“คับแคบหน่อยนะ พออยู่ได้ไหมหมอ”
เรือนไม้ยกใต้ถุนสูงสร้างด้วยไม้ไผ่ซีก หลังคามุงใบจาก ตั้งอยู่บนเนินพอมองออกไปด้านนอกจะเห็นภูเขาล้อมรอบ มีลำธารเล็กๆ อยู่ด้านหลัง แม้สภาพดูไม่แข็งแรงนักแต่พออยู่ได้ ทว่าเมื่อมองเข้าไปด้านในหลังจากประตูขัดด้วยไม้ไผ่ซีกถูกเปิดกว้างออกด้วยมือเจ้าของบ้าน เธอก็ไม่เห็นอะไร นอกจากที่นอน มีหมอนสองใบกับผ้านวมผืนใหญ่อีกผืน
“สบายมากครับป้า” ถึงไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ แต่ก็ไม่ได้ลำบากจนเกินไปอย่างที่เขาว่าจริงๆ ในเวลาจำเป็นอย่างนี้
โชคดีที่เด็กหญิงไม่ได้มีอาการปอดอักเสบรุนแรงอย่างที่คุณหมอคิด หลังจากฉีดยาลดไข้ให้เด็กเสร็จ ภัทรดนัยก็ใช้ให้เธอเดินไปหยิบขวดน้ำเกลือที่เขามีติดไว้หลังรถเอามาให้คนไข้ รอดูอาการอีกสักพัก แต่พอกลับออกมาข้างนอกอีกทีก็พบว่ามันมืดซะแล้ว
“พี่ไม่ได้นอนมาสองวัน คนสติไม่เต็มให้ขับรถลงเขาตอนมืดค่ำแบบนี้ไม่ได้หรอก แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้พี่ก็ต้องอย
