บทที่ 5
1098 Words
“เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอันต้องทน ในเมื่อเขาทำกับอันขนาดนี้” ปราณเอ่ยขึ้นก่อนจะรวบเอากระเป๋าเดินทางของเพื่อนไปถือเอาไว้ เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมอันธิกาต้องมาทนอยู่กับผู้ชายที่มันไม่เคยเห็นค่าเธออย่างหมอนั่น ทำไมต้องรักคนที่เอาแต่ทำร้าย
“ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากทนหรอก แต่เราไม่มีทางเลือก ปราณก็รู้” คนได้ยินได้แต่ลอบถอนหายใจ รู้ดีว่าเหตุผลอะไรที่มันทำให้เพื่อนของเขาต้องทน อยู่กับผู้ชายสารเลวคนนั้นอย่างคนไม่มีค่า
“สักวันเขาต้องได้รับผลกรรมที่ทำกับอัน เชื่อเราสิ” อันธิกาไม่คาดหวังอะไรแบบนั้น เธอไม่ได้ต้องการเห็นวิศรุตต้องมาเจ็บปวดเพราะสิ่งที่เขาทำกับเธอ สิ่งที่อยากจะได้คือความเข้าใจจากเขาเท่านั้น เธออยากให้เขายอมรับว่าการตายของปาหนันคืออุบัติเหตุ และเธอกับชาติ ก็ไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้นนอกจากความเป็นเพื่อนที่ดี
เธอรักปาหนันมาก และไม่มีวันที่จะทรยศเพื่อนรักอย่างที่เขากล่าวหา ต่อให้ชาติจะไม่ใช่แฟนของปาหนัน เธอก็ไม่มีวันคิดอะไรกับเขาได้มากเกินไปกว่าความเป็นเพื่อน ส่วนคนที่เธอรักนั้นมีแค่คนเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือคนที่ทำร้ายจิตใจเธอทุกครั้งที่พบหน้า คนที่ทอดทิ้งเธอเอาไว้แล้วเดินจากไปอย่างเลือดเย็น!
ปราณขับรถมาส่งอันธิกาถึงหน้าบ้านก่อนที่เขาจะขอตัวกลับเพราะแฟนสาวไม่สบาย อันธิกาเอ่ยขอบคุณเพื่อนรักมาตลอดทาง ยิ่งรู้สึกผิดเมื่อรู้ว่าเขาต้องไปรับเธอโดยทิ้งแฟนสาวเอาไว้ที่ห้องลำพัง
“ฝากบอกคุณมิ้มด้วยนะปราณว่าขอให้หายป่วยไวๆ แล้วทีหลังถ้าปราณไม่ว่างต้องบอกเราก่อนนะ อย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม” หญิงสาวทิ้งท้ายก่อนจะจ้องมองคนที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ที่เธอต้องการความช่วยเหลือเขาก็มักจะเป็นคนแรกที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเสมอ แต่ครั้งนี้มันทำให้เธอรู้สึกแย่ที่ทำให้เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้เพื่อเธอ
“อย่าคิดมาก มิ้มเขาเข้าใจ ไม่เป็นไรหรอก อันเข้าบ้านเถอะดึกแล้ว” หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านที่วันนี้เงียบเชียบผิดปกติ
“ไง! ไปถึงไหนกับมันมาถึงได้กลับมาเอาป่านนี้!” ทว่าเสียงเข้มที่ร้องทักขึ้นมานั้นทำให้เธอต้องหันกลับไปมองก่อนจะเบิกตากว้างเพราะคาดไม่ถึงว่า ‘เขา’จะมาดักรอกันอยู่ในห้องรับแขกแบบนี้
“พี่รุจ!”
“ยังดีที่ยังจำชื่อผัวคนนี้ได้อยู่ ฉันบอกเธอกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมันอีก!” คนถูกตวาดตัวสั่นด้วยความกลัว เธอพยายามถอยหลังหนีเมื่ออีกคนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ๆ กัน สายตาพยายามสอดส่องมองหาพ่อและแม่ที่เวลานี้ไม่น่าจะหลับ และเหมือนอีกคนจะรู้ทันถึงได้เอ่ยเฉลยบางสิ่งออกมาเสียงแข็ง
“พ่อแม่เธอไม่อยู่ ไปทำบุญที่อยุธยา พรุ่งนี้เช้าถึงจะกลับ!” หากไม่ใช่เพราะแม่ของหล่อนโทรไปหา เขาก็คงไม่พาตัวเองมาที่นี่ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ ชายหนุ่มคิดก่อนจ้องมองคนตรงหน้าตาขวาง
“แล้วพี่รุจเข้ามาในบ้านอันได้ยังไงคะ” อันธิกาถามพร้อมๆ กับก้าวหลังถอยหลังจนแผ่นหลังของเธอติดผนังห้อง นั่นเลยทำให้เธอต้องหยุดทุกสิ่งก่อนจะจ้องมองคนที่กำลังตรงเข้ามาใกล้ด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
“แม่เธอให้กุญแจสำรองฉันไว้ แปลกดีนะว่าไหม ดูเหมือนทั้งพ่อแล้วก็แม่เธอ จะอยากได้ฉันเป็นผัวลูกสาวพวกท่านใจแทบขาด!”
“อย่ามาว่าพ่อกับแม่อัน!”
“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้! ในเมื่อทุกคำที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริง ทำใจยอมรับให้ได้หน่อยสิอันธิกา ว่าพ่อกับแม่เธอชอบฉัน ก็เพราะว่าฉันรวย! หรือเธอจะเถียงว่ามันไม่จริง!” คนถูกตอกหน้าถึงกลับพูดอะไรไม่ออก เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือความจริง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเพราะเขาที่หยิบยื่นข้อเสนอมาให้พ่อกับแม่เธอก่อน เพราะเขาเป็นคนเริ่ม เรื่องทุกอย่างมันถึงได้ลงเอยแบบนี้!
เธอไม่เคยอยากได้เลยสักนิดไอ้ตำแหน่งคู่หมั้นบ้าๆ ของเขา ไม่เคยอยากได้มันเลยแต่ก็ต้องรับไว้เพราะเขาบีบบังคับกันทุกทาง! เธอยอมได้หากเขาทำร้าย แต่จะไม่มีวันยอมให้เขามาดูถูกพ่อกับแม่ของเธอแบบนี้! เพราะว่าเขาไม่มีสิทธิ์!
“ถ้าพี่รุจเกลียดอันก็ด่าแค่อันคนเดียว อย่าเอาพ่อกับแม่อันมาเกี่ยวด้วย!” วิศรุตไม่ได้แยแสน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าอ่อนหวานของคนตรงหน้าเลยสักนิด เขาฉวยโอกาสที่เธอเผลอคว้าข้อมือบางก่อนจะฉุดให้ขึ้นมายังชั้นสอง ลากเธอมาถึงห้องนอนได้อย่างแม่นยำ
“พี่จะทำอะไร!” อันธิการ้องถามเมื่ออีกคนปล่อยข้อมือเธอก่อนจะเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าในตู้ของเธอมายัดกระเป๋าใบเล็กที่เขาถือติดมือมาด้วยโดยไม่บอกกล่าว
“เธอต้องไปอยู่กับฉันจนกว่าพ่อแม่เธอจะกลับ!” วิศรุตให้คำตอบก่อนจะชักสีหน้าใส่ คนที่เข้ามาแย่งกระเป๋าถือไปจากมือเขา
“อันไม่ไป!” อันธิกาให้คำตอบก่อนหลบสายตาเอาเรื่องของคนตรงหน้าที่จ้องมองมา เขาทำเหมือนเป็นห่วงทั้งๆ ที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ และเธอเองก็ไม่เคยต้องการความห่วงใยจากเขาเลยสักนิด
“ต้องไป!”
“แต่อันไม่…”
“เลือกเอาเองอันธิกาว่าจะไปกับฉันดีๆ หรือว่าจะให้ฉันลากเธอออกไป!” คนเอาแต่ใจให้ทางเลือกเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของเธออย่างถือวิสาสะ อันธิกากัดริมฝีปากแน่นก่อนจะหันไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเมื่อไม่มีทางอื่นใดให้เลือกได้ดีไปมากกว่ายอมทำตามคำสั่งคนเผด็จการ
- Writer
