย อิงปวดท้องมากเลย” เธอทรุดไปนอนลงกับเบาะใบหน้าแสดงถึงความเจ็บปวดขั้นสุด
“ถ้าไม่ขึ้นมาก็อยู่ที่นี่ไปแล้วกัน”
“เชิญค่ะ” หน้าตาไม่อาลัยอาวรณ์ สายตายังคงว่างเปล่ามาก
พ่อเลี้ยงราชาโกรธจัดบึ่งรถออกไปทันที ไว้เขาค่อยกลับมารับแม่ตัวดีทีหลังแล้วกันตอนนี้ต้องไปส่งคนปวดท้องที่โรงพยาบาลก่อน
มีมี่กดเบอร์โทรหาพี่วินที่ค่อนข้างสนิทกันเพราะเธอขอแลกเบอร์ไว้แม้จะระยะทางไกลแค่ไหนขอแค่ราคาจ่ายค่อนข้างเยอะก็มารับได้ ธุรกิจที่ต้องแข่งขันแบบนี้มีลูกค้าเป็นของตัวเองย่อมดีและเธอก็ใช้บริการพี่วินคนนี้บ่อยมาก
“ให้มารับไกลจังเลยนะครับ” พี่วินมาถึงแล้วหลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมงทั้งที่พี่วินบอกว่าเร่งบิดมาเต็มที่แล้ว
“ขอโทษนะคะ พอดีมาทำธุระที่นี่แล้วไม่มีรถกลับ”
“ไม่เป็นไรครับ ขึ้นมาได้เลย”
นั่งวินกลับมาอีกครึ่งชั่วโมงหน้าเธอชาไปหมดจากการลมตีหน้ามาตลอดทางจ่ายไปสามร้อยบาทจากนั้นก็เอ่ยขอบคุณพี่วินเจ้าประจำ
