“เขายังไม่หิว” เธอบอกเขาเสียงเนือย ๆ เพราะรู้สึกเบื่ออาหารเต็มทน ตอนนี้แค่ได้กลิ่นของข้าวต้มนั่น เธอก็ทำหน้าเหย ๆ เหมือนพะอืดพะอมเต็มที
“เป็นอะไร” หมัดพูดเพราะเห็นเธอหน้าซีดลง และใบบอนยกมือขึ้นปิดปาก ก่อนจะกระโจนลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว เธอเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำไปในทันที
เสียงโอ้กอ้ากดังตามมา หมัดรีบเดินเข้าไปดู เห็นหญิงสาวโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาตรงเข้าไปลูบหลังให้
“แบบนี้ต้องไปหาหมอแล้วแหละ ถ้าไม่สบายจริง ๆ กินยานอนแล้วน่าจะดีขึ้น” เขาบ่นอยู่ใกล้ ๆ ยื่นน้ำให้เธอบ้วนปาก
“แล้วจะกินได้ไหมเนี่ย” ชานนท์พูดน้ำเสียงมีความหนักใจ
“หมัดยกออกไปเถอะ เขาเหม็นมาก” เธอยกหน้ามองเขา ปากซีดคอสั่น หมัดรีบช้อนร่างบางขึ้น ก่อนจะอุ้มใบบอนไปนอนที่เตียง
“เหม็นจริง ๆ นะ” เธอบอกเขาอีกครั้งก่อนจะคว้ายาดมที่สอดเอาไว้ใต้หมอนขึ้นมาดม
ชานนท์รีบยกถาดออกไปเก็บที่ในครัว ก่
