ตอนที่ 10 คนปากเสีย
ทั้งสองกลับมาถึงบ้านในเวลาแปดโมง เดินเข้ามาในครัวก็เจอเข้ากับลูกชายคนโตของบ้านนั่งหน้าบูดแต่เช้า
“ไปไหนทำไมไม่บอก”
มีมี่วางผลไม้ลงบนโต๊ะก่อนจะเหลือบตาไปมองคนพูด เธอรีบผินหน้าหนีเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาตรง ๆ
“ผมถามคุณอยู่นะ”
“ไปตลาดมาค่ะ” เธอตอบง่าย ๆ ก่อนจะเดินเอาผลไม้ไปล้างรอลูกชายกลับมาจากการชมหมอกยามเช้ากับพ่อเลี้ยงเรวัช
“คำถามคือทำไมไปไม่บอก” หน้าขึงตาดุไม่พอใจเสียเต็มประดา
“หนูมี่ไปกับฉัน ทำไมกลัวเมียหายเหรอ” แม่เลี้ยงรัมภาเดินเข้ามาในครัวเห็นหน้าของลูกสะใภ้ก็พอจะรู้ว่าโดนดุอยู่
“ผมจะกลัวทำไม ไปก็ดีสิ”
“ถ้าหนูมี่ไปแกก็ไสหัวไปด้วยเหมือนกันอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันเลี้ยงแกได้ไม่ดีใช่ไหมโตมาถึงปากไม่มีหูรูดแบบนี้” แม่เลี้ยงรัมภาเดินเข้าไปบิดเอวลูกชายทันที
“โอ๊ย แม่เลี้ยงผมเจ็บนะ” คนตัวโตดีดตัวหนีทันที ตาก็เหลือบไปมองคนที่ยืนหน้านิ่งอยู่ อายก็อาย แม่นะ
