ลวงรักสัญญาจ้าง

จ้างรักเจ้าสาวตัวปลอม บทนำ “ไม่ตลก แกเห็นฉันเป็นอะไร นึกบ้าอะไรหะ ถึงมาจ้างฉันไปทำอะไรบ้าๆ แบบนั้น!” กลีบปากสีระเรื่อแบบสีธรรมชาติบ่นขรม เมื่อสิตาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ยังโสด จ้างเธอไปทำงานที่ไม่มีผู้หญิงโสดคนไหนกล้าทำ “ฉันก็ไม่ขำด้วย แกก็รู้นี่กระรอก ฉันกำลังสวีทกับคุณไทม์ ฉันจะไปดูตัวได้ยังไง?” สิตาท้วงเสียงแหลม เธอกำลังจี๋จ๋ากับว่าที่แฟน หากไปดูตัวตามคำสั่งบิดาตอนนี้ ความรักที่กำลังเริ่มคงจบแห่ กันจิราเบ้ปาก... “เมื่อไหร่พ่อแกจะเลิกสักทีหะ ไอ้วิธีคลุมถุงชนหาผัวให้ลูกนี่?” “จนกว่าฉันจะมีผัวมั้ง!!” สาวไฮโซตอบเสียงกระแทก บ่นก็ไม่ได้ เมื่อตนเองเป็นธิดาคนเดียวของประถม เศรษฐีอสังหาที่มีสมบัติมหาศาล บิดาไม่ยอมให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาเป็นเขย ยกเว้นคนที่ท่านคัดกรองเอง “ฉันทำไม่ได้หรอก!!” หญิงสาวกลอกตามองบน “ฉันรู้...หมอนั่นก็แค่เจ้าของสวนส้มบ้านนอกๆ เค้าคงไม่สนใจผู้หญิงเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่ออย่างฉันหรอก” คู่ดูตัวคราวนี้ของเธอ เป็นเจ้าของสวนส้มที่จังหวัดกาญนบุรีที่สิตาเดาหน้าตาไม่ออก แต่สรุปได้คำเดียวว่าไม่มีวันชอบคนแบบนั้นได้ “แกก็ปฏิเสธพ่อแกไปสิวะ” เพื่อนสาวหันรีหันขวาง “ทำแบบนั้นได้ ฉันจะมาอ้อนแกทำไมหะกระรอก” สิตาชักฉุน อธิบายปัญหาให้เพื่อนฟังหลายตลบแต่กันจิรากลับไม่เข้าใจ “แกจะให้ฉันเอาหน้าเห่ยๆ ของฉันไปให้หมอนั่นดูเพื่อ?” สองมือยกขึ้นเท้าที่เอว พร้อมกับถามกลับ เธอกับสิตาคนละรสนิยม เพื่อนของเธอเหมือนหลุดออกมาจากแมกซีนแฟชั่นหัวนอก ในขณะที่เธอเป็นแค่คนธรรมดา ที่หาเช้ากินค่ำ...ที่สำคัญจนกร็อบ!! “แกไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นเสียหน่อย” สาวไฮโซแย้ง พลางเอียงคอมองเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเรียน “อย่ามาอวย...ฉันไม่หลงคารมแกหรอก แกก็รู้ช่วงนี้ฉันยุ่ง” สาวสู้ชีวิตทำงานทุกอย่างที่มีแรงทำได้ เธอมีความฝัน ฝันที่จะมีร้านกาแฟเล็กๆ สักร้าน เป็นอาชีพที่เลี้ยงตัวเองและสุนัขอีก3ตัวได้ เมื่อกันจิราไม่มีใครแล้วในชีวิต เธอเหมือนตัวคนเดียวบนโลกที่แสนวุ่นวาย บิดา-มารดา ชิงไปสวรรค์ ตอนที่เธอเรียนจบพอดี เสียใจอยู่ครามครันพอจะตั้งตัวได้ ยายก็ชิงตามบิดา-มารดาไปติดๆ ท่านทิ้งสมบัติไว้ให้เธอดูแลต่อ คือจอมซน3ตัว ที่กินเก่งและซนจัด แต่นั่นคือสมาชิกในครอบครัวของเธอที่เหลืออยู่ “ฉันรู้ไง ฉันถึงมาหาแก ฉันไม่ได้ขอร้อง แต่ฉันจะจ้าง...ทำยังไงก็ได้ ให้หมอนั่นชังน้ำหน้าฉัน และปฏิเสธการหมั้นหมายครั้งนี้” สิตากล่าวเสียงใส เธอเชื่อว่า ผู้ชายคนนั้นก็คงไม่ได้เต็มใจเหมือนกับเธอ สาวสู้ชีวิตจิปากเบาๆ เธอกลอกตามองบน “เท่าไหร่?” ก่อนจะถามกลับแบบจำใจ “เท่าไหร่ก็ได้ ถ้าแกทำสำเร็จ แกเตรียมเปิดร้านกาแฟได้เลย ฉันจะทบส่วนที่เหลือให้ทั้งหมด” เรื่องเงินสำหรับเธอไม่ใช่เรื่องใหญ่ สิตายินดีจ่าย หากเพื่อนทำงานที่รับมอบได้สำเร็จ หลังนิ่งคิดหนึ่งอึดใจ กันจิราถามกลับเสียงอ่อน “เริ่มเมื่อไหร่ล่ะ?” “เมื่อแกพร้อม...” สาวไฮโซตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง หญิงสาวถอนใจแรงๆ “เห้อ!!” “มันไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอก หากเขาชอบแก แกจะสบายไปทั้งชีวิตเลยนะ” จากที่ทราบข้อมูลส่วนตัวของว่าที่คู่หมายมาคร่าวๆ ปัทม์ เป็นผู้ชายพันธุ์ดีใช้ได้ เขามีดีกรีนักเรียนนอก แถมยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวของเศรษฐีภูธร ครอบครัวเป็นผู้มีอันจะกิน มีคนนับหน้าถือตาไม่น้อย แต่ครั้นจะให้ทำตามคำสั่งของบิดา สิตาก็ไม่เห็นด้วย จะให้เธอไปหมกตัวอยู่ในสวนในป่ามันไม่ใช่เธอ...มองไปทั้งไหนก็มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า หาความศิวิไลน์ไม่มีเลย และนั่น ทำให้กันจิราระเห็จไปถึงกาญจนบุรี เพื่อทำให้คู่หมายของเพื่อน ปฏิเสธการหมั้นหมายครั้งนี้ ในฐานะ สิตา...ตัวปลอม บทที่1.นางสาวสิตา          ปัทม์นั่งฟังมารดาพูดด้วยความสงบ เขาไม่ปริปากพูดแย้งออกมาสักคำ จนกระทั่งอารัมภบทของมารดาจบลง          “แค่นี้ไช่ไหมครับแม่?” ชายหนุ่มถามกลับเสียงเรียบ พยายามที่จะไม่คัดค้านความต้องการของมารดา แต่ก็ไม่เห็นด้วย กับความคิดครั้งนี้ของท่าน ว่าที่คู่หมายที่ยังไม่เคยเห็นหน้า แต่จากข่าวคราวคร่าวๆ ที่ได้ยินมา ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะที่จะมาเป็นสะใภ้ของเกษตกร          เมื่อสิตา ภุมเรียงธิดาเพียงคนเดียวประถม เศรษฐีเมืองกรุง เจ้าของทรัพย์สินนับพันล้าน ชีวิตของหล่อนแทบไม่เคยรู้จักความลำบาก...สิ่งแวดล้อมของสิตา คือเพื่อนฝูงไฮโซเหมือนๆ กัน หล่อนถนัดเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า แทนการเดินบนดินในสวนส้ม กับวัชพืชสูงท่วมหัว เขาไม่เห็นประโยชน์เลยกับการดูตัวครั้งนี้          “แค่นี้แหละ...แม่รู้ว่าปัทม์ไม่มีทางชอบหนูสิตาหรอก แต่...ลองคิดดูนะ หากเราดองกับภุมเรียง ไร่เพทาย จะไปไกลอีกแค่ไหน?”          ความหมายของมารดาคือให้เขาคิดถึงผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นหลังงานวิวาห์ เกษตกรบ้านนอก มีแค่สวนส้ม100กว่าไร่ เศรษฐีพันล้านให้ความสนใจ ก็เป็นอะไรที่เกินคาดแล้ว ประถมกับสามีของนางรู้จักกันมาตั้งแต่ยังรุ่นหนุ่ม ต่างคนต่างเดินตามความฝันของตัวเอง จนวันหนึ่งที่คนสองคนโคจรมาเจอกัน ความหลังเก่าๆ ทำให้ทั้งประถม และตรัย อยากให้บุตรของตนเองตกล่องปล่องชิ้น เพื่อกระชับความสนิทแน่นแฟ้นให้มากขึ้น และนางเห็นดีด้วย          “ผมคิดว่า ผมทำให้ความฝันของพ่อเป็นจริงได้ โดยไม่ต้องพึ่งคนตระกูลนั้น!” สีหน้าของปัทม์เครียดและจริงจัง          หากเขาทำอย่างที่มารดากล่าว มันจะมีความภูมิใจตรงไหน ความสำเร็จที่ต้องอาศัยเกาะชายกระโปรงเมีย          พอใจยิ้มอ่อน “แม่ไม่อยากให้ปัทม์เหนื่อยนี่ลูก นี่คือวิธีย่นเวลาให้ลูกประสบความสำเร็จเร็วขึ้น”          ปัทม์ยิ้มเครียด “ทุกวันนี้ เรายังประสบความสำเร็จได้ไม่เท่าที่แม่ต้องการเหรอครับ?” ชายหนุ่มถามกลับ จากไร่ส้มธรรมดา หลังเขาเรียนจบกลับมา ปัทม์ทำให้ผลผลิตที่เคยราคาต่ำ กลายเป็นผลไม้ที่มีราคามากขึ้น ด้วยกรรมวิธีที่เขาเรียนรู้มา          สาวใหญ่ถอนใจแรงๆ นางรู้ดีว่าบุตรชายเป็นคนหัวแข็ง อะไรก็ตามที่เขาไม่เห็นด้วย ปัทม์มักจะหาข้อคัดง้างมาเสมอ          “แม่ไม่ได้บังคับให้ปัทม์ต้องสนใจหนูสิตา ตอนนี้เลยนี่จ้ะ” นางพยายามประนีประนอม          “สรุปคือ...” ปัทม์ตัดสินใจถาม มารดาคงไม่หยุดแค่มานั่งกล่อมเขา          พอใจยิ้มหวาน “ลูกควรทำความรู้จักกับหนูสิตาก่อนนะจ้ะ”          ชายหนุ่มยิ้มเพลียๆ เมื่อบิดา-มารดาเห็นดี เห็นงาม ทั้งสองท่านคงไม่มีวันฟังคำค้าน สิ่งที่เขาต้องทำคือ ทำให้บุพการีทั้งสอง มองความไม่เหมาะสมของหญิงผู้นั้น สิตา ภุมเรียง          “เมื่อไหร่ครับ?” ปัทม์ถาม เพราะเขาควรมีเวลารับมือกับความวุ่นวายครั้งนี้ ผู้หญิงที่เกิดมาบนกองเงินกองทองไม่มีทางทนลำบาก กับกลิ่นดินและความแร้นแค้นได้ แดดเปรี้ยงๆ กลางฤดูร้อนเช่นนี้ เขาไม่อยากนึกสภาพคุณหนูไฮโซคนนั้นเลย หล่อนคงไม่ยอมออกจากห้องนอน เพราะอากาศร้อนอบอ้าวแน่ๆ          นั่นจะเป็นตัวบ่งชี้ ทำให้บิดา-มารดายอมอ่อนข้อให้ในที่สุด          งานวิวาห์ที่บรรดาผู้ใหญ่หวังไว้ จะไม่มีทางเกิดขึ้น...เมื่อเจ้าสาวเปิดตูดแน่บ..          “ถ้าลูกไม่ขัดข้อง...ก็น่าจะไม่เกินอาทิตย์หน้า” พอใจกล่าวพร้อมอมยิ้ม          หนุ่มลูกทุ่งหัวใจสุดแอ็คทีฟยิ้มกร่อยๆ ช่วงนี้เขากำลังหัวหมุนเพราะภารกิจในสวน หากจะมีเรื่องปวดหัวเพิ่มอีกสักเรื่อง ก็คงไม่ถึงตาย เขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่าหญิงผู้นั้น จะอดทนกับความว่างเปล่าได้นานแค่ไหน เมื่อหล่อนนิยมเสพความหรูหรา มากกว่าความเรียบง่าย ที่เพทายไม่มีความสะดวกให้หญิงผู้นั้น ได้เท่าที่หล่อนต้องการหรอก ปัทม์ยิ้มมุมปาก เขาฉวยกุญแจรถยนต์ประจำตำแหน่ง เดินหน้าตึงออกไปทำงาน โดยที่ไม่คัดค้านอะไรอีก...เขาแค่รอ...          “ฉันไม่ใส่ชุดพวกนั้นหรอก!” กันจิราส่ายหน้าเดี้ยะ! เมื่อเห็นชุดสวยที่สิตาขนมาให้