“ค่ะ น่าสงสารนะคะ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม” กันจิรากล่าวปลงๆ
ทุกคนที่เธอรัก จากไปแบบไม่มีวันกลับ เธอไม่มีอำนาจอะไรพอที่จะยื้อพวกเขาไว้จากมือพญามัจจุราช เธอต้องยอมรับ และทำใจอยู่กับความสูญเสีย ชีวิตมีวันพรุ่งนี้เสมอ เพราะเวลาไม่เคยหมุนคืนกลับไปในช่วงเวลามีค่าเหล่านั้น
ปัทม์เลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาไม่คิดว่าสิตาจะมีมุมมองเช่นนั้นได้ หล่อนทำตัวเหมือนคนไร้แก่นสาร แต่คำพูดที่เขาได้ยินนั่น ทำให้ปัทม์ต้องมองหญิงสาวเสียใหม่
“ฉันขอตัวดีกว่า...” กันจิราวางกุหลาบที่สู้อุตส่าห์มาลงข้างตัว เธอหยัดกายลุกขึ้นยืน เดินเฉียดชายหนุ่มไป เพื่อไปจากสถานที่ตรงนี้
ปัทม์เอื้อมมือคว้า เขาจับปลายนิ้วของหญิงสาวไว้ “ดอกไม้พวกนั่นจะเสียใจ หากเธอทิ้งพวกมันไว้ตรงนี้” ชายหนุ่มเตือนเสียงเคร่ง
“มันไม่ได้สวยเหมือนที่ฉันคิดค่ะ ฉันไม่ต้องการแล้ว” กันจิราตอบแบบคุณหนูเอาแต่ใจตนเอง เธอขืนตัว ดึงมือตนเองออกจากการเกาะกุมของคนตรง
