ขนาดเสียงของกันจิรายังเต็มไปด้วยร่อยรอยความไม่เข้าใจ...เธอไม่เคยหยิบฉวยของที่ไม่ใช่ของตนเอง ต่อให้อดตาย เธอก็มั่นใจว่าตนเองไม่มีวันทำตัวสิ้นคิดแบบนั้น
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เขาดึงมือคนตัวเล็กมาวางแนบแผงอก “แต่ก่อนหัวใจผมอยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มกล่าวเสียงทุ้ม มองสบนัยน์ตากลมโตตาหวานเยิ้ม กันจิรามึนหนัก เธอสัมผัสถึงแรงเต้นของหัวใจคนตรงหน้า ที่เต้นตุ๊บๆ อยู่ใต้ฝ่ามือ
“แต่...ตอนนี้ มันถูกขโมยไปแล้ว”
กันจิรานึกอยากจะแย้ง แต่แววตาของเขาทำให้เธอสะท้านจนพูดอะไรไม่ออก
“หัวใจคุณก็อยู่ที่เดิมนี่คะ” หญิงสาวแย้งเสียงแผ่ว เธอเสหลบตาเขา เมื่อสายตาเว้าวอนของปัทม์ กำลังทำให้เธอหลงละเมอ
“ที่อยู่ตรงนี้ ไม่ใช่ใจผมหรอก ใจผมถูกเธอขโมยไปแล้วนี่”
ปัทม์กล่าวเสียงพร่า คนอย่างเขาจะไม่มัวอ้อมค้อมให้เสียเวลา เขาตั้งใจจะมาตกลงกับกันจิราให้รู้เรื่อง ไหนๆ เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาปฏิเสธมาตลอด กันจิราคือผู้หญิงธรรมดาที่สู้ช
