“พี่ราตรีกล้าแกล้งยัยดาวดับนั่นด้วยเหรอคะ คิก ๆ”
เสียงใสหัวเราะอย่างขบขันที่ราตรีแกล้งเอาน้ำคาวปลาสาดใส่ดาวประดับ
“ก็ใครใช้ให้มันปากหมามาว่าคุณหลินก่อนล่ะ ทำดัดจริตเป็นคนดีเรียบร้อย”
ราตรีหมั่นไส้ดาวประดับทุกครั้งที่ชอบมาจิกหัวใช้รมิดาตามที่นายหัวสั่ง นายหัวนี่ก็แปลกคน มีเมียน่ารัก ๆ ไม่ชอบดันไปชอบก้อนหินก้อนกรวด
ถึงรมิดาจะไม่ได้มีพื้นเพที่หรูหราแต่จากที่สัมผัสได้ รมิดานั้นราวกับลูกคุณหนูติดแต่ตรงที่ขี้วีนไปบ้างเวลาโดนนายหัวกับดาวประดับกลั่นแกล้ง หากไม่รู้ว่ารมิดาเคยเป็นคนใช้ตัวหล่อนก็คงคิดว่าเด็กสาวเป็นลูกคุณหนูบ้านไหนที่คุณนายศิริภาส่งมา
“คิก ๆ อย่าไปสนใจเลยดีกว่า เรารีบเอาสินค้าไปขายดีกว่าเนอะ เสร็จแล้วพี่ราตรีเลี้ยงไอติมหนูด้วยนะคะ”
รมิดาที่ใจจดใจจ่ออยู่กับการขายสินค้าชิ้นเอกของตนพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ว่าใครได้พบเห็นก็ต้องอดมองจนเพลินไม่ได้ ขนาดราตรีเป็นผู้หญิงด้วยกันยังนึกชื่นชอบ
