บทที่ 4
1148 Words
อันธิกาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองกำลังนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของคนใจร้ายที่รังแกจนเธอหมดสติ หญิงสาวพบว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่อะไร ต่างจากอีกคนที่เหมือนว่าเขาจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้วจึงค่อยๆ พาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดเขา เดินโซเซเข้าห้องน้ำก่อนจะปล่อยให้มันชำระคราบรักออกไปจากร่างกายทั้งน้ำตา สองมือน้อยๆ ยกขึ้นกอดตัวเองเอาไว้แน่น
ยิ่งเขาทำแบบนี้เธอก็ยิ่งเกลียดตัวเองหนักมากขึ้นเข้าไปทุกวัน ราคีที่เขาขยันสาดใส่กันนั้นทำให้เธอหมดสิ้นทุกๆ ความภาคภูมิใจในชีวิตไปจนหมด แม้ว่าเขาจะมีสิทธิ์ทุกอย่างฐานะคู่หมั้น แต่นั่นมันก็ไม่แปลว่าเขามีสิทธิ์กระทำต่อกันเหมือนเธอไม่ใช่คน ไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึกแบบนี้เลย เขาไม่มีสิทธิ์ทำมันสักนิด!
“ร้องไห้ทำไม! หรือว่าค้าง ฉันจะได้สานต่อให้” เสียงกระซิบที่ดังขึ้นพร้อมอ้อมกอดทำให้หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อหันไปก็พบคนที่เธอกำลังต่อว่าภายในใจ กำลังยืนช้อนอยู่ด้านหลังกันอยู่
“อันอยากอาบน้ำค่ะ”
“ฉันถามว่าเธอร้องไห้ทำไม เสียใจนักรึไงที่ได้ฉันเป็นผัว!” อันธิกาไม่ตอบ เพราะรู้ดีว่าคำตอบของเธอไม่ว่าจะมันจะดีสักแค่ไหนก็คงไม่ถูกใจเขาอยู่ดี อีกทั้งคำถามของเขามันก็ไร้ซึ่งคำตอบ
เธอไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจที่ตกเป็นของเขา แต่ที่รู้คือความสุขในชีวิตนับวันก็ยิ่งหายไปเรื่อยๆ จนบางครั้งเธอก็อดที่จะตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าจะทนอยู่ต่อไปเพื่ออะไร และต้องทนไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะหลุดพ้น เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจว่าการตายของปาหนันคืออุบัติเหตุ ไม่ใช่ความต้องการของใครคนใดคนหนึ่ง!
หรือของเธอคนเดียว...
“ถ้าอันตาย…พี่รุจจะมีความสุขไหมคะ จะเลิกเกลียดอันไหม” คำถามที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นแข่งกับเสียงน้ำไหลทำเอาอีกคนใจสั่น วิศรุตกระชากต้นแขนของแม่ตัวดีให้หันกลับมาเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรง ก่อนจะตวาดใส่หน้าจนเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ใช่! ถ้าเธอตายฉันคงมีความสุขมาก แต่มันก็คงไม่มากพอ! ถ้าอยากจะตายก็ตายไป แต่รู้เอาไว้เลยว่าคนที่ฉันจะเล่นงานต่อมันคือพ่อกับแม่ของเธอ!” แม้จะรู้ว่าตัวเองคงทำได้แค่ขู่แต่ก็อดใจเสียไม่ได้ที่อีกฝ่ายพูดเรื่องตายขึ้นมา เขาไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้น ไม่เคยคิดว่าชีวิตต้องมาชดใช้ด้วยชีวิต ด้วยเฉพาะกับคนตรงหน้าคนนี้
“ฮึก! ทำไมล่ะคะ ทำไมต้องทำกับอันแบบนี้ด้วย เกลียดอันนักก็ปล่อยให้อันตายไปสิ จะได้สมใจพี่! ทำแบบนี้ทำไม!” อันธิกาถามกลับทั้งน้ำตา เธอไม่เข้าใจว่าอะไรที่มันทำให้พี่ชายที่แสนดีอย่างเขาเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้ แล้วจะมีสิ่งไหนบ้างที่มันจะเปลี่ยนความคิดเขา ให้เข้าใจว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำให้ปาหนันต้องตาย!
เขารักน้องสาวของเขามาก เธอเองก็รักเพื่อนเธอมากเช่นกัน!
“แต่มันไม่สาแก่ใจฉัน! แค่เธอตายมันง่ายไปอันธิกา…สำหรับผู้หญิงอย่างเธอมันต้องตายทั้งเป็นเท่านั้นถึงจะสาสม! แล้วอยากรู้ไหมว่าฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็นด้วยอะไร…” นั่นไม่ใช่คำตอบเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะทันทีที่พูดจบบทรักในห้องน้ำก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเร่าร้อนรุนแรง มันยาวนานเสียจนอันธิกาคิดว่าตัวเองกำลังจะตายเข้าจริงๆ หญิงสาวขอร้องอ้อนวอนเขาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาจะปราณีกัน
สุดท้ายวิศรุตก็ทำร่างบอบบางที่ขึ้นชื่อว่าเมียเป็นลมล้มพับไปอีกรอบ เขาจำต้องช้อนอุ้มเธอขึ้นแนบอก นึกหงุดหงิดใจที่อันธิกาบอบบาง ไม่สมกับความปรารถนาที่ยังมีต่อเธอของเขาสักเท่าไหร่!
อันธิกาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่พบตัวคนใจร้ายแล้ว หญิงสาวค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ถูกวางเอาไว้อย่างไม่เป็นเรียบร้อยข้างเตียงเข้า เร็วกว่าความคิดเมื่อมือคว้าไปหยิบมันมาอ่าน ก่อนจะเค้นยิ้มให้กับตัวเองเมื่อได้รู้แล้วว่าคนที่หายตัวไปนั้น ตอนนี้ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนและกับใคร…
‘ฉันกับลินเราสองคนมีธุระด่วน เธอหาทางกลับเองก็แล้วกัน’
หัวใจดวงน้อยเจ็บช้ำจนแทบจะทนไม่ไหว แม้ว่านี่มันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทิ้งเธอเอาไว้ข้างทางอย่างคนไม่มีค่าไปกับคนอื่น แต่มันก็เป็นอีกครั้งที่หัวใจของเธอเจ็บลึกจนไม่รู้ว่าจะทนต่อไปได้อีกนานเท่าไหร่ ความร้ายของเขาเหมือนว่ามันจะยิ่งรุนแรงมากขึ้น และคงยากที่จะมีใครหรืออะไรมาเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ไปได้
แม้แต่ความรักของเธอ ก็คงไม่มีค่าพอที่จะเปลี่ยนแปลงมัน!
อันธิกาตัดสินใจโทรหา ‘ใครบางคน’ ให้ขับรถมารับ เพราะเธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะหาทางกลับบ้านได้อย่างไรด้วยตัวเอง หญิงสาวเช็คเอ้าท์ก่อนจะมานั่งรอ ‘ปราณ’ เพื่อนสนิทอีกคนที่เธอไว้ใจตามที่เพื่อนได้บอกเอาไว้ เฝ้ารอนับสองชั่วโมงร่างสูงโปร่งของคนที่นั่งรออยู่ก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมสีหน้าที่บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังหงุดหงิด
“เขาทำอีกแล้วใช่ไหม!” ปราณเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่นไปด้วยความไม่พอใจอย่างถึงที่สุด เขารู้ทุกอย่างแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของอันธิกากับผู้ชายคนนั้น ที่ตอนนี้มีสิทธิ์ในตัวเพื่อนเขาทุกอย่าง สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่นี้ คอยอยู่ข้างๆ ในช่วงเวลาที่เธอไม่มีใคร หรือต้องการความช่วยเหลือ
“ขอบคุณมากนะปราณที่มารับเรา เรากลับกันเถอะ” อันธิกาเลี่ยงที่จะตอบคำถามเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม แต่พอเข้ามหาลัยเขากับเธอก็แยกย้ายไปทำตามความฝัน จนเมื่อไม่นานมานี้ เธอมีโอกาสได้พบกับเขาตอนที่เข้าไปทำงานในบริษัท มิตรภาพที่มันห่างหายไปนานหลายปี จึงเริ่มต้นใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง
- Writer
