“แม่จ๋า เนยไม่รู้อนาคตหรอกนะแม่ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง แต่เนยก็น้อมรับมันทุกอย่างค่ะเพราะเนยรักพี่เจย์ แต่ถ้าวันไหนความอดทนของเนยหมด เนยจะกลับมาอยู่บ้านของเรา และเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถ้าตอนนั้นมาถึงแม่จะอยู่ข้างเนยไหมคะ”
“มีหรือที่แม่จะไม่อยู่ข้างเนย เนยเป็นลูกคนเดียวของแม่ เป็นคนที่แม่รักมากที่สุดในโลก”
“เนยก็รักแม่ค่ะ รักที่สุดในโลกเลย” เธอกอดร่างมารดาแน่นและน้ำตาซึม
“ถ้าทนไม่ไหวก็กลับมาบ้านเรานะลูก บ้านหลังนี้ต้อนรับเนยเสมอ”
นางเอ่ยบอกลูกทั้งน้ำตาราวกับว่าล่วงรู้อนาคตว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาว แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อ้อมกอดนี้พร้อมจะปลอบประโลมลูกเสมอ
ตกค่ำวันเดียวกัน
บุคคลที่อยู่ในห้องรับแขกของบ้านจักรบดินทร์ต่างมองไปยังชเนตตีที่เดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามาภายในบ้าน พิสุทธิ์มองลูกสะใภ้ด้วยสายตาไม่ยินดียินร้าย เพราะเขาคิดอยู่แล้วว่า ลูกสะใภ้ที่ไม่ต้องการจะต้องมาอยู่บ้านหลังนี้
