“ข้าอยากให้ท่านรอ” นางเอ่ยเสียงเบาไม่ต่างกัน
นางอยากเชื่อใจเขา ผู้ซึ่งเป็นบุรุษสูงศักดิ์รูปงามที่มีบรรดาสตรีสวยสดงดงามฐานะสูงส่งล้อมหน้าล้อมหลังอยู่มากมาย
“แต่เหมือนว่ามันจะมากเกินไป” นางกล่าวขณะเงยหน้าขึ้นมองสบสายตาคมเข้มด้วยความคาดหวัง
นางหวังว่าเขาจะรักปักใจเพียงนาง
หลี่เซียวเหยาไม่ได้กล่าวสิ่งใดอีก ก่อนจะก้มหน้าลงจุมพิตนางอย่างอ่อนโยนคล้ายปลอบประโลม
นี่อาจจะเป็นการหลอกล่อให้ตายใจก่อนจะเปลี่ยนไปในอีกไม่นานตามความคิดของเจินเจิน
นางจึงเพียงหลับตาจูบตอบเขาอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนและปลอบประโลมไม่ต่างกัน
นางต้องห่างจากเขาไปยังดินแดนอันห่างไกลทั้งยังยาวนาน
การทำกิจกรรมอันเป็นที่โปรดปรานของบุรุษเพศคงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอนุชายาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
อีกทั้งเขายังมีสตรีที่ยามนี้อุตส่าห์เดินทางมาเพื่อเขาอย่างหลิงอวิ๋นอะไรนั่น
สตรีนางนั้นคงหวานล้ำกว่านางเป็นอย่างมาก
ฮือ...
