"วันนี้ทิชาไม่กลับบ้านนะคะ อึดอัด" ว่าจบฉันก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
"ไม่กลับใช่มั้ย? ได้ แจ๋ม! เอาฝอยทองนั่นไปทิ้ง" ฉันหยุดเดินแล้วหันขวับกลับไปอีกครั้ง
"คุณพ่อ!"
"พ่อไม่อนุญาตให้มีแฟน และไม่อนุญาตให้เอาฝอยทองนั่นไปให้ใครด้วย "
"แต่ทิชาจะมี คนที่คุยๆเขาก็เป็นคนดีนะคะ!"
"คนดีงั้นเหรอ? คุยมากี่ปีแล้วถึงตัดสินว่าเป็นคนดี" สองมือที่ขนาบข้างตัวกำแน่น จนคุณพ่อเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน แล้วยกมือใหญ่ของท่านวางไว้บนหัว
"ตอบไม่ได้? พ่อจะบอกอะไรให้...ใหม่ๆผู้ชายมันก็เอาใจเราทุกอย่างนั่นแหละ ธาตุแท้มันจะออกมาก็ต่อเมื่อเราเสียรู้เป็นของมันแล้ว "
"มะ...ไม่ ไม่ใช่ค่ะ ทิชาเชื่อว่าคุณหมอ...เอ่อเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น"
คุณพ่อได้ยินฉันพูดแบบนั้นก็เผยยิ้มบางๆ จากอารมณ์ขุนเคืองกลายเป็นขบขันภายในพริบตา
"ฮะๆ ขนาดทิชาเองยังไม่มั่นใจที่จะตอบ เอาเป็นว่าไม่ต้องออกไปไหน พ่อจะเรียกหมอมาดูมือให้ที่บ้าน"
ฉันเบ
