ลวงรักสัญญาจ้าง

จ้างรักเจ้าสาวตัวปลอม บทที่3.บ้านสวนเพทาย..

กันจิรากระโจนขึ้นจากน้ำคว้าชุดคลุมผ้าหนานุ่มมาตวัดคลุมตัว ก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในด้านใน หลังแน่ใจว่าปัทม์ ไม่ได้ยืนอยู่ตรงที่เดิม หัวใจสาวใสเต้นโครมคราม...มันเป็นครั้งแรกที่เธอเกิดความประหม่า และเอียงอายสายตาเพศตรงข้าม กันจิรามีภูมิต้านทาน เธอแกร่งพอสำหรับการเผชิญหน้ากับผู้ชายโดยไม่เกิดอาการหวั่นไหว แปลก...ครั้งนี้มันผิดคาด เพียงแค่สบตากันไกลๆ กันจิรารู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดกลางแสกหน้าจังๆ เธอตื่นตระหนก ขัดเขิน ทำอะไรไม่ถูก สาวแสบ สุดห้าวคนเดิม กระเด็นหายไป เมื่อเธอเผชิญหน้ากับผู้ชายชื่อ...ปัทม์

“เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ กระรอก เธอมาทำให้เขาเกลียดนะไม่ได้มาอ่อยเขา” หญิงสาวตีอกชกตัวเอง หลังปิดประตูห้องพักตนเองได้

เธอทำท่าเหมือนนางอายเวลาเจอผู้ชาย ป่านนี้...หมอนั่นคงได้นั่งหัวเราะฟันโยก กับท่าทางลุกลนของตนเอง

หญิงสาวสะบัดใบหน้ายกเชิดขึ้น “แค่มอง ไม่ได้สึกหรอหรอกน่า” เธอกล่าวปลอบขวัญ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกตนเองดีขึ้นเลย ความรู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนมีมือหยาบๆ ลูบไล้บนผิวเนื้อยังคงเป็นเช่นเดิม สายตาของเขามีอิทธิพลกับเธอเหลือเชื่อ

“โว้ยยยย!” หญิงสาวหงายหลัง ล้มตัวนอนแผ่บนที่นอนก่นด่าตนเองในใจ เธอชะล่าใจจนคิดเอาเอง แต่แล้วก็พลาด

หลังทำใจให้สงบนานเกือบครึ่งชั่วโมง กันจิราลุกขึ้นจากที่นอน เธอถอนใจแผ่วๆ ตัดใจลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอคงต้องเร่งหาวิธีทำให้ผู้ชายคนนั้นชังน้ำหน้าตนเองให้เร็วขึ้น ก่อนที่เธอจะถลำมากไปกว่านี้

หญิงสาวส่ายหน้า มองชุดเดรสสีสวยผ้าโปร่งบางบนราวแขวนด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก

เธอต้องแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเหล่านั้น ให้สมกับเป็นธิดาของเศรษฐีใหญ่...แต่มันไม่ใช่เธอสักนิด...

“ยัยสิตานี่ ใส่เสื้อผ้าธรรมดาไม่เป็นหรือไงหะ!” กันจิราบ่นขรม ก่อนจะลงมือเลือกชุดที่ดูหนาที่สุดในสายตามาสวมลงบนร่างกาย

ขั้นตอนต่อมาที่กันจิราระอาไม่แพ้กัน...เธอปลายตามองเครื่องสำอางกระเป๋าใหญ่ด้วยแววตารันทดสุดขีด เธอต้องแต่งหน้าให้สมกับการเป็นผู้ดีมีอันจะกิน เครื่องสำอางหนาเตอะปกปิดความรำคาญที่เกิดขึ้น หญิงสาวทิ้งตัวนั่งหน้ากระจก มองสบตาตนเองผ่านกระจกเงา “เอาน่า...ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้วกระรอก เพื่อเงินจำไว้ เธอจะมีร้านกาแฟในฝันหลังจากงานนี้จบลง” เธอกล่าวปลุกปลอบใจตนเองและลงมือแต่งหน้าแบบทุลักทุเลที่สุด

กว่าจะสำเร็จตามขั้นตอน กันจิราเสียเวลาไปไม่น้อย แต่ก็คุ้มค่าที่สุด เมื่อทำให้หน้าเกลี้ยงๆ ของตนเองมีสีสันเพิ่มขึ้น

“หากจบงานนี้ ฉันจะสาปส่งเครื่องสำอางพวกนี้ชั่วชีวิต” สาวแสบยังไม่วายบ่น

กันจิราไม่เคยต้องป้ายสีเครื่องสำอางบนหน้า เธอไม่ต้องการให้คนรอบตัวสะดุดตา เมื่อเจตนาอยู่เงียบๆ แบบสงบเสงี่ยม ไม่มีผู้ชายคนไหนชายตาแลเธอ หากมีสิตาอยู่ข้างๆ และนั่นคือความสบายใจโดยไม่เดือดร้อนสักนิด เธอไม่เคยอิจฉาเพื่อนที่สิตาถูกหนุ่มๆ รุมล้อม ไม่เคยอิจฉาที่ของขวัญตามเทศกาลประเดประดังเทใส่สิตา เมื่อเธอไม่ต้องการความปรารถนาจอมปลอมเช่นนั้น กันจิราไม่ชอบปั้นหน้า ไม่ชอบทำตรงข้ามกับความรู้สึกที่แท้จริง สองสาวจึงเป็นเพื่อนสนิทที่ต่างกันคนละขั้ว

สิตาตัวปลอมถอนใจแรงๆ เธอมัวหลบอยู่ในห้องก็ไม่เกิดประโยชน์ แผนการควรดำเนินต่อ เพื่อเธอจะได้ปิดจ๊อบ และจบงานครั้งนี้ลงโดยเร็วสักที

กันจิราเดินลงมาจากชั้นบน เธอกวาดตามองหาเจ้าของบ้าน และแน่นอน...ไม่มีใครที่เธอรู้จักโผล่มาในสายตา มีเพียงสาวใช้ไม่คุ้นหน้าให้พบบางคน

เธอตัดสินใจเดินออกไปนอกตัวบ้าน หลังสำรวจจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณที่เธอเดินผ่าน...บ้านสวนเพทายมีลักษณะไม่ต่างกันกับบ้านสวนที่เธอเคยผ่านตา มันเต็มไปด้วยความร่มรื่น แน่นขนัดไปด้วยต้นไม้ยืนต้น ที่แข่งกันผลิดอกออกผล มะม่วงต้นใหญ่แผ่งกิ่งก้านให้ร่มเงา มีผลสีเขียวสดลูกเล็กออกผลเต็มต้น จนกันจิราน้ำลายสอ เธอไม่ได้เจอต้นไม้ใหญ่ๆ มานาน ยิ่งผลไม้ที่เกิดเองบนต้นไม้ใหญ่ๆ ในเมืองกรุงแทบไม่มีให้เห็น หญิงสาวเหลียวซ้าย แลขวา มองหาอุปกรณ์ช่วย เธออยากกินผลมะม่วงลูกเล็กๆ นั่นแก้อาการเปรี้ยวปากที่เกิดขึ้น และหากไม่ได้สวมชุดรุ่มร่ามสไตล์สิตา กันจิราคงไม่แคล้วขึ้นไปห้อยโหนอยู่บนต้นไม้เพื่อเก็บผลของมันแน่นอน

ในที่สุดหญิงสาวก็เจอตัวช่วย...ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่มีกิ่งไม้ยาวกว่า2เมตรวางอยู่บนพื้น และน่าจะเป็นอุปกรณ์ทำสวนที่คนงานคนใดคนหนึ่งลืมไว้ หญิงสาวฉวยไม้ขนาดยาวนั่นขึ้นมาจากพื้น เธอเงยหน้ามองเป้าหมาย เล็งหาผลมะม่วงที่อยากชิม ก่อนจะลากไม้ที่ถือไว้ในมือเดินเข้ามาใต้ร่มเงาต้นมะม่วง เพื่อจะใช้ไม้อันนั้นจัดการปลิดผลมะม่วงลงมาบนพื้น

เป็นเพราะขะมักเขม้นกับการจดจ่อมองหาผลมะม่วงบนต้น กันจิราจึงไม่รู้ว่า ปัทม์ เดินผ่านมา เขาหยุดมองเธอนิ่งๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

“กินกับน้ำปลาหวานคงแซ่บติดลิ้น อูยยยย” หญิงสาวครางเบาๆ เมื่อเผลอมโนรสชาติแซ่บซ่านของมะม่วงเปรี้ยวจี๊ดที่จุ่มลงไปในน้ำปลาหวานรสจัดข้นๆ

กันจิราสาละวนกับการเงยหน้ามองผลมะม่วง เธอเลยไม่รู้ตัวว่าถอยหลังไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง!!

ปัทม์ยืนมองผู้หญิงสาวสวยที่กำลังพยายามสอยมะม่วงลูกเล็กๆ ลงมาจากต้นด้วยสายตาปนความสงสัย ท่าทางเชิดหยิ่งเหมือนทำอะไรไม่เป็น...หยิบโหย่งเสียจนปัทม์คาดว่า สิตาคงทำไม่ได้แม้แต่อาหารง่ายๆ เช่นไข่ดาว และเขาก็ไม่คิดว่าสิตาจะมีช่วงเวลาแสนสนเหมือนผู้หญิงปกติทั่วไปด้วยหล่อนสำรวยเกินกว่าจะลงมาคลุกดิน คลุกทราย ท่าทางของหล่อนทำให้เขามองเพลินๆ เมื่อปลีน่องเรียวสวยที่โผล่พ้นชายกระโปรงสีหวานที่สะบัดไปมาวับๆ แวมๆ สวยจนชักสายตากลับมาไม่ได้จริงๆ กว่าจะรู้ว่าเขาคงหลบไม่ทันก็ตอนที่...สิตาถอยหลังมาชนตนเองโครมใหญ่

โครม!!

และหากเป็นเวลาปกติที่เขาไม่ได้ตกอยู่ในภวังค์ อุบัติเหตุคงไม่เกิดขึ้น

แต่เพราะว่าสายตาของเขาจดจ่ออยู่ที่ปลีน่องเรียวๆ นั่นหรอก...

มันเลยทำให้เป็นที่มาเหมือนดั่งฉากในละครที่เคยเห็นผ่านตาบนทีวีจอมหึมากลางบ้าน และเขาบ่นให้มารดาฟังเป็นประจำ

ปัทม์ไม่เคยเชื่อว่าแรงโน้มถ่วงของโลกจะทำให้แค่การชนกันของหนุ่ม-สาว จะทำให้คนทั้งสองล้มลงไปบนพื้นได้ แต่เมื่อประสบด้วยตนเอง...แรงโน้มถ่วงนั่น ทำให้เขากับสิตาล้มลงไปกองที่พื้น มีพื้นหญ้าสีเขียวๆ รองรับ กับอ้อมแขนของเขาที่ตวัดรัดช่วงเอวของหล่อนไว้อย่างดิบดี

สิ่งแรกที่ปัทม์รู้สึก...

กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาจากเรือนร่างกลมกลึงในอ้อมแขน มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น!

กันจิราเบิกตาโต เธอปล่อยไม้ ยกมือดันแผ่นอกแข็งปั๋งของคนตรงหน้าไว้ ในขณะที่สายตาสองคู่ประสานกันกลางอากาศ

เธอรู้สึกวิบๆ ในอก หัวใจเต้นระรัวประหนึ่งเสียงจังหวะดนตรีร็อค

ปัทม์สูดลมหายใจลึกๆ เขาสูดกลิ่นที่ไม่คิดว่าจะได้สัมผัสจากคนตรงหน้า เมื่อหล่อนเป็นสาวไฮโซจัด แต่ทำไมถึงมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นธรรมชาติเช่นนี้

มันเหมือนเวลาหยุดหมุน เหมือนเวลาในนาฬิกาจะตาย เมื่อกาลเวลาหยุดนิ่งปล่อยให้หนุ่ม-สาวมองสบตากันท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งคู่

“อะแห้ม!” เสียงกระแอมขัดจังหวะ และทำให้สติของปัทม์กลับคืนมา หลังวนเวียนอยู่ในวังวนของความเย้ายวนของคนในอ้อมแขน

ชายหนุ่มคลายน้ำหนักมือที่ตรึงอยู่ตรงช่วงเอวกลมกลึง แบบแสนเสียดาย เขาตวัดปลายนิ้วเกลี่ยวผิวเนียนๆ นั่นแบบถือโอกาส ปัทม์ไม่รู้หรอก กระแสไฟฟ้าจากปลายนิ้วของเขาทำให้ กันจิราสะท้านได้ขนาดไหน มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่บอกได้

“เล่นอะไรกันหน่ะ?” ตรัยนั่นเองที่เป็นคนขัดจังหวะ ท่านเดินผ่านมา และบังเอิญได้เห็นช็อตเด็ดนี่เข้าพอดี