Luna

SAIS

LUNA | SAIS

He showed a wicked grin across his face. A wicked grin that Isabel would not forget. He then took out the cigarette using his forefinger and middle finger. “Let’s start the negotiation, shall we?” He offered using a friendly yet deep dangerous voice.

The Ruiz family shivered. Damang-dama nila ang kilabot at ang pananayo ng balahibo nila sa lalim ng boses nito. When he speaks, his deep voice is magnetic to the core of who they are, as if he's able to resonate with all of them when others can barely achieve a fraction of it.

“Negotiate?” kunot ang noo na tanong ni Ismael. “Teka, sino ka ba?”

“Hindi mo siya kilala?” nang-uuyam na sabat ng isang lalaki. May manipis itong bigote at may kalakihan ang mga mata. Ngunit bago pa nito maituloy ang sasabihin, sinenyasan ito na tumahimik ng pinaka-amo nila. Gano’n nga ang ginawa nito.

“I am an acquiantance of Marcel Ocampo and Juanito Garcia,” anunsyo nito.

Ella’s eyes widen as she turned her gaze to her husband. Noon nito nakita ang pinaghalo-halong pagkabigla, takot at galit sa mukha ng asawa. 

“Base on your reaction, I could tell you already have an idea who I am,” he said bluntly. “Anyway, I would like to introduce myself to your family. My name’s Damon España.” Tumingin ito kina Ella at Isabel at saka bahagyang yumuko.

“A-Ano ba ang kailangan mo?” utal na tanong ni Ismael dito.

Lumingo ulit ito sa nagsalita. His dark and strong aura came back, staring at Ismael intently as if he was reading his mind and digging into his soul like a dementor. “The statements and my informations that f*****g bastard and the prosecutor has lent you,” sagot nito. “I know, you know what I am talking about, Mr. Ruiz. So, you better give that damn thing to me.” 

“What if I don’t want to?” matapang na sagot ng lalaki habang sinalubong ang nakakapanginig tuhod na tingin ni Damon.

“Ismael,” sita ni Ella nang marinig ang sagot ng asawa. 

Napatingin naman si Ismael dito. Hindi mawari ng butihing may bahay ang emosyon na nasa mukha nito. Ilang segundo rin nagtitigan ang mag-asawa bago nilingon ulit ni Ismael si Damon. 

It may sound unfair to his family but during that time, the only person he could think about was Juanito and his sacrifices — his sacrifices for him and for his family. Nang mabasa ni Ismael ang balita, hindi niya maiwasang sisihin ang kanyang sarili sa pagkamatay nito dahil sa masyado niyang pinakaisipan ng matagal ang request nitong isa-publiko ang tungkol kay Damon. He passed all of his misfortuned to Juanito just to live a peaceful life with his own family. Halos wala na siyang itira sa kaibigan at tinanggihan pa niya ito sa pakiusap nito noong magkita sila. Ang huling pagkikita nila. 

“Hanggang ngayon, duwag ka pa rin?” Naalala niyang sabi nito sa kanya. Para iyong sirang plaka na paulit-ulit na naglalaro sa pandinig niya. 

“Natakot ka noon bilang taga-paghanap ng hustisya, huwag naman sana ngayong isa ka ng taga-pagsalita ng hustisya.” 

If he can’t be brave as a prosecutor before and as a newscaster, then he will be brave as a citizen and as a close friend of his. 

“Hindi ko ibibigay ang kailangan mo,” paglilinaw niya. “Kahit patayin mo ako ngayon din, wala kang makukuha sa’kin.”

Damon pulled out his lower lip a bit as he raised his brows, making a few lines on his forehead. “Okay. If you say so. Madali akong kausap.” He shrugged before he pulled a silencer out of his black coat, pointing it on him.

Ella and Isabel shivered and started crying as they stared at the suppressor pointed at Ismael. Time seemed slow at the same time the turning point became fast. It was like in the movies — how the tears of two women dropped slowed, a soundless scream and beg, how the first bullet escaped from the suppressor and freed on the thick air towards Ismael’s chest. Ang sumunod na dalawang bala ay naging mabilis na lang ang pagbaon ng mga ito sa kaliwang dibdib ng lalaki. 

Ella’s husband, Isabel’s father plugged on the floor. His own blood leaving his body like a dam, tainting his gray polo and the white tiled floor. 

Rinig na rinig ni Isabel ang pagsigaw ng kanyang ina at dama niya ang pagtayo nito para lapitan ang wala ng buhay na asawa. Naiwan siyang nakaupo sa sofa, tulalang nakatitig sa katawan ng kanyang ama. Natuyo na rin ang mga luha sa magkabilang pisngi niya.

“Hayop ka! Mga hayop kayo!” sigaw ng kanyang ina nang makabawi ito. Bago pa ito makalapit sa lalaking naka-fedora, tatlong putok ng baril ang umalingawngaw sa bahay nila. Bumagsak ang duguang katawan ni Ella malapit sa katawan ng asawa. 

Dalawang katawan na ang naka-bulagta sa patingin ni Isabel. Her breath became rag, she was panting. She felt like something was stabbing her heart repeatedly. She felt numb at the same time exhausted from watching her parents shield three bullets each, feeling the fear and anxiety. 

“Bakit mo binaril?” tanong ni Damon sa tauhan nito.

“Eh, susugurin ka, Boss,” katwiran naman nito.

A slap filled the four corners of the living room. “Tanga ka talaga, eh, ‘no? Malay mo, may alam siya sa ibinigay na ebidensya ng traydor na Marcel na ‘yon?”

“Edi ‘yong dalaga na lang na ‘yon tanungin natin. Baka may alam ‘yan.”

“P-Pwede po bang patayin niyo na lang din ako?” She managed to ask, still eyeing her parents’ lifeless body. 

It was painful for her to see them pale and soulless, bathing on their own blood. But no matter how heart wrecking it was for her, she still wanted to stare at her parents. 

“Get her. She will come with us,”

Isabel’s lips trembled and tears escaped her eyes as one of Damon’s men carried her like a sack of grains. They step out of their now gloomy house.

“M-Mama… Papa…” Wala siyang magawa kundi tingnan na lang ang mga katawan ng mga ito sa sala. Hanggang sa tuluyan nang nawala sa paningin niya ang kanyang mga magulang at sinakay siya sa isang lumang model ng SUV. 

“Mauna na kayo at dalhin sa four - o - nine hideout ‘yan,” paalala ni Damon sa tatlong tauhan nito. “Kayo na ang bahala kung paano niyo mapapasagot ‘yan tungkol sa binigay na impormasyon ng bastardong Ocampo kay Ruiz.”

Matapos nitong paalalahanin ang mga tauhan, sa isang black luxury car naman sumakay ang leader ng mga ito. 

Nag-umpisa nang umusad ang sasakyan na lulan nila. Hindi magawang sumigaw ng tulong ni Isabel sa mga kapitbahay na unti-unti nakiusyoso sa bakuran nila. She was way too shock and terrified to cry and asked for some help. Parang hindi niya kayang magsalita ‘ni isang letra baka mauwi lang iyon sa pag-iyak.

Naging mahaba rin ang byahe ng lumang SUV na sakay niya at ang tatlong tauhan ni Damon. Dalawa ang nasa pinaka-harap ng sasakyan at sa back seat, kung saan siya nakaupo, katabi niya ang isa mga tauhan nito. 

Napapiksi siya nang bahagya nang maramdaman ang magaspang na palad nito sa hita niya. Dahil na rin sa bigla at takot ay mabilis na pinalo niya ang kamay nito.

“Hala, mga p’re! Nanlalaban!” tuwang-tuwa na sabi nito sa dalawang kasamahan. 

Ilang minuto rin naging maingay sa loob ng sasakyan — binibiro at kinakantyawan siya. Ang katabi niya’y hindi tumigil sa paghipo sa kanyang hita, paghaplos sa kanyang buhok at balikat. That only add a fuel on the anxiety creeping through her hymen and veins. Being molested was the least she imagine she would ended up. Kung sanang natulad na lang din siya sa kanyang magulang. Mas gugustuhin pa niyang mapaputukan ng baril kesa sa mahawakan at magalaw ng hindi niya kilalang tao.

Hindi nagtagal, huminto na ang sasakyan. Sapilitan ang ginawa nilang pagbaba sa kanya ng SUV at may oras na tinutulak siya sa balikat upang makahakbang siya. Sa harap nila, may isang lumang bahay na nakatirik. Nagsilbing liwanag ang ilaw na nagmumula sa SUV upang maobserba niya ang paligid kahit na papaano. They were in a middle of the woods.

Unti-unting binuksan ng isa ang inaanay na pinto ng lumang bahay. Kahit hindi pa sila nakakapasok ay halatang malawak ang loob nito at maliwag. Pero kahit gaano pa kaliwanag ang isang lugar, para kay Isabel, hindi siya ligtas. She was still a kidnapped.

Dinala siya ng tatlo sa isang kwarto. Wala itong kalaman-laman maliban sa isang nakalatag na maruming banig at gusgusing kumot. May isang ilaw din ito at kalakihang isang jalousy window. 

Marahas na tinulak siya ng isa na naging dahilan nang pagkasubsob niya sa magaspang na sahig. Ramdam niyang nagkaroon ng gasgas makinis niyang braso dahil doon. 

“Kung may alam ka sa sinasabi ni Boss sa tatay mo, mas maiging magsalita ka na kung ayaw mong masaktan, ganda.” Saka nagtawanan ang dalawa nitong kasama.

Hindi siya kumibo. Nakadikit lang ang noo niya sa sahig habang ang kanang braso niya ay nagsilbing suporta niya para hindi tuluyang magasgasan ang mukha. Ngunit hindi siya nagtagal sa gano’ng posisyon. Lumapit sa kanya ang isa sa mga tauhan ni Damon at saka itinaas ang laylayan ng bestida. 

Dumagundong ang kaba sa dibdib niya at mabilis na kumilos palayo sa lalaki. Isiniksik niya ang sarili sa maruming pader na para bang doon siya makakakuha ng proteksyon. She looked at them with horror in her eyes and tears almost forming on it. She shook her head, asking him not to touch her when the guy started unbuckling his belt.

Nakatingin ang lalaki kay Isabel na tila ba uhaw na uhaw ito sa laman. “Sa ngayon, hindi ka namin sasaktan, ganda,” anito. “Mabilis lang ito, pramis.”

꧁꧂

TEARS cascade down her cheek when she remembered what happened to her parents — pati na rin ang sinapit niya sa kamay ni Damon España at sa mga tauhan nito. It has been three days since she was seized and tortured. Kapag wala siyang masagot sa mga tanong ng mga ito, kung ano-ano ang ginagawa sa kanya.

Punit na ang itaas na bahagi ng kanyang bestida at tanging bra na lamang ang suot niya. Her forearms and back was covered with bruises, wounds, and cuts. Dahil sa mga pang-aabuso na ginawa sa kanya, hirap na hirap siyang makaupo o makahiga man lang. 

Sa dalawang araw na nakalipas, nawala ang masayang umaga na nakagisnan niya mula nang mabuhay siya. Wala na ‘yong tunog ng kawali’t sandok at ang pag-iyak ng takure. Wala na ang mga magulang niya. Hindi na mangyayari ‘yong sabay na nilalakad nilang mag-ama ang bus station. 

She was still breathing but was dead inside. She was not just hurt and exhausted physically but also mentally and emotionally. She felt lost, hopeless, dirty, used, disgusting and terrified. That’s why she prayed, she just would die like her parents. Wala na nga siyang pamilya, nawalan na rin siya ng dignidad.

Isabel was laying on the filthy floor as she stared at the wall on her right when she felt someone enter the room. She closed her eyes and gulped. Fear enveloped her in the thought someone will torture and use her again. 

“I-Isabel?” The voice was hesitant but it was familiar to her.

Her eyes flew open instantly but did not move because of the pain she was dealing. Narinig niya ang paghakbang nito palapit sa kanya nang umupo ito isang metrong layo sa kanya, napakunot noo siya nang tuluyan niyang makilala ang taong pumasok.

“I’m sorry,” maikling sabi nito sa kanya. Kahit na dalawang salita lang iyon, makikita sa mukha ng binata ang lungkot at awa.