ชิงรัก

9

ตกค่ำ

รถเก๋งของชนกนันท์ขับมาจอดในโรงรถ ก่อนที่เธอจะก้าวลงมาพร้อมกับถือแฟ้มเอกสาร จากนั้นก็เดินไปยังตัวบ้าน แต่ระหว่างนั้น เธอรู้สึกเหมือนกับว่า มีใครบางคนเดินตามหลังมาหญิงสาวจึงหมุนตัวไปมอง

“ว้าย!” ชนกนันท์อุทานเมื่อร่างของตนกระทบกับกำแพงหนาแต่นุ่ม “พี่เจย์”

รอยยิ้มระบายเต็มดวงหน้าหวานสวยเมื่อรู้ว่า กำแพงหนาที่ว่านี้คือใคร เธอสวมกอดร่างของคนรักทันที ซบใบหน้ากับอกอบอุ่น

“เซอร์ไพรส์ครับสาวน้อย” ไอศูรย์พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะสวมกอดร่างเล็กที่ตนแสนคิดถึง จูบกลางกระหม่อมของเธออย่างสุดจะรัก “คิดถึงเหลือเกินคนดีของพี่”

“นกคิดถึงพี่เจย์ที่สุดเลยค่ะ” เธอรำพันความคิดถึงให้เขาฟังบ้าง “พี่เจย์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“กลับมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว อยากมาหานกใจแทบขาดแต่คุณแม่บอกว่านกไปทำงาน พี่ก็เลยมาดักรอนกตรงนี้” เขาตอบ มือใหญ่ดันร่างสาวให้ออกห่าง “พี่มีของจะให้นกด้วย”

“อะไรคะ” เธอถามกลับเสียงนุ่ม คลี่ยิ้มพิมพ์ใจให้ไอศูรย์

“หัวใจของพี่กับดอกไม้” ไอศูรย์ยื่นดอกกุหลาบสีชมพูที่เด็ดออกมาจากต้นที่ปลูกไว้ในบ้านตรงหน้าเธอ ชนกนันท์ยิ้มกว้าง หน้าแดงปลั่งยกมือมารับดอกกุหลาบสีชมพูรวมเก้าดอกที่เขามอบให้

“หอมจังค่ะ สวยด้วย” หญิงสาวเอ่ยบอก

“คราวนี้มันมาครบเก้าดอกนะ ไม่หล่นหายเหมือนสิบปีก่อน วันที่พี่ไปเรียนต่อ”

เมื่อสิบปีก่อนในวันที่เขาต้องเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศ ไอศูรย์ได้นำดอกกุหลาบที่ตนปลูกกับมือมาให้ชนกนันท์เป็นจำนวนเก้าดอก ทว่าอีกดอกหนึ่งเขาได้ให้ชเนตตีไป จึงเหลือเพียงแปดดอก แต่วันนี้มันมาครบทั้งเก้าดอกตามความตั้งใจ

“จะมากี่ดอกนกก็จะรับไว้ด้วยใจค่ะเพราะเป็นสิ่งที่พี่เจย์ให้นก” เธอไม่ซีเรียสในเรื่องนี้ ขอเพียงเป็นสิ่งของที่เขาให้ ชนกนันท์ยินดีและเต็มใจที่จะรับ ไอศูรย์ยิ้มก่อนจะเดินจูงมือคนรักไปยังศาลาไม้ระแนง

ระหว่างที่ทั้งคู่จับจูงกันเดินไปนั้น ชเนตตีก็กำลังจะไปที่นั่นพอดี เพราะเธอลืมหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดไว้ตั้งแต่เมื่อวานนี้ และนั่นทำให้เธอมองเห็นภาพของน้องสาวเดินจูงมือกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูงใหญ่ แต่เป็นเพราะจุดที่ทั้งสองเดินแสงไฟมีค่อนข้างน้อย ทำให้ชเนตตีมองไม่เห็นใบหน้าของฝ่ายชาย

“ใครเดินกับนก” ชเนตตีถามตัวเอง “จูงมือกันด้วยแฮะ อย่างนี้ต้องย่องดู”

ว่าแล้วเธอก็ทำตัวเป็นแมวย่องใช้ความมืดของสถานที่อำพรางตัวเอง หลบหลีกสายตาของทั้งคู่ที่เดินไปยังศาลาไม้ระแนง ก่อนที่เธอจะมายอบตัวนั่งด้านหลังต้นหูกวางต้นใหญ่ แล้วลอบมองดูสองคนที่ทรุดกายนั่งเมื่อถึงจุดหมาย

แสงไฟจากศาลาไม้ระแนงทำให้ชเนตตีมองเห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นได้เต็มตา ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยอาการตกใจ แต่ทว่าใบหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มเมื่อรู้ว่า ผู้ชายที่เห็นคือ ไอศูรย์หรือพี่เจย์ บุรุษที่เธอตกหลุมรักตั้งแต่เด็ก แต่แล้วรอยยิ้มก็ต้องหุบทันควันกับภาพความสนิทสนมของไอศูรย์กับชนกนันท์

ภาพนั้นทำให้ชเนตตีพอจะคาดเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นการจับมือถือแขน การนั่งเบียดชิดที่แทบจะหลอมเป็นคนเดียวกัน และนั่นทำให้ความสงสัยและคำถามเกิดขึ้นในใจของเธอทันทีว่า ไอศูรย์รักกับชนกนันท์ตอนไหน เมื่อไหร่และนานหรือยัง

แม้ว่าชเนตตีจะอยู่บ้านรั้วเดียวกัน แต่ก็เหมือนกับคนไม่รู้จักกัน ต่างคนต่างอยู่ไม่เคยไปมาหาสู่เหมือนกับที่ควรจะเป็น สุภัทราตัดขาดกับสิโรจน์อย่างจริงจัง ไม่ไปข้องแวะหรือเหยียบไปที่บ้านหลังนั้นอีกเลยนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น

แล้วด้วยความห่างเหินที่มีมากขึ้นของบิดามารดา ทำให้สิโรจน์มาพูดคุยเรื่องหย่ากับสุภัทรา ทว่ามารดาของเธอไม่ยอม บอกบิดากลับไปว่าหากต้องการหย่าก็ต้องฟ้องร้องเอาเอง แน่นอนที่ว่าหากมีเรื่องฟ้องหย่าจริง สิโรจน์จะไม่มีวันชนะเนื่องจากเขาเป็นฝ่ายผิดที่คิดนอกใจและสุภัทราก็ไม่มีความผิดใดๆ ด้วย

ดูเหมือนจะเป็นการแก้แค้นหทัยชนกได้ไปในตัว เพราะฝ่ายนั้นต้องการเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของสิโรจน์ ไม่ต้องการเป็นเพียงภรรยาน้อยแม้ว่าสามีจะยกย่องให้ออกหน้าออกตาทางสังคมก็ตาม สุภัทราไม่หย่าก็เท่ากับว่า หทัยชนกเป็นภรรยาน้อยไปตลอดชีวิต เมื่อเรื่องราวบานปลายเป็นเช่นนี้ ชเนตตีก็พลอยไม่ได้ไปที่บ้านของสิโรจน์อีกเลย จึงไม่ทราบข่าวเรื่องชนกนันท์เป็นคนรักของไอศูรย์

แต่พอได้เห็นกับตาชเนตตีรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจที่เห็นคนที่ตนเองแอบรักกลับกลายเป็นคนรักของชนกนันท์ลูกสาวเมียอันดับสองของบิดา เธอรู้สึกเหมือนถูกแย่งของรักไปซึ่งๆ หน้า ด้วยความอยากรู้ว่าทั้งคู่พูดคุยอะไรกัน เธอจึงขยับตัวไปหลบอยู่ด้านหลังพุ่มไม้ที่ปลูกเป็นทางยาวริมรั้ว ระยะห่างจากจุดที่เธอแอบอยู่กับจุดที่ทั้งสองนั่งห่างไม่ถึงสี่เมตร

“เราก็คบกันมาตั้งหลายปีแล้วนะ และตอนนี้เราสองคนก็เรียนจบแล้วทั้งคู่ พี่ว่าถึงเวลาที่เราจะแต่งงานกันเสียที” ไอศูรย์เอ่ยเรื่องที่ตนตั้งใจจะพูดหลังจากที่พูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบมาพอสมควร คนฟังยิ้มเขิน ใบหน้าอาบสีแดงเรื่อ “แต่งงานกับพี่นะนก พี่รักนก อยากจะให้นกมาเป็นแม่ของลูกพี่”

ชายหนุ่มเอ่ยขอแต่งงาน กุมมือเล็กไว้ในมือของตน คนถูกขอแต่งงานยิ้มหน้าบาน ดวงตาเปล่งประกายอย่างมีความสุข ใบหน้าแม้จะอาบไปด้วยความเขินอายแต่ก็ยิ้มด้วยความปลาบปลื้ม

“แต่งงานกับพี่นะนก” ไอศูรย์ขอแต่งงานอีกครั้งเมื่อเห็นเธอเงียบ

“ค่ะ นกจะแต่งงานกับพี่เจย์ค่ะ” คนขอแต่งงานยิ้มกว้าง รั้งร่างบางมาสวมกอดไว้แนบแน่น ความดีใจท่วมท้นหัวใจ

“พรุ่งนี้พี่จะให้คุณพ่อคุณแม่มาสู่ขอนกนะครับ”

เขาเอ่ยบอกหลังจากที่คลายอ้อมกอดร่างอรชรแสนโสภาที่นับวันความสวยของเธอจะมากขึ้นและมากขึ้น

“ค่ะพี่เจย์” เธอตอบซ่อนความอายไว้ในแววตา แล้วยิ่งเขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ดวงหน้าสวยยิ่งแดงเถือก ใจสั่นระรัว

หญิงสาวอีกคนหนึ่งที่แอบดูภาพหวานพลอยใจสั่นและตื่นเต้นไปด้วย เพราะชเนตตีไม่เคยเป็นถ้ำมองมาก่อน เธอยกมือขึ้นปิดตาแต่ก็กางนิ้วออกจ้องมองริมฝีปากของไอศูรย์ที่กำลังแนบลงบนปากของชนกนันท์ ความที่อยากจะแกล้งน้องสาวของตน บวกกับความอิจฉาที่อีกฝ่ายได้หัวใจของไอศูรย์ไปครอง เธอจึงคิดจะทำการบางอย่าง