ฝ่ามืออุ่นขยับแนบที่หน้าผากมน รอยยิ้มบางๆแย้มออกมามากขึ้น เมื่อรับรู้ถึงอาการเกร็งของร่างที่นอนอยู่
!!!! นาเดียร์ลืมหายใจไปในทันที เมื่อตอนแรกแค่ฝ่ามืออบอุ่นนาบที่หน้าผาก แต่ตอนนี้กลายเป็นจุมพิตแผ่วเบาที่แก้ม แก้มของเธอข้างที่เขายืนอยู่ถูกจับจองตีตราด้วยริมฝีปากบางแดงอย่างธรรมชาติของเขา เวลาช่างผ่านไปอย่างช้าๆนานเหลือเกินที่เขานิ่งอยู่แบบนั้น
!!!! จมูกโด่งสูดดม ดูดกลิ่นหอมของแก้มเนียนใสเข้าไปเต็มที่ ทำให้ร่างที่พยายามสงบนิ่งกำลังจะสิ้นหมดความอดทน อดทนต่อการที่จะพยายามไม่รับรู้ต่อสิ่งที่เกิดขึ้น นาเดียร์รับความรู้สึกของใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองได้อย่างเต็มร้อยแม้สติของเธอหลุดออกจากร่างไปไกลแล้ว ต้าเซียนไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย แม้แต่ยามที่ต้องแยกกันเมื่อสามปีก่อน เขาก็แค่โอบกอดเธอไว้นิ่งๆนานหลายนาทีที่สนามบินในวันนั้น วันที่เขาและเธอไม่อยากให้ต้องเกิดขึ้น วันนั้นเธอเองก็ไม่อยากผละออ
