“ตรงนั้น” ชายหนุ่มชี้นิ้วไปที่ป่าหญ้าที่ขึ้นเพียงหัวริมรั้วท้ายฟาร์มที่มองเห็นอยู่ลิบๆ รกยิ่งกว่าป่าดงดิบ แถวนั้นชายหนุ่มไม่เคยให้คนงานไปถางซักครั้ง นานๆ ถึงจะเอารถตัดหญ้าไปตัดออกให้โล่งเตียน
“ห๊ะ! หญ้าสูงๆ นั่นน่ะนะ” โรฮันนาร้องเสียงหลง ถามเขาไปอีกทีเพื่อความแน่ใจ เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาให้ตนไปทำมันไม่ใช่ย่อย นี่มันแกล้งกันชัดๆ นี่นา
“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือว่าคุณหนูอย่างเธอทำไม่ได้” เขาย้ำเสียงดังฟังชัดว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องทำในบ่ายวันนี้โดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
“ฉันทำได้ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้ารับน้อยๆ กลั้นน้ำตาเม็ดโตไว้ไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง หลุบเปลือกตาลงซ่อนแววน้อยใจและเจ็บปวด โรฮันนาได้แต่เคียดแค้นชิงชังในตัวอสูรร้ายอย่างเขา เธอจะไม่มีวันให้อภัยกับการกระทำอันโหดร้ายของเขา
“ดี ค่ำๆ ฉันจะมาตรวจ ถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องกลับบ้าน เข้าใจไหม” ก่อนที่เขาจะเดินจากไป ยัง
