เฟญารินหันกลับไปมอง หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นว่ามีร่างสูงของเขายืนซ้อนอยู่ข้างหลังในระยะห่างไม่ถึงคืบ
หญิงสาวอึกอักหาคำพูดแก้ตัวให้ตัวเองแต่ไปไม่ถูก แถมยังถูกสายตาอมยิ้มของผู้ช่วยพยาบาลสาวมองมาอย่างล้อเลียน บงกชขอตัวพาลูกกลับเมื่อเห็นว่าเขามาแล้ว พอเห็นฝ่ายนั้นเดินออกไป คนแก้มแดงไม่รู้จะทำยังไงก็ทำท่าจะเดินตามออกไปบ้าง
“จะตามเอาหวัดไปติดเด็กหรือไงตัวยุ่ง” อยู่ดีๆ ก็โดนดุ ใบหน้าไม่สบอารมณ์ที่มองมา เฟญารินเดาว่าเขาไม่ได้กำลังโกรธเธอ แต่คงมึนเพราะไม่ได้นอนมากกว่า
“ไม่ได้ตามน้องไปสักหน่อย เขาต้องไปซ้อมการแสดงปีใหม่ของงานโรงพยาบาล”
“หืม” คิ้วเข้มขมวดฉับ ภัทรดนัยครางต่ำในลำคอ อารมณ์ที่อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนไปของคุณหมอ ทำเอาคนพูดแทบไม่กล้าอธิบายต่อ
“พี่พยาบาลวอร์ดเด็กที่รู้จักกับฝ้ายขอให้เขาไปช่วย แล้วเขาก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง” กว่าจะพูดแต่ละคำออกไปได้ช่างยากเย็น เพราะสายตาเข้มจับจ้อง
