"คุณหมอทำนที่นี่นานรึยังคะ?"
"ครึ่งปีแล้วครับ เอาล่ะเราหยุดคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า เพราะตอนนี้ผมจะชิมฝอยทองของคุณทิชาแล้ว"
ฉันมองไปที่ส้อมอันเล็กที่พันและม้วนฝอยทองราวกับเส้นสปาเกตตีด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยม ถึงหน้าตาจะไม่สวยแต่มันต้องอร่อยแน่นอน เพราะน้ำเชื่อมพี่แจ๋มป้าศรีเป็นคนทำ ซึ่งสองคนนี้คือตัวฉกาจประจำบ้าน หยิบจับอะไรใส่หม้อก็อร่อยไปหมดโดยเฉพาะขนมไทย
คุณหมอเขาต้องชอบรสมือแน่ๆ
"อะ...อร่อยมั้ยคะ?" เขาพยักหน้าช้าๆ แล้วทำหน้าครุ่นคิด และจากนั้นก็หยิบแก้วชาร้อนๆขึ้นมาเป่าสองทีจิบตามลงไป
ลุ้นจัง...
เมื่อไหร่จะบอกนะ...
"ใช้ได้ไหมคะ?" ฉันถามอีกครั้ง จนตอนนี้คุณหมอหนุ่มสุดหล่อเผยยิ้มออกมาบางๆ
"อร่อยครับ คุณทิชาไม่มั่นใจในตัวเองเหรอ?"
"ค่ะ ทำครั้งแรกก็เลย..." ฉันอ้ำอึ้ง พูดไงดีตัวเองไม่ได้ทำคนเดียวซะหน่อย
"ก็เลยเก่งมาก ฮะๆ โอเคผมจะทานให้หมดเลยครับ"
ทานจนหมด?
งื้อ~น่าร๊ากน่ารัก ตร
