“ต้าเซียนตอนนี้ฉันรู้ตัวแล้วว่าฉันไม่ได้คิดกับพี่แค่พี่ชาย แต่ แต่...มันสายไปแล้วใช่มั้ย...” นาเดียร์พึมพำออกมา พร้อมกับหยาดน้ำตาคลอเคล้าในดวงตา เธอไม่คิดว่าตัวเองจะรักเขาได้มากมายเพียงนี้
ฮืออออ ฮืออออ นาเดียร์ร่ำไห้ในที่สุด เมื่อไม่มีความจำเป็นที่ต้องปกปิดน้ำตาอีกต่อไปแล้ว รักครั้งแรกของเธอพังไม่เป็นท่า รักครั้งแรกที่เธอช่างรู้ตัวได้ช้าเหลือเกิน
ทำไมเธอถึงมั่นใจว่าทุกอย่างระหว่างเธอกับต้าเซียนมันพังไปแล้ว พังทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำด้วยสองเหตุผล คือ ต้าเซียนไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้าถึงตัวเขาได้ และการที่ผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ในห้องของเขาได้เธอต้องสำคัญกับเขามากเลย เหตุผลที่สองสามปีที่ผ่านมาเขาตอบเมลล์ที่เธอส่งหาน้อยมากไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เธอส่งหาเขาเลย เขาคงพยายามจะบอกเธอทางอ้อมแล้วสินะ
“ลาก่อน พี่ชาย” เสียงบางเบาสะท้อนความเจ็บปวดที่บ่งบอกถึงความแตกสลายของหัวใจ ไม่ได้ลอยไป
