"แม่ ลองเลย เค้กนี้รสชาติดี และทีรามิสุก็อร่อยมากด้วย"
“แอชลีย์กำลังคุยกับใครอยู่เหรอ เธอกำลังคุยกับจูลี่อยู่หรือเปล่า”
“ทำไมแอชลีย์ถึงพาแม่ไร้ยางอายของเธอมาที่นี่”
วาเลเรียรู้สึกแปลกๆ เธอจึงไม่เข้าไปในห้องทันที เธอกลับยืนอยู่ข้างนอกและฟังอย่างระมัดระวัง
จูลี่กินทีรามิสุชิ้นหนึ่งแล้วพูดว่า "อร่อยมาก ฉันจะมีอีก!"
“กินเท่าที่ชอบ ได้เวลาสนุกกับชีวิต พ่อตกลงให้เราอยู่กับพ่อ พ่อจะพาลูกมาที่นี่ทุกวัน ลูกจะได้อยู่อย่างขุนนาง”
“คุณพูดถูก ถึงตาฉันที่จะมีความสุขกับชีวิตอันสูงส่ง ตอนนั้นฉันอิจฉานาตาลีการ์เซียมาก เธอได้เครื่องประดับและคนใช้นับไม่ถ้วน เมื่อฉันย้ายเข้ามา ฉันจะครอบครองเครื่องประดับทั้งหมดของเธอ นั่นคือ กล่าวว่าอัญมณีของเธอมีราคาแพงมากและต้องมีค่ามาก "
เมื่อได้ยินคำพูดของจูลี่ วาเลเรียก็เยาะเย้ยไม่ได้ นายหญิงคนนี้โลภและไร้ยางอายจริงๆ วาเลเรียไม่อยากเชื่อเลยว่าจูลี่ต
