“เลิกแหกปากได้แล้ว พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโวยวายไม่ใช่เธอ” ภัทรดนัยกดเสียงต่ำรอดไรฟัน เขากำลังหายใจไม่ออกเพราะตัวหนักๆ ของใครอีกคนหล่นทับลงที่หน้าอกเข้าอย่างจัง “จะโวยวายให้คนอื่นเขามาดูหรือไงว่าเธอทำอะไรกับพี่เอาไว้บ้าง”
…ประชดประชันทำเสียงจิ๊จ๊ะราวกับผู้หญิงถูกปล้ำ แต่มันควรเป็นเธอไม่ใช่เหรอที่ต้องพูดประโยคนั้น!! ถึงจะหาเรื่องเฉียดเข้าไปใกล้ เอ่อ… อันนั้นของผู้ชาย แต่ยังไงผู้หญิงก็เป็นฝ่ายเสียหายอยู่ดี
“ใครว่า ตัวเองนั่นล่ะมาหาเรื่องเขาก่อน เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” คนหลับตาปี๋แหกปากแหกคอเมื่อครู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ส่วนหน้ายังแดงแจ๋ไม่หาย จากอับอายอยู่แล้วยิ่งอายเพิ่มขึ้นเป็นทวี เมื่อชายหนุ่มสวนกลับมาทันควัน
“ไม่ทำได้ยังไง นี่ไงหลักฐาน มือเธอกำลังยุ่มย่ามอยู่กับน้องชายของพี่” ภัทรดนัยว่าพลางปรายตาลงให้คนตัวเล็กมองตาม จากเมื่อกี้นึกโมโหยัยตัวแสบเพราะทำอะไรไม่เข้าเรื่อง แต่ทำไปทำมา ตอนน
