เมียเเต่งห้ามรัก

ตอนที่ 4/2 เรื่องตลกบนโต๊ะกินข้าว 2

​

“เสี่ยอินทัช” มีมี่เดินลงจากรถก็เจอเข้ากับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ เธอรีบดึงลูกชายมาหลบอยู่ข้างหลังทันที “เสี่ยมาถึงที่บ้านเพราะอะไรคะ ดิฉันพึ่งจ่ายเงินงวดที่สองไปเอง”

“เอาตามตรงเลยนะหนู เสี่ยคิดถึง”

มีมี่รีบย่อตัวลงหันไปปิดหูลูกชายไว้ทันที เสี่ยอ้วนพุงย้วยกระดุมแทบจะปริออกมาแล้วกำลังกระตุกยิ้มโชว์ฟังเรียงตัวกัน

“เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าเสี่ยจะไม่มาที่นี่”

“เหรอ เสี่ยเคยพูดอย่างนั้นเหรอ กูเคยพูดเหรอวะ” หันไปถามลูกน้องแล้วพากันหัวเราะอย่างชอบใจ

“ผมไม่เคยได้ยินนะครับ สงสัยคุณผู้หญิงคิดไปเอง”

“คุณผู้หญิง...มึงเรียกเข้าท่าดีวะไอ้หยอง ลองเสนอให้คุณผู้หญิงของมึงไปอยู่บ้านเพื่อลดหนี้ดูสิวะ” พูดจบก็หันมามองผู้หญิงใบหน้าสะสวย เมื่อก่อนได้แต่เดินผ่านเพราะความหยิ่งยโสของเธอเองแต่ตอนนี้เขากลับกลายมาเป็นคนเหนือกว่า “บอกตรงๆ หนูตรงสเปกเสี่ยมาก” สายตาโลมเลียทำให้มีมี่อยากมีสี่มือจะได้ปิดตาลูกชายไว้ด้วย

“ไหนเราตกลงกันแล้ว”

“จุจุ จะว่าก็ว่าแต่เสี่ยชอบหน้าตาหนูตอนพยศมากๆ มาอยู่กับเสี่ยสิแล้วชื่อเสียงหรืองานของหนูจะกลับมา”

ใช่เมื่อก่อนเธอเป็นคนรักศักดิ์ศรีและหน้าตาอยู่พอควร ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เชิดหน้าคอตั้งอยู่เสมอเงินทองมีเต็มกระเป๋า แม่ก็ดีลูกก็ประเสริฐทำให้เธอไม่คิดว่าจะมีวันตกต่ำจนสิ้นเนื้อประดาตัวขนาดนี้เหมือนกัน คนที่เกลียดเธอก็คงมีมากเพราะความยโสและเย่อหยิ่งของเธอในเมื่อก่อน

แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วเธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพราะต้องมีกิน เพื่อให้ลูกได้เรียนได้รักษาบ้านนี้ไว้

“ฉันจ่ายหนี้เสี่ยครบแน่นอนค่ะ ตามที่เราตกลงกันไว้”

“ตอนนี้มันขึ้นมาสิบล้านห้าแสนแล้วนะหนู” เสี่ยมันพูดน่าชวนอ้อนอวัยวะเบื้องล่างมากทีเดียว

“คะ? ฉันจ่ายไปสองล้านห้าแล้วทำไมมันยังเหลือเยอะกว่าเดิม”

“ดอกเบี้ยไงหนู”

มีมี่รู้สึกว่าฟ้ากำลังจะถล่มลงมาใส่ตัวและไม่คงไม่มีใครมาช่วยค้ำมันไว้ให้เธอกับลูกแน่นอน ขอแค่ใครสักคนที่โผล่มาตอนนี้เธอจะตอบแทนให้หมด ไม่อยากให้ลูกมาเห็นภาพมาได้ยินอะไรแบบนี้เลย เธอจะทำยังไงดีคิดไปน้ำตาก็รื้นขอบตาสวรรค์เล่นตลกกับชีวิตเธอเกินไปหรือเปล่า ต่อให้เธอจะหยิ่งจะเชิดแต่ก็ไม่เคยด่าทอช่างแต่งหน้าไม่เคยตบตีช่างทำผมหรือดึงหัวผู้ช่วยสักหน่อย ทำไมต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วย แค่นี้มันยังไม่พอใช่ไหม

“อ้าวหนูมีมี่”

แม่กับลูกพร้อมกับชายหน้าเหี้ยมหันไปมองด้านหลังตามเสียงทันที คนสวยขมวดคิ้วเพราะไม่รู้จักกับคนที่มาเป็นการส่วนตัวทำไมถึงได้เรียกเธอราวกับสนิทสนมขนาดนั้น มีมี่ปล่อยมือจากหูสองข้างเลื่อนลงไปจับแขนเล็กไว้แทนแล้วพาลูกน้อยวิ่งไปหลบทางด้านหลัง...พ่อเลี้ยงเรวัช

“พ่อเลี้ยงนี่เองคิดว่าใครที่ไหน” เสี่ยอินทัชกระตุกยิ้มมองดูผู้หญิงหอบลูกวิ่งหนีเขาเหมือนเจอผีก็ได้แต่กำกระเป๋าถือไว้แน่น

“อ้าวเสี่ยทัช” พ่อเลี้ยงละสายตาจากสองแม่ลูกด้านหลังตัวเองหันหน้ากลับมามองเสี่ยอินทัชด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“พ่อเลี้ยงมาทำอะไรที่นี่ครับ หรือว่า” สายตาดูถูกดูหมิ่นทำให้พ่อเลี้ยงกำหมัดเหมือนกัน

“ผมมาเยี่ยมว่าที่ลูกสะใภ้คนโตของผมครับ”

....มีมี่เงยหน้ามองพ่อเลี้ยงในทันที

“ลูกสะใภ้? ตลกหรือเปล่าครับพ่อเลี้ยงนี่ผมต้องขำไหม” เสี่ยอินทัชหันไปหัวเราะชอบใจกับลูกน้องตัวเอง

“ไม่ต้องขำครับ เพราะมันคือเรื่องจริง” พ่อเลี้ยงมีท่าทางจริงจังจนมีมี่ไม่กล้าขัดอาจจะเพราะอยากหาอะไรมาช่วยบังหน้าไปก่อนเลยพูดแบบนั้นก็ได้ เธอขอแค่เสี่ยพุงย้วยกับลูกน้องหน้าเหี้ยมออกไปจากบ้านเธอก็พอ สงสารก็แต่ลูก

“งั้นรู้ไหมครับว่าที่ลูกสะใภ้พ่อเลี้ยงเป็นหนี้ผมอยู่เท่าไหร่” เสี่ยอินทัชหุบยิ้มพลันแล้วยกเรื่องหนี้ขึ้นมาแทน

“จะว่าหนี้ของหนูมีมี่ก็ใช่ว่าเธอยืมเสี่ยมาเสียหน่อย”

“หนี้ของแม่ลูกก็ต้องจ่าย” เสี่ยอินทัชสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้รู้สึกเสียดายที่มองหน้าสวยๆ ของหญิงสาวยังไม่เต็มอิ่มเลย

“ครับ หนี้ของหนูมีมี่ทางไร่ราชาจะเข้าไปจัดการเอง ต่อไปนี้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้วเสี่ยก็ไม่ควรมาที่นี่นะครับ”

“ก็ดี” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่มือกำหมัดแน่น คิดว่าคนอย่างเขาจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรือไง “แต่ผมอยากบอกอะไรไว้หน่อยเป้าหมายที่ผมเล็งไว้ไม่เคยปล่อยให้รอด”

พูดจบก็พาร่างอ้วนพุงย้วยของตัวเองเดินออกไปจากบริเวณหน้าบ้าน มีมี่ถอนหายใจเฮือกก่อนจะก้มบอกให้ลูกเข้าไปในบ้านเพื่อเอาน้ำมาเสิร์ฟผู้ใหญ่เด็กน้อยพยักหน้ารับอย่างว่านอนสอนง่าย

“พ่อเลี้ยงดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนค่ะ” มีมี่ผายมือให้พ่อเลี้ยงเดินเข้ามานั่งที่ศาลาหน้าบ้าน “ขอบคุณมากเลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ”

พ่อเลี้ยงเรวัชมองหน้าเด็กชายที่เอาน้ำมาวางให้เขาดูก็รู้ว่าเป็นเด็กที่ถูกอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดีแน่นอน แล้วแบบนี้เขาจะทำใจทนมองอยู่เฉยๆ ได้ยังไง