Chapter 22
VANESSA’S POV
“Ughh.” Napa-ngiwi na lamang ako na maramdaman ang matinding gutom.
Hinawakan ko na lamang ang kumakalam kong tyan, at baka sa paraan na iyon hindi ko na maramdaman ang gutom pero kahit saglit man lang hindi man lang naka-tulong.
Tinignan ko ang orasan na nasa pader at mag papasado alas syete na nang gabi. Simula kaninang tanghali, hindi na ako kumain dahil lamang tinitiis ko dahil sa matinding galit ko kay Lucas.
Kinumbinsi at ilang beses na nag pabalik-balik ang mga katulong dito sa kwarto para lamang paanyayahan na nila akong kumain na, pero ako lang naman itong nag mamatigas!
Hindi ako sumama sakanila para kumain at bwi-bwisitin ko pa lalo si Lucas kapag dumating na ito mamaya.
Akala mo, sasamahan kitang kumain?
Hindi, manigas ka!
“Hindi ko talaga mapa
