ตอนที่ : 12

2639 Words

ยูถกามาที่ร้านกาแฟตามนัดหมาย ซึ่งเม็ดขนุนนัดเวลาช่วงค่ำ เอาที่ยูถกาสะดวก เพราะเจ้าของร้านอยู่ที่ร้านตลอดอยู่แล้ว คนที่มาเลือกเวลาใกล้ร้านปิด เพราะเกรงใจเผื่อว่า เม็ดขนุนมีลูกค้า และต้องช่วยเด่นคุณ จะได้ไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไปนัก ขนมไทยที่หิ้วมาฝากมีด้วยกันหลายชนิดส่งถุงหนึ่งให้กับเด่นคุณที่ยิ้มๆ และพนมมือไหว้บอกขอบคุณในความมีน้ำใจ “ขนมหวาน รับชาดีกว่าไหมครับ มีชาหอมๆ อยากให้พี่ยูว์ชิม ชานี้พี่เม็ดขนุนชอบมาก หอมจากชั้นล่างขึ้นไปชั้นบนเลยนะครับ จะบอกให้” เด่นคุณนึกขำกับคำโฆษณาของตัวเองที่พูดออกไป ทำเอายูถกาหัวเราะลั่น “ขี้โม เหมือนกันนะ เราน่ะ ขอบคุณมาก เด่น พี่ขออนุญาตขึ้นไปทำ งานแล้วนะจ๊ะ” ยูถกาบอกเด่นคุณที่ยิ้มๆ เมื่อได้ยินยูถกาพูดเหมือนเป็นการขออนุญาต “ทำงานครับ ทำงาน พี่เม็ดหนุนบอกไว้ครับ เดี๋ยวผมเอาชาตามขึ้นไปให้ครับ ตามสบายนะครับ พี่ยูว์” เด่นคุณยิ้ม เพราะค่ำนี้ยูถกาท่าทางร่าเริงสดใส ไม่เหมือนเมื่อวันก่อน ก่อนหน้านี้เด่นคุณช่วยจัดเตรียมอุปกรณ์ และสถานที่สำหรับการถ่ายภาพ ซึ่งไม่มีอะไรมากนัก และหลังจากปิดร้านได้ขออนุญาตเม็ดขนุนไว้ว่า จะไปนอนค้างที่บ้านเพื่อน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอคนแถวนี้ เด่นคุณยิ้มๆ กับความคิดของตัวเอง “ขอบใจจ๊ะ” ยูถกายิ้มให้เด่นคุณ และรีบขึ้นไปที่ชั้นบนของร้าน หลังจากเด่นคุณเตรียมเครื่องดื่มมาให้ และนำขนมจัดใส่จานเรียบ ร้อย ยูถกากับเม็ดขนุนคุยกันเป็นการเป็นงาน เด่นคุณยิ้มๆ ก่อนที่จะขอตัวไปปิดร้าน และไปหาเพื่อนตามที่ได้ขออนุญาตไว้ ความเงียบช่วยให้การทำงาน เป็นไปได้ด้วยดี “เบี่ยงหน้าอีกนิดนึง นั่นแหละ โอเค นิ่งไว้นะ” เสียงกดชัดเตอร์ดังขึ้นสี่ห้าครั้ง เม็ดขนุนยิ้มๆ มองสบตากับคนที่ยิ้มน้อยๆ ให้อยู่ “ยิ้มอะไร” ยูถกาถาม หลังจากเสียงชัดเตอร์เงียบลง “เก่ง ฉลาด ปากร้าย” เม็ดขนุนหัวเราะ “ไอ้บ้า เดี๋ยวจะโดน” ยูถการู้สึกหมั่นเขี้ยว อยากหยิกเม็ดขนุนให้เนื้อเขียว เมื่อได้ยินคำพูดเมื่อสักครู่ “ไหน ขอดูรูปหน่อย” ยูถกาเดินมายืนอยู่ข้างๆ เม็ดขนุน ซึ่งช่วยกดเลื่อนภาพให้ดูทีละภาพ “เก่งเนอะ ถ่าย ยูว์ ดูดีกว่าตัวจริงตั้งเยอะ” ยูถกาอมยิ้ม “นางแบบสวย เราก็แค่กดชัดเตอร์ เอ๊ง” เม็ดขนุนบอก “ขอบคุณนะคะ ชมจริงๆ ใช่ไหม เชื่อได้ปะเนี่ย” ยูถกาจ้องมองคนที่หันมามองแล้วยิ้มๆ “เราทำงานกันอยู่ ไม่ได้คุยเล่นนะ ชมจริงสิ เก่งด้วย แนะนำนิดหน่อยก็คล่องแล้ว อันที่จริงไม่ต้องมาให้เราสอนก็ได้นะ ยูว์ก็โอเคแล้ว” เม็ดขนุนยิ้มให้คนที่ยิ้มอายๆ และขอดูรูปด้วยตัวเอง เม็ดขนุนจึงหยิบกล้องพายูถกามา นั่งพักหาอะไรดื่มและทานขนม “ขอบใจที่พูดให้กำลังใจ เพราะยูว์รู้จักกับเม็ดขนุนไง เลยไม่ประหม่า เลยดูสบายๆ แต่วันถ่ายจริง อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้นะ” ยูถกายิ้มจางลง หยิบกล้องที่เม็ดขนุนส่งให้กดดูภาพไปทีละภาพ “รอแป๊บนึง ไปหยิบคอมมาเปิดให้ดูดีกว่า จะได้รู้ว่า สวยขนาดไหน” เม็ดขนุนยิ้ม วิ่งขึ้นไปทางบันไดซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่ง เหมือนเป็นชั้นลอย ซึ่งอยู่ด้านบน เคยได้ยินพุทธชาดพูดว่า เป็นที่พักของเม็ดขนุน ส่วนชั้นที่นั่งอยู่นี้แบ่งเป็นห้องครัวเล็กๆ และห้องสำหรับรับลูกค้า ซึ่งมาสักด้วย ยูถกายิ้มให้คนที่กำลังวิ่งลงมา “ถ่ายรูปคู่กันไว้หน่อยไหม เป็นที่ระลึก ว่าเป็นช่างภาพคนแรกของเราเลย เอาปะ” ยูถกายิ้มอายๆ เมื่อเห็นเม็ดขนุนหันมาเลิกคิ้วจ้องมองพร้อมด้วยรอยยิ้มกวนๆ “ใจดีขนาดน้อ ดังแล้ว จะไม่ลืมเราใช่ไหม” สิ่งที่เม็ดขนุนพูดนั้น ฟังดูแปลกๆ คนฟังยิ้มจางๆ มองดูคนที่นำข้อมูลจากกล้องลงในคอมพิวเตอร์และนำกลับไปตั้งไว้ที่ขาตั้งกล้องเหมือนเดิม “ยูว์ ดูเป็นคนแย่ขนาดนั้นเลยหรือ จะลืมกันได้ไง ช่วยเหลือกันขนาดนี้ ไม่ลืมหรอก” ยูถกายิ้มให้เม็ดขนุนที่หันมายิ้มสวยๆ ให้ “ถึงลืม ก็ไม่เป็นไร วันข้างหน้าเราอาจจะได้เจอกันน้อยลง ต้องทำงานกันมากขึ้น ก็ไม่แปลกหรอก รอเดี๋ยวนะ เราขอไปเอาเสื้อมาใส่อีกตัวก่อน” เม็ดขนุนมองเสื้อกล้ามที่ตัวเองใส่แล้วยิ้มจางๆ ให้ยูถกา “บ้า ไม่ต้องขนาดนั้น มาเถอะ ยูว์มารบกวนเวลาพักผ่อนนานแล้ว” “แต่มันเห็นรอยสักนะ ไม่เป็นไรหรือ” เม็ดขนุนพูดเสียงอ่อยๆ “นิดหน่อยเอง” ยูถกาชำเลืองมองไปที่รอยสัก ซึ่งโผล่พ้นคอเสื้อกล้ามมาเล็กน้อย อาจจะเห็นไม่ค่อยชัดนัก น่าจะมีเพียงแค่บริเวณนั้น เพราะที่แขนทั้งสองข้างไม่เห็นมีรอยสักเลย “โอเค” เม็ดขนุนยิ้ม เมื่อยูถกาไปยืนประจำตำแหน่ง เม็ดขนุนเองเดินไปกดชัดเตอร์ ซึ่งตั้งเวลาไว้และมีการชัดเตอร์เองหลายๆ ครั้ง แล้วรีบวิ่งไปยืนข้างๆ ยูถกา ห่างนิดหนึ่ง แต่คนที่ยืนอยู่ก่อนดึงแขนให้ขยับเข้ามาใกล้ จนเซ เสียงชัดเตอร์ดังรัวๆ อยู่หลายครั้ง ยูถกา ยิ้ม เมื่อเสียงเงียบลงแล้ว “อยากเห็นรูปที่ถ่ายด้วยกัน” ยูถกาพูดขึ้น ยิ้มอายๆ เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ซึ่งมีคอมพิวเตอร์วางอยู่ เม็ดขนุนยิ้มๆ เดินไปรินน้ำเย็นมายื่นให้ยูถกา สองสาวดูรูปที่ถ่ายก่อนหน้า ไล่มาเรื่อยๆ ยูถกายิ้มๆ แอบนึกถึงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ว่าทำไมถึงได้ทำอะไรดีๆ ได้ตั้งหลายอย่าง ดูจะสนุกและมีความสุขกับสิ่งที่ทำ ซึ่งนั่นมันน่าสนใจ ถือเป็นเสน่ห์ เม็ดขนุนดูมีความสุขกับสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัว และทำให้สิ่งที่อยู่รอบตัว ทำ ให้ตัวเองสนุกและมีความสุขได้ด้วย เหมือนอย่างวันนี้ที่ช่วยแนะนำเรื่องการโพสท่า สำหรับการถ่ายภาพ แถมภาพยังออกมาดูดีตั้งมากมาย ถือได้ว่า น่าทึ่งกับคนที่บอกและพูดอยู่เสมอว่า ไม่ ใช่มืออาชีพ แต่ภาพที่เห็นกับอุปกรณ์ที่ถึงแม้จะไม่ได้มากมายเหมือนมืออาชีพ แต่ก็สามารถทำเป็นงานและสร้างรายได้ ได้ไม่ยาก นึกถึงที่รักษาบอกว่า รูปที่ติดที่ร้าน รวมถึงภาพที่นำมาทำเมนูอาหารนั้น เป็นฝีมือเม็ดขนุน ยูถกายิ้ม ไม่รู้ตัวเลยว่า นั่งเบียดแนบชิดกับเม็ดขนุนอยู่ เพราะอยากเห็นภาพถ่ายชัดๆ ตัวเม็ดขนุนเองก็เช่นกัน “เฮ๊ย รูปนี้น่ารัก” ยูถกาพูดเสียงดังขึ้น เมื่อเปิดมาถึงภาพคู่ที่ถ่ายกับเม็ดขนุน ซึ่งกำลังหันหน้ามาหัวเราะให้กัน “น่ารักตรงไหน” เม็ดขนุนยิ้ม “เราดูมีความสุขทั้งคู่ ว่าไหมล่ะ” ยูถกายิ้ม จ้องมองภาพที่อยู่ตรงหน้า เม็ดขนุนเลื่อนไปยังรูปถัดไป “เลื่อนกลับมาก่อนดิ ยังดูไม่ละเอียดเลย” ยูถกาพูดดุเม็ดขนุนที่ทำ หน้าแปลกๆ ยิ้มเจื่อนๆ แต่ก็เลื่อนกลับไปที่รูปเดิม “เฮ๊ย เรามาถ่ายรูปยูว์กัน จะมาดูรูปนี้อยู่ทำไม” เม็ดขนุนถาม “ไม่รู้สิ ดูแล้วรู้สึกดี” ยูถกาบอก “เดี๋ยวส่งไปให้ในโทรศัพท์ ถ้าชอบ ส่วนรูปทั้งหมดเดี๋ยวเราเอาลงแผ่นให้นะ” เม็ดขนุนยิ้ม “ขอบใจ ถามอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวหน่อยได้ปะ” ยูถกาหันมามองสบตากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งขยับตัวออกไปเล็กน้อย “เรื่องส่วนตัว ลองถามมาก่อน ถ้าไม่อยากตอบ ไม่ต้องตอบก็ได้ ใช่ปะ” เม็ดขนุนยิ้ม มองสบตากับยูถกา “เรื่องรอยสัก” ยูถกาพูดขึ้น “ที่ยูว์ ไม่ค่อยชอบ” เม็ดขนุนยิ้มจางๆ มองดวงตาคู่สวยที่ดูอบอุ่นอยู่ในเวลานี้ของยูถกา “คือ ยูว์” “ถามมาสิ ถ้าตอบได้ เราก็จะตอบ” เม็ดขนุนบอก ไม่อยากให้การสนทนาสร้างความไม่สบายใจให้กับทั้งตัวเองและยูถกา “รอยสักที่เนินอก จนเกือบถึงไหล่ มีที่เดียวหรือเปล่า” ยูถกาไม่รู้ทำไมถึงได้อยากรู้เรื่องรอยสัก เคยเห็นบ้าง เวลาคอเสื้อของเม็ด ขนุนตกลงมา เห็นเป็นเหมือนขนนก แต่ก็เห็นไม่ชัดนัก “ตรงนั้นมีที่เดียว แต่มีอีกที่หลัง” “คือ ถ้า” ยูถกาถอนใจเบาๆ ชำเลืองมองไปที่บริเวณคอเสื้อกล้ามของเม็ดขนุนเล็กน้อย รู้สึกได้เลยว่า ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา ไม่รู้ว่าแก้มเริ่มแดงด้วยหรือเปล่า “มีอะไร” เม็ดขนุนถาม “อยากเห็นรอยสักบ้าง ยูว์ไม่เคยเห็นแบบใกล้ๆ เคยเห็นเวลาคนเดินผ่านไปผ่านมา อยากรู้ว่า มันเป็นยังไง ละเอียดมากน้อยขนาดไหนเหมือนรูปวาดบนกระดาษหรือผืนผ้าใบอย่างนั้นหรือเปล่า” ยูถกายิ้มน้อยๆ ให้เม็ดขนุน “แต่ยูว์ไม่ชอบ ไม่ใช่หรือ” เม็ดขนุนถาม “คือ จริงๆ รอยสักเยอะๆ มันดูเลอะเทอะ แต่ที่เห็น” ยูถกาถอนใจรู้สึกตัวเองจะไปวุ่นวายกับความเป็นส่วนตัวของคนอื่นมากเกินไป “อยากดูที่หลัง หรือไหล่ล่ะ” เม็ดขนุนถาม “สองทีเลย” ยูถกายิ้มน้อยๆ ให้คนที่ยิ้มอายๆ เมื่อได้ยิน “ก็ได้” เม็ดขนุนขยับตัวเล็กน้อย และดึงเสื้อกล้ามให้ตรงไหล่เลื่อนลงจนเห็นรอยสักรูปขนนก ยูถกายิ้มๆ เมื่อได้เห็น น่าแปลกใจ ไม่ได้แข็งกระด้างอย่างที่เคยเห็น รอยสักนั้นดูนุ่มนวลหรืออาจจะเป็นเพราะเป็นรูปขนนกก็เป็นได้ รอยที่เห็นนั้นไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไปนัก แต่ดูพอเหมาะพอดี กับพื้นที่ซึ่งดูมีเสน่ห์จนยูถกาเผลอเอื้อมมือไปสัมผัสและลูบไล้อย่างแผ่วเบา ผิวเนื้อนุ่มๆ นั้นทำให้ รู้สึกว่า รอยสักนั้นนุ่มนวล ดุจขนนกจริงๆ เม็ดขนุนคอยพูดเตือนตัวเองขณะที่ยูถกาขยับเข้าใกล้เสียจน หัวใจที่นิ่งๆ อยู่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งสัมผัสจากนิ้วมือ ซึ่งลูบไล้ไปที่รอยสักนั่น ยิ่งทำให้หัวใจเต้นโครมคราม เม็ดขนุนโน้มตัวเล็กน้อย จูบเบาๆ ไปที่หน้าผากของยูถกา และแอบถอนใจเบาๆ ที่ไม่รู้จักเตือนตัวเอง ยูถกาขยับตัวเล็กน้อย เม็ดขนุนก็เช่นกัน ความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นในหัวใจของยูถกา รู้ว่าไม่ควรแตะต้องตัวของเม็ดขนุน ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงด้วย กันก็ตาม แต่เมื่ออยู่ใกล้มากๆ แถมยังเจ้ารอยสักนั้นเหมือนมีเสน่ห์เสียจนทำให้ขยับเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้สัมผัสไปยังผิวอันนุ่มนวลอบอุ่นนั้นเข้าด้วย ทำให้หัวใจอยากรู้สึกใกล้ชิดเจ้าของรอยสักนั้นให้มากขึ้น สัมผัสเล็กๆ ที่ทาบทับไปที่หน้าผาก ทำให้ความรู้สึกหวั่นไหว เข้าครอบงำจิตใจ ยูถกาเงยหน้าเล็ก น้อยมองสบตากับเม็ดขนุน ซึ่งขณะนี้ใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อย มือยังคงลูบไล้อยู่ที่รอยสัก และเริ่มไหลเลื่อนไปยังเนินเนื้อที่ยิ่งนุ่มนวลมากขึ้น เสียงหอบหายใจแปลกๆ ของเม็ดขนุน ทำให้ยูถการู้สึกหัวใจเต้นแรง ขยับตัวให้เข้าใกล้คนที่ขยับเข้ามาด้วยเช่นกัน จูบของยูถกาทาบทับไปที่รอยสักรูปขนนกนั้น “ยูว์ กำลังทำให้เรากลัวนะ” เม็ดขนุนพูดขึ้น เชยคางยูถกาให้มองสบ ตาด้วย รอยยิ้มจางๆ นั้น อาจจะดูปกติธรรมดาในเวลาที่ไม่ได้ ใกล้ชิดและถูกสัมผัส จนร่างกายเหมือนเทียนที่ถูกไฟค่อยๆ หลอมละลาย “ยูว์ ก็กลัว แต่รู้สึกแปลกๆ” ยูถกาบอก แต่มือที่เลื่อนจากรอยสักไปโดนหน้าอกเนินนูนอันได้รูปนั้น ทำให้เม็ดขนุนหายใจติดขัดและเริ่มขยับเข้าใกล้ยูถกามากขึ้น ทาบทับริมฝีปากอันสั่นริกริกนั้น และเบียดชิดให้ถ่ายเทความรู้ สึกอบอุ่น จนริมฝีปากเรียวบ้างนั้นเริ่มขยับและจูบตอบรับ เม็ดขนุนสูดลมหาย ใจเข้าลึกๆ และจูบแรงขึ้นอีกเล็กน้อย ยูถกาเองก็เช่นกัน “ไม่ได้หยอกล้อ หรือแกล้งเราอยู่ใช่ไหม” เม็ดขนุนหายใจแรงหน้าผากแนบชิดอยู่กับหน้าผากของยูถกา ปลายจมูกยังคลอเคลีย หยอกเย้ากันไปมา ยูถกายิ้มทะเล้นให้ “บ้าหรือไง ใครจะมาแกล้งด้วยเรื่องแบบนี้” ยูถกายิ้มอายๆ จูบอ่อน หวานทำให้เม็ดขนุนยิ้มน้อยๆ “เราไม่ได้ฝันไป ใช่ไหม” เม็ดขนุนถาม “อยากเห็นรอยสักที่หลังแล้วล่ะ” ยูถกายิ้ม “ต้องถอดเสื้อ” เม็ดขนุนยิ้มทะเล้นให้ “รู้นะ ว่าคงสวยกว่าขนนกนุ่มๆ นี่แน่ ยูว์รอได้” ยูถกายิ้มสวยๆ ให้เม็ดขนุน ผู้หญิงเข้าใจยากเสมอ แต่ก็น่าแปลกที่ตัวเองนั้น ไม่เคยที่จะสนใจผู้ชายคนไหน ทั้งๆ ที่เคยคิดว่า ถ้ารู้สึกดีๆ ก็ไม่ได้สนใจอะไร ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ผู้หญิงที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้านี้ บทจะกวนก็กวนได้แสบสัน บทจะหวานก็หวานเสียจนใจอ่อนยอมสิโรราบแต่โดยดี ใช่ความรักหรือเปล่า หรือแค่เพราะความใกล้ชิด เม็ดขนุนคิดแล้วยิ้มน้อยๆ มองสบตากับยูถกา “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้” เม็ดขนุนอยากรู้ จึงคิดว่าควรจะถาม “เสน่ห์ในความเรียบง่าย ความเอาใจใส่ แล้วก็รอยสักที่มีมนต์สะกด มีคาถาอะไรหรือเปล่าตอนไปสัก” ยูถกาถามมองจ้องคนที่ยิ้มอายๆ อยู่ “ไม่มี ขอบคุณนะที่ไม่รังเกียจ เด็กส่งขนม” เม็ดขนุนยิ้ม “ชอบเด็กส่งขนม เข้าแล้วสิ ส่งรูปให้ด้วยนะ ทางอีเมล์ก็ได้ แล้วก็รูปคู่ ส่งเข้านี่” ยูถกายกโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้น เม็ดขนุนพยักหน้า “ดีใจนะ เด็กส่งขนมฝากมาบอกว่า ขอบคุณ” เม็ดขนุนกระซิบบอกยูถกาที่ยิ้มๆ ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือทำท่าจะเดินออกไป “ขออะไรอยากได้ไหม” ยูถกาหันมายิ้มอายๆ “ขออะไร” เม็ดขนุนถาม “ไม่ให้ใส่เสื้อกล้ามแล้วนะ เดี๋ยวยูว์ซื้อเสื้อยืดมีแขนให้ใส่ ตกลงตามนี้นะ” ยูถกายิ้ม เมื่อเห็นเม็ดขนุนยิ้มกว้างขึ้น “เดี๋ยวดิ อย่าเพิ่งไป เก็บไว้ใส่ตอนอยู่ด้วยกันได้ ใช่ปะ” “อือ” ยูถกายิ้มกว้างขึ้น รีบเดินออกไปทันที เม็ดขนุนตามออกมาส่งถึงบริเวณที่รถจอดอยู่หน้าร้าน “ฝันดีนะ คุณนางแบบ” เม็ดขนุนโบกมือให้คนที่ก้มหน้าเล็กน้อยโบกมือให้เช่นกัน “ฝันดี ไอ้คุณเม็ดหนุน ที่บางทีก็โคตรน่ารักเลย” ยูถกายิ้มๆ เพราะไม่ได้พูดออกไปเสียงดังนัก นึกอายและขำตัวเองที่ปล่อยใจไปกับผู้หญิงที่แสนจะธรรมดา แต่ทรงเสน่ห์ที่ยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิมจนลับตา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more