2.ทิชาสาวน้อยมหัศจรรย์

1494 Words

ทิชาสาวน้อยมหัศจรรย์ ฉันชื่อ ทิชา ทิชาพัชร์ อนันธารากุล อายุยี่สิบห้าหยกๆยี่สิบหกหย่อนๆ เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านอนันธาราที่มีเครือธุรกิจมากมาย ไม่อยากแซด...บ้านฉันรวยมาก มีโรงแรมห้าดาวยี่สิบแห่งทั่วประเทศไทย รวมถึงบริษัทโบรกเกอร์ยักษ์ใหญ่เมย์ลินไทม์ที่ฉันกำลังนั่งเก้าอี้บริหารอยู่ตอนนี้ ชื่อเมย์ลินคือชื่อคุณแม่ของฉัน ส่วนไทม์เป็นชื่อพี่ชายฉันเอง ซึ่งบริษัทโบรกเกอร์นี้คุณพ่อตั้งเพื่อเอาอกเอาใจคุณแม่ตั้งแต่ฉันยังเป็นวุ้น อืมเป็นวุ้น ก็คือฉันยังไม่เกิดนั่นแหละ แต่เกิดมาก็ดันได้บริหารบริษัทเมย์ลินไทม์ ส่วนพี่ชายนู่น...กระโดดขึ้นเก้าอี้บริหารโรงแรมห้าดาวไปแล้ว แต่เห็นแบบนี้ฉันไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยนะคะ ฉันมันเก่งแค่คิดในใจเท่านั้น การแสดงออกมันสวนทางกัน โดยเฉพาะต่อหน้าคนมากๆ หรือตกอยู่ในสภาวะที่กดดัน ฉันจะประหม่า บ้างก็ลิ้นพันกัน บ้างก็พูดติดขัดไปจนถึงพูดไม่รู้เรื่อง เฮ้อ...แต่มันไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นโสดมาถึงทุกวันนี้หรอกนะ สาเหตุที่แท้จริงก็คือคุณพ่อ และพี่ชายของฉันต่างหาก ไม่มีใครกล้าเข้าหาฉัน และจีบฉันเลย เพราะคุณพ่อและพี่ชายฉันเป็นเพลย์บอยเก่าทำกับผู้หญิงไว้เยอะ ทั้งสองก็เลยหวงฉันยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่ บอกกรอกหูทุกวันว่าผู้ชายมันหวังจะได้เท่านั้น วัยๆนี้ฉันควรทำงาน หาคอนเนคชั่นต่อยอดบริษัทดีกว่า ซึ่งฉันเชื่อที่ไหน วันก่อนฉันยังไปไหว้ขอผัวกับรุ่นน้องอยู่เลย บริษัทเมย์ลินไทม์โบรกเกอร์... "คุณทิชาคะ ตารางนัดลูกค้าวันนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณทิชาจะให้นัตตี้โทรคอนเฟิร์มลูกค้าเลยมั้ยคะ?" เท้าที่กำลังก้าวเข้าห้องทำงานชะงัก พร้อมๆกับฉันที่หันไปขมวดคิ้วงุนงง วันนี้ฉันมีพบลูกค้าด้วยเหรอ? "วันนี้ฉันนัดพบใคร? ทำไมไม่เห็นรู้เรื่อง" "คุณศักดิ์ชาย เจ้าของ HB ออแกไนท์ค่ะ เวลานัดอีกสามสิบนาทีข้างหน้านี้แล้ว คนนี้คุณทิชานัดเองนี่คะ ไม่ทราบว่าคุณทิชาจะให้นัตตี้คอนเฟิร์มเวลา หรือเลื่อนออกไปดี?" อีกสามสิบนาที?! จะบ้าเหรอ?! ไม่เพียงแต่ทวนเวลาอันน้อยนิดในหัว แต่ฉันยังตกใจตาลีตาเหลือกทำอะไรไม่ถูก จนสุดท้ายเดินปรี่ไปที่โต๊ะทำงานเลขาคนสวย และตบโต๊ะของเธอรัวๆอย่างรีบเร่ง ปึงๆ ปึงๆ "บอกมาฉัน ฉัน โอ๊ย! พูดยังไงดีเนี่ย เอาใหม่นะ...ฉัน-ต้อง-เดินทางยังไง ถึงจะไปถึงที่นัดหมายก่อนเวลานัด" ฉันถามจบก็ถอนหายใจโล่ง มันเหนื่อยจริงๆที่ต้องเรียงคำเรียงประโยคของตัวเองแบบนี้ตลอดเวลา "คุณทิชาไม่เลื่อนเวลานัดใช่มั้ยคะ?" ฉันส่ายหน้ารัวตอบเลขา นัดลูกค้าให้เขาไว้ใจดูแลการเงินแท้ๆ แต่ถ้าเลื่อนนัดฉุกละหุก ใครจะเชื่อถือล่ะ? ยิ่งฉันที่เป็นผู้บริหารนัดเองด้วย ยังไงก็ต้องไป "ลูกค้านัดที่ร้านกาแฟแถวสยาม แต่เวลานี้คุณทิชาขับรถไปไม่ทันแน่นอนค่ะ คงต้อง..." "อะไรต้อง? เอ๊ย ต้องอะไรว่ามาสิ!" ฉันเร่งถาม จนนัตตี้หันข้าง แล้วทำมือบิดแฮนรถมอเตอร์ไซค์ให้ฉันดู "คงต้องแว๊นๆพี่วินไปค่ะ^^" "โอเค เธอโทรจองวินให้ฉันเลย" "จองไม่ได้ค่ะคุณทิชา เราต้องโบกเรียกหน้าบริษัทค่ะ" โอ๊ย! ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้เนี่ย "งั้นเธอก็ไปเรียกให้ฉัน" "ค่ะๆ ตามมาทางนี้เลยค่ะ" บอกจบเลขาสาวที่ฟั่นเฟือนพอๆกันก็เดินนำฉันไปที่ลิฟต์ เธอกดลิฟต์ให้ ผายมือเชิญ ไปจนถึงออกไปยืนตากแดดโบกพี่วินที่ขับผ่านหน้าบริษัท แต่ฉันเห็นสภาพอากาศแล้วถึงกับถอนหายใจเฮือกเสียงดัง คุณหนูสาวสวยไม่เคยเจอแดดอย่างฉันต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปคุยงานจริงๆเหรอ? "รถได้แล้วค่ะคุณทิชา" ฉันได้ยินแบบนั้นก็เดินออกไปจากที่ร่มทันที ก่อนที่จะไปยืนงุนงงที่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างคันดังกล่าว "ฉันต้องนั่งแบบไหน? ช่วยทีเถอะนัตตี้!" "ใส่หมวกก่อนนะคะ แล้วก็เหยียบตรงนี้ค่ะ ฮึบ!" ฉันทำตาม แต่ให้นัตตี้ใส่หมวกกันน็อกและพยุงขึ้นนั่งเบี่ยงข้าง แล้วเมื่อเรียบร้อยเท่านั้น พี่วินก็ไม่พูดอะไรสักคำ บิดเครื่องบึ่งออกไปทันที ! บรื้น~~ "กรี๊ดดดดดดดด!" ฉันตกใจจับไหล่คนขับ มืออีกข้างจับประเป๋าใบละห้าแสนมากอดแนบอกไว้ มองไปข้างหลังก็เห็นนัตตี้โบกมือไวๆ ส่วนมองไปข้างหน้า... ฮือออ~ขอโทษที่หยาบคาย มันฉิบหายมากๆค่ะ ช่องแคบมะละกาหรืออะไรกันเนี่ย ซ้ายรถเมล์ ขวารถตู้ มันแคบมาก แต่ทำไมคนขับไม่หยุดรถ หยุดสิ! หยุดสิคะอิดอก หยุ๊ดดดด! "พะ พี่! มันไม่กว้าง มันไม่ได้ไปแน่ๆ" ฉันตะโกนบอกคนขับ "น้องว่าไงนะ?" "มันไม่กว้าง มันแคบ! เราไปไม่ได้แน่ๆ" "ไปได้น้อง จับแน่นๆ" ฉันมองเข่าตัวเองสลับกับทางแคบข้างหน้า มือที่จับไหล่บีบเป็นจังหวะให้คนขับระลึกถึงหญิงสาวหน้าตาดีที่ซ้อนท้าย แต่ทว่าคนขับไม่สนใจ วินมอเตอร์ไซค์ใจกล้าซอกแซกเข้าไปทันที จนฉันต้องหลับตาปี๋ และ ปึก! "โอ๊ย!" ปึก "โอ้ยยยย" ปึก! "โอ้ย ไหนว่าไปได้ไงคะ!>[]<" เข่าฉันเก็บเรียบทุกคัน กว่าจะถึงสถานที่ที่นัดลูกค้าเข่าก็ระบมไปหมดแล้ว แต่ไม่พอ...ชีวิตสาวน้อยมหัศจรรย์อย่างทิชาต้องระเห็จวิ่งไปที่ร้านกาแฟในห้างต่อ หนำซ้ำยังต้องถอดส้นสูงยิบแซงคู่ละสามหมื่นห้าขึ้นมาถือทำเวลาด้วย ฉันอุตส่าห์ตั้งใจเปิดตัวสวยๆ ให้สมกับเป็นของรักของหวงของบ้านอนันธารากุล แต่กลายเป็นอีเพิ้งหัวยุ่ง วิ่งถอดรองเท้าส้นสูงกลางห้างได้ยังไง! เอ๊ะ! ว่าแต่นั่นคุณศักดิ์ชายลูกค้าฉันนี่ เขาอยู่ที่ร้านกาแฟ และกำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว พอเห็นแบบนั้นฉันก็ลุกลี้ลุกลนวิ่งไปหาลูกค้าทันที ก่อนที่จะถือรองเท้า และหอบกระเป๋าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเหนื่อยหอบ "คุณ....คะ คุณศักดิ์ชาย ฉัันทิชาพัชร์จากเมย์ลินไทม์ค่ะ " ฉันแนะนำตัวแล้วกำลังจะยกมือไหว้ แต่เมื่อเห็นว่าตัวเองถือรองเท้าอยู่ก็รีบลดมือลงทันที แต่ไม่ทัน...คุณศักดิ์ชายเขามองฉันหัวจรดเท้าอย่างพินิจ "คุณ...ลูกสาวคุณที ผมเข้าใจถูกใช่มั้ย?" ฉันพยักหน้ารัวๆ ขอให้อานิสงค์ผลบุญของคุณพ่อยื้อให้ลูกค้านั่งต่อด้วยเถอะ "ผมขอตัวนะ ผมติดธุระ" อ้าว!? "เดี๋ยวสิคะคุณชายศักดิ์ เอ๊ย คุณศักดิ์ชาย ทิชายังไม่เสนอเรื่องดูแลการเงินให้คุณเลยนะคะ" ฉันถลาไปยืนขวาง แล้วยกมือที่ถือรองเท้าขอร้องให้ลูกค้าฟัง แต่มันกลับทำให้ฉันถูกมองในแง่ลบมากขึ้นไปอีก เพราะคุณศักดิ์ชายเขาชะงัก และจ้องมาที่รองเท้าฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ "ขอโทษค่ะ แต่เรานัดกันแล้ว...อยากให้ลองฟัง ฟังสักนิดนะคะ ถึงทิชาจะเป็นแบบนี้ แต่ทิชาสามารถดูแลการเงินให้คุณศักดิ์ชายได้ตลอดการลงทุนนะคะ" ฉันพยายามอธิบาย อ้อนวอน จนคนมองทั้งร้าน แต่ลูกค้ากลับชักสีหน้ารำคาญกลับมาแทน "คุณช้าสิบห้านาที ไม่มีบริษัทโบรกเกอร์ที่ไหนไม่ตรงต่อเวลาแบบนี้ ผมไม่อยากหยาบคาย...แต่คุณมันพูดจาไม่รู้เรื่อง ล่อกแล่กเหมือนคนสมาธิสั้น ผมมองปราดเดียวผมก็ไม่ไว้ใจการทำงานของคุณแล้ว พ่อคุณสร้างมาอย่างดี แต่มันจะพังเพราะคุณนี่แหละ" "...." "ผมขอพูดในฐานะที่เป็นผู้บริหาร บริหารคนนับพันนะ คุณควรไปทำตัวเองให้ดีกว่านี้ เพราะภาพลักษณ์ของคุณ จะทำให้บริษัทขาดความน่าเชื่อถือ" "...." ฉันยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะทรุดนั่งที่เก้าอี้เมื่อลูกค้าพูดจบแล้วเดินเลี่ยงออกไป หน้าฉันชาไปหมดแล้ว อยากอธิบายแต่ก็อธิบายไม่ได้ เพราะเจอคำว่าสมาธิสั้นเข้าไป ฉันก็พูดอะไรไม่ออกเลย ใครอยากเป็นแบบนี้กัน... แล้วที่พูดออกมานั่นปากเหรอ ว่ากันขนาดนี้ฉันไม่ด่ากลับว่าไอ้สัสก็บุญเท่าไหร่แล้ว ถึงทิชาจะเรียบร้อยน่ารักไม่สู้คน แต่ลูกค้าก็ไม่ใช่พระเจ้าทุกคนนะคะ _____________________ ❤️ คอมเมนท์ = กำลังใจนะเจ้าคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more