“เจ้าได้เจอกันแล้วสินะ” ชายหนุ่มในชุดโบราณยืนมองจันทร์เจ้าเอยเข้ารั้วบ้านมา
“เจ้าเอยลูก เดี๋ยวนี้เสาร์อาทิตย์ไม่ค่อยอยู่บ้านทานข้าวกับแม่เลยนะ” จิตตราทักเมื่อเห็นเจ้าเอยเดินกลับเข้าบ้านมา
”โอ๋ๆๆอย่าน้อยใจน๊า เจ้าเอยมีธุระนิดหน่อยค่ะ แล้วก็ยังมีทีท่าว่ายังไม่ว่างอีกหหลายอาทิตย์ ตอนนี้เจ้าเอยสนใจการนั่งสมาธิค่ะ อาจจะหาเวลาไปนั่งสมาธิดูบ้าง จิตมันฟุ้งซ่านก็ต้องหาทางสงบหน่อยค่ะ” เจ้าเอยเข้าไปกอดเอวอ้อนมารดา
”ไม่เป็นไรหรอกลูกแม่ก็แค่แซวเล่นเฉยๆ” จิตตราเอามือหยิกแก้มลูกสาวด้วยความหมั่นเขี้ยวที่เธอออดอ้อนเหมือนเด็กน้อย
“อะไรที่ทำแล้วสบายใจก็ทำเลยลูก ไม่ต้องห่วงสองตายายปลูกต้นไม้อยู่บ้านเพลินจะตาย” เกรียงไกรเป็นพ่อที่ซัพพอร์ตลูกสาวเสมอ
“คุณแม่ขาเย็นนี้ขอตัวไม่ทานข้าวเย็นนะคะ เจ้าเอยขอเตรียมชีทใบงานให้เด็กๆหน่อย” เจ้าเอยขอตัวเพื่อไปนั่งทำงานเงียบในห้อง
“พอดีเลย แม่ขี้เกียจทำกับข้าวพอดีเลย” จิ
