วาเลเรียเขินอายอย่างยิ่งและผลักแอ็บบี้เข้าไปในห้องขณะที่เธอปิดประตู เธออธิบายทันทีว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจ… ฉันไม่รู้ว่าคุณมาที่นี่เมื่อคืนนี้ และวิลเลียมหน้าด้านมาก ฉันทำอะไรกับมันไม่ได้!”
“โถ่ ขอแก้ตัวทีละคน! ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถบังคับทางผ่านความดื้อรั้นของคุณได้ ฉันรู้ว่าคุณชอบเขาและไม่สามารถลืมเขาได้!” แอบบี้ไม่เชื่อเธอ
“อย่าโกรธเลย โอเค ฉันยอมรับว่าฉันไม่สามารถลืมเขาได้! มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรเพิกเฉยต่อคุณ! ฉันขอโทษ และฉันสัญญาว่าสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก!”
“เจ้าจะปฏิบัติต่อเจ้าดาราไร้ค่าตัวนั้นอย่างสมบัติได้อย่างไร เจ้าทำให้ข้าแทบบ้า!” เธอโต้กลับอย่างตรงไปตรงมาหลังจากได้ยินคำสารภาพของวาเลเรียทั้งๆ ที่เธอไม่ได้โกรธจริงๆ
เธออดไม่ได้ที่จะโกรธเธออีกต่อไปเมื่อเห็นรอยยิ้มของวาเลเรีย
“เอาล่ะ ฉันไม่มีแรงจะโกรธคุณแล้ว ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน”
ทั้งสองไปร้านอาห
