“จริงด้วย” นาเดียร์จึงเดินไปยืนข้างๆเขา มองเป้กับหมวกในตู้ และรอยยิ้มก็ปรากฎบนใบหน้า เธอเอื้อมมือเข้าไปในตู้พร้อมกับที่ต้าเซียนเองก็ทำเหมือนเธอเช่นกัน...
อ๊ะ! เธอและเขาค้างชะงักร่างกายกันทั้งคู่ เมื่อศีรษะของทั้งสองคนสัมผัสกัน พร้อมกับมือที่เอื้อมมุ่งไปที่หมวกใบเดียวกัน
ต้าเซียนเป็นฝ่ายถอยออกมา เธอได้แต่ยิ้มเขินๆ แก้มแดงขึ้นมาเล็กน้อยและเป็นฝ่ายเอื้อมหยิบหมวกใบนั้นออกมาเสียเอง
“มันเข้ากันพอดีเลยเนอะ” เธอพูดออกมาพร้อมกับยื่นหมวกไปใกล้เป้ที่อยู่ในมือต้าเซียน
“ขอบใจ” เขารับหมวกและขยับเดินออกจากห้อง เดินไปที่โซฟา หยิบเป้ใบเก่าและถ่ายของใส่เป้ใบใหม่
“เอามา เดี๋ยวฉันเอาเป้ใบเก่าไปทำความสะอาดเอง เดี๋ยวจัดการใส่กล่องบริจาคไปเลย” ต้าเซียนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้า
“มื้อเย็น เป็นต้มยำหัวปลา ทดแทนแรงที่เสียไปแล้วกัน” คราวนี้เป็นนาเดียร์พยักหน้ายิ้มอย่างเห็นด้วย เพราะทุกวันที่มีการไปซื้อปลาม
