บทที่7 ไม่สบายใจ
1041 Words
บทที่7
ไม่สบายใจ
"เกิดเป็นนายนี่ก็ดีนะไม่ต้องมีใครไปเรื่อย ๆ เบื่อคนไหนก็บอกเลิกแล้วก็หาคนใหม่มาแทนที่"
"เธอพูดอย่างกับเบื่อแฟนของเธอแล้ว?" คีตะหันมามองหน้าข้าวปั้นปากก็ดื่มเบียร์จนหมดกระป๋องเขาเอื้อมไปหยิบกระป๋องใหม่มาเปิดแล้วถือมันไว้สายตามองออกไปยังแสงไฟด้านนอก
"ฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันเบื่อหรือว่าฉันยังไม่รู้จักความรักที่แท้จริง...."
ข้าวปั้นดื่มเบียร์จนหมดกระป๋องเธอเอื้อมมือไปหยิบกระป๋องใหม่มาเปิดแต่คีตะคว้ามือเธอไว้เขาไม่อยากให้เธอเมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มันทำให้คนเราขาดสติเหมือนที่เขาเป็นอยู่ประจำ
"พอแล้วไม่ต้องดื่มเดี๋ยวก็เมาเป็นหมาฉันไม่เช็ดอ้วกให้หรอกนะ"
"ฉันรู้ตัวน่าว่าฉันดื่มได้แค่ไหนเอามาเถอะแค่อีกกระป๋องเดียวพอ"
คีตะยอมปล่อยมือเธอแล้วปล่อยให้เธอเปิดเบียร์กระป๋องใหม่หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสองต่างมองออกไปด้านนอกสายลมที่พัดเข้ามายิ่งทำให้ทั้งสองรู้สึกเปลี่ยวหัวใจแต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดความรู้สึกที่หม่นหมองออกมา
"ถามอะไรหน่อยดิ" คีตะตัดสินใจเป็นคนพูดเพื่อรักษาบรรยากาศไม่ให้เงียบจนเกินไป
"อะไรเหรอ"
"เธอคิดจะจริงจังกับให้พี่ต้นนั่นไหม?"
"อืม.... ฉันก็ไม่รู้แค่รู้สึกว่าตอนพี่ต้นเข้ามาฉันก็หายเหงาไปบ้างมีเพื่อนคุยมีที่ปรึกษาแต่พอเวลามันผ่านไปฉันกลับรู้สึกว่าการที่ฉันอยู่คนเดียวมันอาจจะดีกว่ามีใครเข้ามาในชีวิตก็ได้"
"ถ้างั้นเธอก็เลิกกับไอ้พี่ต้นสิ"
"ฉันจะไปบอกเลิกเขาได้ยังไงพี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด มีแต่ฉันที่อาจจะรู้สึกไม่เหมือนเดิม"
"แต่การที่เธอปล่อยให้ไอ้พี่ต้นมันพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่ใช่แค่ไอ้พี่ต้นที่จะเจ็บเธอเองก็จะเจ็บด้วยอันนี้ฉันพูดเป็นกลางนะ"
ข้าวปั้นไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เธอหันมามองหน้าคีตะชัด ๆ รู้สึกว่าการที่เขาหายไปจนวันนี้เธอได้คุยกับเขาอีกครั้งคีตะดูจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิมทั้งความคิดการพูดและการวางตัวเธอสังเกตตั้งแต่ช่วงที่เธอและเขาช่วยงานของมหาลัยแล้ว
"แล้วฉันควรทำยังไง"
คีตะหันไปมองด้านนอกเพราะเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะห้ามใจไม่ไหวถ้าปกติแล้วเขาไม่สนใจผู้หญิงหรือคู่นอนคนไหนทั้งนั้นเหล้าเข้าปากก็จบที่เตียงแม้ผู้หญิงจะมีพันธะหรือมีแฟนอยู่แล้วถ้าตกลงกันได้เขาก็ไม่แคร์แต่นี่เป็นเธอคีตะจึงไม่อยากใช้วิธีสกปรกพวกนั้น ถึงเธอจะอยู่ในสถานการณ์หรือสถานะคลุมเครือแต่เธอก็ยังมีคนที่ชื่อว่าแฟนอยู่ข้างกาย
ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มของเธอจริงจังขนาดไหนเขาเป็นผู้ชายเขารู้และยิ่งดูออกชัดเจนจะเรียกว่าผีเห็นผีก็ได้แต่กับพี่ต้นเป็นคนที่รักครอบครัวฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ขี้เหร่มีธุรกิจที่ใหญ่โตเหมือนกัน
"ทำตามใจตัวเองไงรักก็บอกว่ารักถ้าไม่รักก็คุยกับมันตรง ๆ"
"อะ อืม...." ถึงคีตะจะพูดแบบนั้นแต่เธอคงไม่กล้าพูดเพราะว่าเธอรู้สึกเหมือนพี่ต้นจะจริงจังกับเธอมากหรือเธอควรจะเปิดใจอีกสักครั้งเพื่อปรับจูนเข้าหากัน
หลังจากนั่งดื่มจนเบียร์หมดทุกกระป๋องทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้านอนแต่คีตะนอนไม่หลับเพราะเขารู้สึกแปลก ๆ กับตัวเองใจนึงก็ภาวนาลุ้นให้เธอกับแฟนเลิกกันแต่อีกใจก็พยายามคิดว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเธอจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของเธอ
วันต่อมา
ข้าวปั้นตื่นขึ้นมาในตอนสายเพราะว่าแฟนหนุ่มของเธอมาหาที่คอนโดพอรู้ว่าเธอดื่มเบียร์จนเมาก็ถูกบ่นอยู่พักใหญ่พี่ต้นเป็นคนที่ไม่ชอบให้ข้าวปั้นดื่มเบียร์หรือแอลกอฮอล์แม้แต่เที่ยวกลางคืนเขาก็ห้ามไปหมดเธอเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงและก็พยายามที่จะไม่ออกไปไหนหากไปก็จะไปกับพี่ต้นตลอด
"ข้าวครับวันนี้อยากไปไหนหรือเปล่า"
"ข้าวอยากนอนค่ะเมื่อคืนนอนดึกมากไม่รู้ว่าคีตะยังอยู่ไหมหรือออกไปแล้วก็ไม่รู้"
พี่ต้นหันไปมองประตูห้องของคีตะผู้ชายด้วยกันก็ใช่ว่าจะดูไม่ออกอีกอย่างเขาก็ไม่สบายใจที่แฟนตัวเองต้องมาอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายคนอื่น ขึ้นชื่อว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นแหละ
"อาจจะยังไม่ตื่นก็ได้ว่าแต่ข้าวหิวไหมที่ซื้อสปาเกตตีมาให้ด้วย"
"ขอบคุณค่ะ"
"เมื่อคืนพี่ไปนอนคิดมาแล้วพี่อยากจะคุยเรื่องของเรามันอาจจะเร็วไปที่พี่จะพูดประโยคนี้แต่พี่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่พี่ควรพูดมากที่สุดในตอนนี้"
ข้าวปั้นมองหน้าแฟนหนุ่มด้วยความสงสัยหรือสิ่งที่เขาคิดจะเป็นเรื่องเดียวกันกับสิ่งที่เธอคิดเอาไว้
"อะไรเหรอคะ?"
"พี่ไม่สบายใจที่ข้าวอาศัยอยู่กับเพื่อนผู้ชายถึงข้าวจะรู้จักกันมานานโตมาด้วยกันแต่พี่ไม่สบายใจจริง ๆ ครับพี่เลยอยากชวนข้าวไปอยู่คอนโดของพี่อย่างน้อยพี่จะได้สบายใจข้าวโอเคไหม"
"เอ่อ... คือว่าเรื่องนี้ข้าวต้องปรึกษาแม่ค่ะเพราะว่าผู้ใหญ่อยากให้ข้าวอยู่กับคีตะเวลามีปัญหากันจะได้ช่วยเหลือกันได้"
"แต่ข้าวเป็นแฟนพี่นะพี่ไม่อยากเห็นแฟนตัวเองอยู่กับผู้ชายคนอื่นหรอกนะข้าว!"
______________
ใจเย็นๆ ค่าาา ค่อยๆ คุยกัน
- Writer
