ตอนที่ 3/1 บ้าผู้ชาย 1
950 Words
ตอนที่ 3 บ้าผู้ชาย
“ซอยบ้านเรานี่น่า” มีมี่ว่าพลางมองที่ซอยคุ้นเคยแต่เขาขับเลยไปอีกและมาไกลพอสมควรเลี้ยวซ้ายขับเข้ามาที่ซอยข้างหน้าคือบ้านหลังใหญ่มีรั้วขนาดใหญ่รถคันนั้นขับเข้าไปแล้ว
ปี้บๆๆ ปี้บๆๆ
บีบแตรใส่ตั้งแต่ทางเลี้ยวก็ยังไม่คิดที่จะจอด มีมี่ขับเข้ามาจอดที่หน้ารั้วสูงเธอลงจากรถพร้อมกับหิ้วถุงร้านสะดวกซื้อลงมาด้วย เริ่มหงุดหงิดเหมือนกันนะ
“เดี๋ยวค่ะ!” ตัวบ้านไม่ได้ไกลจากรั้วมากนักมีมี่เลยจัดการแหกปากขึ้นทันที อย่าว่าแต่พ่อเลี้ยงเลยมองมาทุกคนที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้านนั่นแหละ
บ้านตรงหน้าคือหลังใหญ่มากเป็นบ้านไม้สักสองชั้นที่ออกแบบได้สะดุดตาจริงๆ ทั้งสวยทั้งดูขลังยังไงชอบกล
“ไปจัดการ” พ่อเลี้ยงราชาข่มตาแล้วสะบัดมือให้ลูกน้องไปจัดการเขาล่ะเบื่อเต็มทีกับผู้หญิงที่ขับรถมาตามเขาถึงบ้าน ถ้าจะบ้าผู้ชายก็ควรเอาให้พอดี “บ้าผู้ชายจริงผู้หญิงสมัยนี้”
“พ่อเลี้ยงพูดอะไรแบบนั้น” แม่เลี้ยงรัมภาเดินถือตะกร้าผลไม้เข้ามาวางที่โต๊ะไม้สักก่อนจะมองออกไปที่รั้วหน้าบ้านของตัวเอง
“ก็จริงนี่ครับไม่เคยรู้จักกันแต่ขับรถมาตามถึงบ้าน ต่อไปผมจะเรียกช่างมาติดตั้งรั้วไว้ตั้งแต่หน้าซอยแล้ว” คนยังไม่รู้เรื่องเอ่ยต่อมองตามสายตาคนเป็นแม่ออกไปก็เห็นว่าไอ้กู่ให้ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในบ้าน
สงสัยไอ้นี่มันอยากตกงาน!
“ผมไม่รับของจากคนแปลกหน้า ตามมาถึงบ้านบ้าหรือเปล่า”
มีมี่กำลังยกมือไหว้ผู้ใหญ่เป็นอันต้องชะงัก นี่เขาหมายความว่าหล่อนตามเขาสินะ
“ตาราม!” แม่เลี้ยงตวัดสายตาดุๆ ไปปรามลูกชายทันที มันนิสัยเหมือนพ่อซะเหลือเกินความดีทำไมไม่เอาไปจากเธอบ้างก็ไม่รู้
“ก็จริงนี่ครับผู้หญิงสมัยนี้มักหาหนทางที่จะรวยทางลัด”
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตามคุณมา”
“ก็เห็นอยู่ว่าตาม”
“เลิกเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลกแล้วหัดฟังคนอื่นบ้างสิคะ”
...อึ้งกันทั้งบ้าน
“วะ...ว่าไงนะ!”
“คุณหยิบถุงฉันมาผิดจากคาเฟ่ในตัวอำเภอค่ะ ฉันตามมาเอาของคืน แล้วก็นี่!”
มีมี่ยืนถุงร้านสะดวกซื้อไปตรงพ่อเลี้ยงราชาเพื่อยืนยันว่าเขาหยิบมาผิดจริงๆ
พรวด...ข้าวของในถุงร่วงลงมาต่อหน้าทุกคนจากก้นถุงทำให้เห็นกล่องถุงยางห้ากล่องและของใช้ส่วนตัวอีกมากมาย
มีมี่หน้าเหวอไม่คิดว่าตัวเองจะทำก้นถุงขาดไปเสียได้ “นี่เธอ!” พ่อเลี้ยงราชาเตะตูดลูกน้องให้เข้าไปเก็บของตัวเองขึ้นมาจากพื้น แต่สายตายังคงจดจ้องคนทำเอาเรื่อง
แม่เลี้ยงรัมภากระตุกยิ้มนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าลูกชายเสียอาการต่อหน้าสาวแบบหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ และเป็นผู้หญิงคนแรกมั้งที่ไม่เสียอาการเวลาพูดกับลูกชายเธอในระยะกระชั้นชิดแบบนี้
“ขะ...ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจทำถุงขาด” แต่สายตายังจดจ้องอยู่ที่กล่องสี่เหลี่ยมจนมีคนเก็บมันไปจดหมด
“เอาถุงมาคืนหนูเขาสิ” แม่เลี้ยงรัมภาหันไปมองหน้าลูกชาย “นี่จ้ะ มีแต่ของใช้ส่วนตัวผู้หญิงไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงราชาซื้อมาฝากใคร” ตั้งใจเหน็บลูกชายให้อับอายไปหนึ่งทีโทษฐานมั่นหน้าเสียเหลือเกิน
“ขอบคุณค่ะแม่เลี้ยง”
“บ้านอยู่แถวนี้เหรอจ๊ะ” เหมือนเคยเห็นหน้าคร่าตาที่ไหนมาก่อน แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าเป็นใคร
“เออ...ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” มีมี่พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตวัดสายตาไปมองพ่อเลี้ยงราชานิดหน่อยแล้วสาวเท้าเดินออกมาเลย
เธอก็พึ่งรู้ว่าบ้านของตระกูลชื่อดังอยู่ในละแวกเดียวกันแต่คนละซอยเท่านั้นเอง ตำบลเรามีตระกูลใหญ่หลายตระกูลอาจเป็นเพราะที่ดินทำเลทองปลูกผักเลี้ยงสัตว์ทำอะไรก็ขึ้นหมด ในตำบลนี้เลยมีแต่เจ้าของไร่เจ้าของฟาร์มกันทั้งนั้น
“แม่ซื้อข้าวปั้นสาหร่ายที่ลูกชอบมาด้วย” เดินจูงมือลูกชายเข้ามาในบ้าน “ไปล้างไม้ล้างมือก่อนนะลูก”
“ครับผม” เด็กชายมีโอเดินไปล้างมือตามที่แม่บอก ก่อนจะกลับมานั่งที่โซฟาบนโต๊ะมีข้าวปั้นห่อสาหร่ายที่แม่บอกวางไว้ให้สองห่อ “ขอบคุณครับแม่มี่”
“จ้ะ งั้นลูกกินข้าวปั้นไปแล้วก็เอาการบ้านขึ้นมาทำนะแม่อยู่ที่โรงจอดรถมีอะไรออกไปหาแม่นะลูก”
“ครับแม่”
มีมี่พยักหน้าก่อนจะเดินมาที่โรงจอดรถซึ่งเธอก็ทุบมันใหม่ให้กลายเป็นโกดังเก็บสินค้ามากมาย ของที่สั่งไว้ก็ทยอยมาส่งจนครบเธอตั้งใจจะขายเสื้อผ้าออนไลน์เดี๋ยวนี้เขามีแอปพลิเคชั่นที่ยอดฮิตกันขอแค่มีคนดูเธอต้องขายได้แน่ จัดห้องทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็เป็นการตรวจเช็กสินค้าที่พึ่งมาส่งแล้วนำมาแขวนไว้ในราวโชว์สินค้า วันนี้เอาแค่นี้ไปก่อนพรุ่งนี้มาสร้างแอคเค้าขายสินค้าและเริ่มสร้างช่องไปด้วยเลย มีมี่ตั้งใจว่าจะไลฟ์สดขายและทำเป็นคลิปวิดีโอสั้นๆ โฆษณาสินค้าไปด้วย
----------------------
อ้ายเพิ่ลกะหล่ออยู่ เเต่อ้ายเพิ่ลกะหลงจะของบ่ค่อยคือกัน
55555555555555555555555555555555
- Writer
