When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ไอ้คี มึงจะกลับไปเป็นบอดี้การ์ดตอนไหนเนี่ย” “อีกแป๊บ ให้กูได้กลับเป็นกูสักแป๊ปได้ไหม ห่าไล่กูจัง อยู่ที่นั่นกูนี่โคตรไม่เป็นตัวของตัวเองเลย” อัคคีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ทำไมวะ” “จะทำอะไรก็ไม่ได้ ต้องระแวง หลบนักข่าว จะกินข้าวแต่ละที ยังมีแต่คนมอง หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายก็มี พอตอนยัยเป็ดทำงานก็ต้องรอเฉยๆ เอาตรงๆเบื่อฉิบหาย แดดกลางวันก็โคตรร้อน กูเนี่ยไม่ชอบกลางวันอะ แต่อยู่ที่นั่น กูเนี่ยต้องเป็นคนกลางวันอย่างสมบูรณ์แบบเลยนะ แม่งโคตรฝืนเลย” อัคคีระบายความในใจออกมาให้คนเป็นเพื่อนฟัง แม้เขาจะบ่นไปแบบนั้น แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะไม่กลับไป เพราะเขาสัญญากับผู้หญิงคนนึงเอาไว้แล้ว พอใจ Say :: ดอกกุหลาบสีแดง ถูกส่งหาฉันทุกวันที่ฉันไปออกอีเว้นท์ หน้ากล้อง หลังกล้อง ส่งหมด ฮื่ยยยย น่ากลัวววววว แล้วเมื่อไหร่เฮียคีจะกลับมาเนี่ย ฉันเริ่มรู้สึกว่าชีวิตฉันไม่ปลอดภัยแล้ว “กุหลาบแดงมาอีกแล้วค่ะน้องพอใจ วัน