WISEST BILLIONAIRE

EPISODE ONE

Episode One

SOBRANG sakit ng aking ulo nang magising ako. Kaagad kong tiningnan ang paligid. Isang nipa na bubong ang aking nakikita. Kumunot ang aking noo na tiningnan ang dingding. Kahoy iyon. Nasa loob ako ng isang silid na ako lang mag-isa. Sinubukan kong bumangon ngunit sobrang sakit ng buo kong katawan. Ipinikit ko ang aking mga mata at pilit na inaalala kung ano ang nangyari. Inakala ng mga sindikato na patay na ako. Sinakay ako sa isang chopper at itinapon sa karagatan.

Mabilis na inimulat ko ang aking mga mata. Ang huli kong natandaan ay dinukot ako ng mga sindikato upang patayin ako dahil sa utos ni Craig Montreal. Siya ang kalaban ng aking kompanya na ipinamana pa sa akin ng namayapa kong mga magulang. They assassinated when I was still a child. Malabo ang mga memory ko dahil iyon lang ang kapasidad ko bilang bata. I tried to know everything nang makamuwang ako pero totoo nga. Pinatay sila ng hindi malamang sindikato. Pero itong nangyari sa akin. Si Craig talaga ang nagpapatay sa akin. Malas lang nila. They never confirmed if my heartbeat lost. But it wasn't. Maybe mahina lang but I manage to survive. And now, hindi ko na alam where the hell am I.

Sinubukan ko muling bumangon. And for the second time. I made it. Sapo-sapo ko ang aking mga sagot na nakabalot ng mga benda. The lower of my left chest is the worst. Muntikan nang matamaan ang puso ko sa bala. But I must be thankful. Tila isang expert sa medicine ang nagligtas sa akin. Ngayon ay gusto kong makita ang mga taong tumulong sa akin.

I moved my feet. Napangiti ako nang magawa ko iyon. I tried to get force on my thighs and I made it. But still, it hurts my upper body dahil nandoon ang mga injury at sugat ko. Binugbog pa nila ako bago binaril ng isang beses. Akala siguro ng mga muklo ay natamaan mismo ang aking puso kaya hindi na akong binaril ng pangawalang beses.

I slowly took a single step. Until I reached the door made by bamboos. Pinagtugpi-tugpi lang iyon at tinalian lang ng kulay dilaw na malalaking lubid.

Tumunod ang pinto when I pulled it kaya napahinto ako. Nang napagtanto kong walang tao au tuluyan ko nang binuksan ang pinto. Bumungad sa akin ang isang magandang sala at lahat ng mga gamit doon like chairs and table ay gawa sa kahoy. I am not mistaken. Nasa loob ako ng isang native house. It is my first time to get inside this kind of house. It is refreshing at hindi mainit. I don't need an air-condition nor fan. Hindi ako nakaramdam ng init so far.

"Gising ka na pala Hijo," wika ng isang matandang boses.

Kaagad akong napalingon sa gawing kanan. At nakita ko ang isang matandang lalaki. He is holding a fruits and he's about to place it on the dining table. The man is pure old. His skin is not tight as I have kulubot na and I think he's alone.

"Who are you?" tanong ko. "I mean sino po kayo?" napasinghap ako ng wala man lang paggalang sa una kong tanong.

"Ako si Nestor at natagpuan kita sa dalampasigan. Walang malay at maraming sugat. Mabuti na lamang at may mga tumulong sa da akin para madali kita sa aking bahay. Ang buong akala namin ay patay ka na pero nagkaroon kami ng kaunting pag-asa dahil may pulso ka pa at hindi naubos ang dugo mo," paliwanag ng matandang si Nestor. The way he speaks ay nakakaawa na ito.

"Are you all alone? Who's with you?" I asked.

"Patay na ang aking anak at hipag. Naiwan sa akin ang aking apo na babae pero wala na rin siya dito."

"Where is she?" tanong ko pa rin sa ingles na wika. Iwan ko ba, talagang ganito na ako. Tunog brusko at mayabang ako dahil iyon ang aking kinalakihan.

"Mahabang kwento. Kumain ka muna rito. Kaya mo na ba?" Inilapag ng matanda ang hawak nitong mga prutas at lumapit sa akin.

"I'm okay," ani ko nang hahawakan niya sana ako. "Pasensya na po kayo if mayabang akong magsalita. Nahihirapan akong mag-lower tone since nasanay akong ganito," paliwanag ko.

"Naunawaan kita Hijo, hindi na rin bago sa akin ang iyong pananalita. Kumabaga nasanay na ako," ani nito at huminto ako sa paglakad.

"What do you mean?" I stared at him. Bigla nalang nalungkot ang kanyang mga mata.

"Wala, naalala ko lang ang aking apo. Limang buwan na rin ang lumipas nang huli ko siyang nakita. Mula noon ay hindi na."

"Saan siya?" tanong ko.

Ngumiti lang ang matanda bilang sagot sa akin. At hindi na rin siya tinanong pa about his grand daughter. The hell I care but it makes me think curiously.

"Kumain ka ng marami," ani nito at binuksan ang mga nakatabong pagkain sa mesa.

Uupo na sana ako sa upuan. But when J saw some of the foods. Muntikan nang bumaliktad ang aking sikmura. I can't eat a worm.

"Pasensya na at hindi pa luto ang pritong isda. Mahirap lang ako at matanda na. Nahihirapan akong gumalaw ng sa akin lang."

"You eat this kind of food?"

"Pampahaba 'yan ng buhay."

"Oh crap, I can' t believe this," usal ko.

"Nakakatuwang pagmasdan ang mukha mo na talagang hindi sanay sa ganito. Mabuti nalang at binigyan ako ng isda kanina."

"Hihintayin ko nalang ang isda. Iyon lang yata ang pwede kong kainin at itong saging na hinog," ani ko. "But bago umupo, ayaw kong makita ang mga uod," ani ko. I really sound so rude but I can't help myself. If magtatagal ako rito kailangan kong masanay pero wala akong balak na magtagal. Kailangan ako ng aking kompanya, ako ang Chief Executive Officer. Hindi pwedeng wala ako roon.

"Saang lugar ako?" I asked him while waiting sa isda na sinasabi niya.

"Nasa pinakadulong lugar ka ng Mindanao. Medyo malayo sa kabihasnan ang lugar na ito," sagot ng matanda. At kinuha nito ang mga pritong uod at inilayo sa akin.

"s**t," mahinang mura ko. "Is there any way para makauwi ako ng Luzon? I'm living in a big City and I owned a company. I am a billionaire," wika ko sa kanya pero hindi na ito nagulat pa.

"May paraan pero mahihirap angga tao rito Hijo. Tanging pangingisda lang ang hanap buhay namin at minsan taghirap pa dahil pinagbabawalan kami ng mga tsino na manghuli."

"What? Saan kayo kumukuha ng rice?"

"Minsan wala ako bigas dito at minsan meron kapag nakaluwag-luwag. Kaya patawad Hijo kapag may pagkakataong hindi ko maipapakain saiyo ang iyong mga gusto."

Bigla akong napatulala nang marinig ko iyon. It feels like responsibility niya ako to think hindi dapat ako maging pabigat sa matandang ito dahil ako na itong tinutulungan.

"Kapag nakabalik na ako ng Luzon ay babalik ako rito to help you. But for now, I need to heal first all the wounds at maging maingat dahil baka malaman ng nagpapatay sa akin na buhay ako. I love my life at kailangan kong mabuhay."

"Maswerte ka pa rin dahil nakaligtas ka ka sa bingit ng kamatayan. At isang himala na walang mga isdang kumakain saiyo. May mga napapadpad ditong tao na patay na. Kulang ang mga parte ng katawan. Minsan puro kagat na lamang ng isda ang patay na katawan."

"Really?" nanlaki ang aking mga mata. "I might be so lucky dahil buhay pa ako. Alam siguro ng mga isda na isa akong mayaman na tao at kapag kinain nila ako ay hindi ako titigil na tapunan sila ng mga dinamita sa dagat hanggang mamatay silang lahat," hindi ko mapigilang wika. Kahit na nasa ganito akong sitwasyon I couldn't help myself to become humble. Minsan gumagana talaga ang pangit kong ugali. Pero ganito na ako at nasanay na ang lahat ng tao. Maybe masasanay rin ang matandang ito sa akin. Iyon kong magtatagal ako rito. Dahil wala akong balak na gawin 'yon.

"Do ykou have cellphone here?" I asked pero umiling lang siya. "How about telephone?" muling umiling ang matanda.

I took a heavy sigh. Malamang, wala talagang telephone dahil walang cellphone. Hindi lahat may telephone lalo na kaya rito na madali lang ang cellphone bilhin.

"Wala signal dito Hijo."

Mas lalong nanlaki ang aking mga mata. I couldn't believe this. Kailangang mapabilis ang aking pag-uwi! Kapag nagtagal ako rito ay babagsak ang aking kompanya. Sana nga lang talagang ay makayanan ng aking pinsan ang pag-manage no'n.

"Ano nga pala ang pangalan mo Hijo? At umupo ka na dahil kanina pa wala ang uod. Mamay ako nalang iyon kakainin kapag nagpahinga ka na ulit," ani nito.

"I am Christon del Mayor the CEO of del Mayor Company. I earn millions each month and I am a billionaire," ani ko kahit sinabi ko na kanina ang ibang impormasyon.

"Mayaman ka nga talaga Hijo pero pasensy ana at dito ka pa napadpad."

"No, don't be sorry. Hindi niyo kasalanan na nandito ako. It was Craig's fault. At lintik lang ang walang ganti. I will going to make sure na luluhod siya sa akin at magmamakaawang bubuhayin ko pa siya."

Sa sobrang daldal ko ay wala na pala ang matandang si Lolo Nestor. Hinintay ko lang ito na bumalik at may dala nang lutong isa. Golden brown pa iyon. At malaki ang isda. Mas better na iyon kaysa naman sa uod. Pihikan ako sa pagkain. Pero sa ganitong wala akong choice, wala na akong magagawa pa."

"Kumain ka ng marami dahil tatlong araw kang tulog," ani ng matanda na sobra kong ikinagulat.