หลงใหลกับสามีลึกลับของฉัน

　　“เอ่อ...เจ็บมาก!” 　　วาเลเรีย บราวน์ ซึ่งยังหลับสนิทรู้สึกอึดอัดอย่างยิ่ง ดังนั้นเธอจึงพลิกตัวพลิกตัวเป็นหน้าอกกว้างของชายคนหนึ่ง 　　การสัมผัสของสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดปลุกเธอให้ตื่นขึ้น และสิ่งที่เข้ามาในดวงตาของเธอคือใบหน้าที่หล่อเหลาขนาดใหญ่ของชายผู้นี้ 　　ตอนแรกวาเลเรียคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่ ไม่เชื่อ เธอเอื้อมมือไปแตะใบหน้าที่อยู่ข้างหน้าเธอ 　　เกือบพร้อมกัน ชายคนนั้นลืมตาขึ้นและมองตรงมาที่เธอ เมื่อสบตากัน วาเลเรียก็ร้องไห้ออกมาและกระโดดออกไป 　　จากนั้นเธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้สวมอะไรเลย “ใคร... คุณเป็นใคร ทำไมคุณถึงมาที่นี่” เธอจับผ้าห่มและห่อตัวในทันที 　　ชายผู้นั้นหรี่ตาและสุดท้ายก็เหลือบไปเห็นกระดูกไหปลาร้าของวาเลเรีย ดวงตามืดลง เขาพูดด้วยเสียงต่ำ “ผู้ช่วยให้รอดของคุณ” 　　ผู้ช่วยให้รอดของเธอ? ด้วยความประหลาดใจ วาเลเรียจ้องไปที่ชายหนุ่มรูปงามที่อยู่บนเตียง และในไม่ช้าก็นึกถึงเสียงที่ขุ่นเคืองของแอชลีย์ อีแวนส์ เพื่อนสนิทของเธอที่เธอได้ยินเมื่อคืนก่อนจะหมดสติ 　　“วาเลเรีย ฉันใส่ฟิลเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดลงในชาของคุณแล้ว ในฐานะเพื่อนของคุณ ฉันพบแมงดาที่เก่งที่สุดที่นี่ ซึ่งยังเด็กและน่ารัก สนุกกับตัวเอง! ฉันเชื่อเมื่อเมสันเห็นรูปคุณเล่นกับผู้ชายคนอื่น เขาจะเลิกกับคุณเร็ว ๆ นี้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็เป็นแฟนใหม่ของเขา” 　　ผู้ชายที่หล่อเหลาคนนี้คือแมงดาที่แอชลีย์หาให้เธอเหรอ? เมื่อคืนเธอมีเรื่องกับเขาจริงๆ เหรอ? 　　เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วาเลเรียก็รู้สึกหงุดหงิดมาก และใบหน้าของเธอก็ซีด เธอคว้าหมอนข้างเธอแล้วขว้างใส่ชายคนนั้น "เธอ! รอเดี๋ยวนะ ฉันจะจับเธอเข้าคุก แล้วแกจะไม่มีวันได้ออกไปอีก!" 　　เมื่อต้องเผชิญกับความโกรธ ชายคนนี้จึงจับหมอนอย่างสงบและดูเหมือนไม่กลัวเลย "เมื่อคืนนี้คุณกอดฉัน และจริงๆ แล้วคุณเองก็เห็นด้วยตลอดเวลา คุณคิดว่าตำรวจจะเชื่อคุณไหม" 　　“คุณ...” วาเลเรียกัดริมฝีปากและสั่นเทาด้วยความโกรธ 　　แม้ว่าเธอจะโกรธมาก แต่เธอก็ยังมีสติสัมปชัญญะ 　　ผู้ชายพูดถูก เธอไม่สามารถแจ้งความกับตำรวจได้ เมื่อคืนเธอตกหลุมพรางของแอชลีย์และหมดสติ อาจเป็นเพราะเธอไม่ขัดขืนเลยและเสนอที่จะจับมือเขาเพื่อมีเพศสัมพันธ์ ตำรวจจึงไม่เชื่อคำพูดของเธอ 　　แต่ถ้าไม่ไปแจ้งความกับตำรวจ ความไร้เดียงสาของเธอจะต้องถูกทำลายโดยชายผู้ถูกสาปแช่ง เขาสกปรกแค่ไหน! 　　วาเลเรียไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าพรหมจารีของเธอถูกจับโดยแมงดาหยาบคาย 　　เมื่อเห็นหน้าเธออย่างสิ้นหวัง ผู้ชายคนนั้นก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสารเล็กน้อย 　　เขามองดูรอยสีแดงบนผ้าปูที่นอนและพูดกับวาเลเรียด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “แม้ว่าเมื่อคืนคุณจะทิ้งตัวลงบนที่นอน ฉันรับผิดชอบให้คุณได้ถ้าคุณต้องการ” 　　แมงดารับผิดชอบ? นั่นไม่ใช่เรื่องตลกเหรอ? 　　จุดไฟอีกครั้ง วาเลเรียชี้ไปที่ชายคนนั้นและคำรามอย่างควบคุมไม่ได้ "เอาไอ้นี่ออกไปจากที่นี่! หรือฉันจะฆ่าแก!" 　　เมื่อเผชิญกับโรคฮิสทีเรียของเธอ ผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าของเขาอย่างสบายๆ และสวมมันโดยไม่ตื่นตระหนก 　　หลังจากแต่งตัวเสร็จ เขาก็หันศีรษะ หยิบนามบัตรจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้วาเลเรีย “ถ้าคุณเข้ามา โทรมานะ ฉันหมายถึงสิ่งที่ฉันพูด…” 　　แต่วาเลเรียดึงการ์ดออกโดยไม่มอง "ออกไป!" 　　เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ชายคนนั้นก็เหลือบมองเธอเป็นครั้งสุดท้ายและจากไป 　　หลังจากปิดประตู เขาก็ได้ยินเสียงหญิงสาวสะอื้นอยู่ในห้อง เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวแล้วเดินไปที่ทางเดิน 　　เมื่อเห็นเขา ชายสองคนที่ดูเหมือนบอดี้การ์ดก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ที่ปลายทางเดินและทักทายด้วยความเคารพ "นายน้อยวิลเลียม!" 　　ชายผู้นั้นฟื้นการแสดงศักดิ์ศรีและความเฉยเมยตามปกติของเขาในฐานะผู้บังคับบัญชา และกล่าวว่า "ตรวจสอบโปรไฟล์ของหญิงสาวแล้วรายงานให้ฉันทราบทันที" 　　"ครับผม!"