รักนิรันดร์(นาคาคลั่งรัก)

ชดใช้ไม่หมด 2

“นายครับ มันสวยไหมล่ะครับ นายจะให้ผมเท่าไหร่”ศักดิ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับพาชายร่างสูงสองคนมาดูฉันที่อยู่ในร่างงูตอนนี้

“ว้าว ไอให้ยูพันนึ่ง ยูจะเอาไหม”ชายร่างสูงคนหนึ่งบอกกับศักดิ์

“เดี๋ยวนะ พันหนึ่ง แกจะบ้าหรือไง นี้มันงูเผือกมีหงอนเลยนะเว้ย แกอย่าโกงราคาฉันสิว่ะ ท่าทางแกจะเอาเปรียบฉันใช่ไหม”ศักดิ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับจะเข้าชกหน้าหน้าชายร่างสูงสองคน

“นี้มันก็แค่งูเผือกมีหงอนที่หาที่ไหนก็ได้ แกอย่างมงายไปหน่อยเลย หรือแกคิดว่ามันเป็นพยานาค ไอ้นี้ดูหนังเยอะไปแล้ว ฮ่าฮ่า~~~”ชายร่างสูงพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเยาะศักดิ์ ศักดิ์พอเห็นคนมาหัวเราเยาะเขาก็ไม่ทน พุ่งเขาชกหน้าชายผู้นั้นทันที

“โอ๊ย นี้แกชกหน้าฉันหรอ”ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นแต่ก็ต้องหยุดเมื่อชายอีกคนได้ห้ามปรามเอาไว้และรีบดึงตัวชายผู้นั้นกลับไป

“แน่จริงก็มาดิว่ะไอ้กระจอกเอ้ย”ศักดิ์ร้องตระโกนบอกชายทั้งสองคนที่เดินจากไป แล้วจ้องมองที่ฉัน

“แกนี้มันจริงๆเลยนะ ข้าก็คิดว่าจะขายแกได้หลายตังค์แต่ก็ไม่ได้สักบาท เย็นนี้ข้าจะกินอะไรล่ะที่นี้ หรือว่า..”ศักดิ์พูดขึ้น พร้อมเอามือลงมาจะจับที่คอของฉัน ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาจะจับฉันเป็นอาหาร ฉันจึงป้องกันตัวโดยการเป่าพิษใส่ตาทั้งสองข้างของเขาด้วยความที่พิษของฉันร้ายแรงมากทำให้ลูกตาของเขาเกิดไหม้ลุกเป็นไฟแล้วฉันจึงรีบเลื่อยหนีไป

“โอ๊ย เจ็บเหลือเกิน นังงูผีแก โอ๊ย~~~~”ศักดิ์ร้องตะโกนทรมานนั่งทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเอามือปิดที่ดวงตาทั้งสองข้าง โชคดีที่มีคนผ่านมาพอดีเลยรีบนำเขาส่งโรงพยาบาล

“คนไข้ หมอได้รักษาคนไข้เต็มที่แล้วหมอรักษาดวงตาคนไข้ได้แค่หนึ่งข้าง ส่วนอีกข้างดวงตาจะไม่มีแล้วเพราะหากไม่นำดวงตาข้างนี้ออกคนไข้จะต้องเสียชีวิตจากพิษในที่สุด”หมอบอกศักดิ์ พอศักดิ์กลับมาถึงบ้านเลยแอบเปิดดูตาข้างที่หมอปิดพลาสเตอร์ไว้ เพราะสงสัยว่าทำไมถึงย้ำว่ายังไม่อยากให้เปิดดู เพราะเขาคิดว่าคำว่าดวงตาไม่มีแล้วน่าจะแค่ตาบอดทั่วไป แต่เมื่อเปิดดูเขาต้องตกใจเพราะตาอีกข้างของเขาไม่มีเหลืออยู่แล้ว

“ฉันจะตามจองร่างจองผลาญแกทุกชาติไป”ศักดิ์เอ่ยขึ้น

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับเหงื่อที่ชุ่มตามตัว ฉันรีบสูดหายใจเข้าอย่างเหนื่อยหอบและพบว่าฉันนอนอยู่บนเตียงตัวเองแม่น่าจะพาฉันกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านเพราะกลัวไอ้ศักดิ์มันจะกลับมาอีก

“เพราะอย่างนี้เองหรอที่พ่อเลี้ยงของฉันถึงจงเกลียดจงชังฉันขนาดนี้”ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับกุมมือตัวเองเพราะยังตกใจกับฝันครั้งนี้

“ทิพย์ตื่นแล้วหรอลูก แม่ขอโทษนะลูกแม่จะไม่ยอมให้ไอ้คนเลวนั้นมายุ่งกับเราสองแม่ลูกอีกแล้วแม่สัญญานะลูก ฮือ ฮือ ~~~~”แม่เขามากอดฉันและร้องไห้ พอฉันเห็นน้ำตาของแม่ฉันก็ร้องไห้ตามแม่เราสองแม่ลูกไม่ได้กอดกันแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะตั้งแต่ที่เสียพ่อไป

“ติ่งต่อง ติ่งต่อง”เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น

“ใครกันนะมาดึกๆดื่นๆ”แม่เอ่ยขึ้น พร้อมกับจะเดินไปเปิดประตู

“แม่ระวังนะ อาจเป็นไอ้ศักดิ์ก็ได้”ฉันบอกแม่พร้อมกับจับมือแม่ไว้

“แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก ถ้ามันมาอีกก็ดีแม่จะแจ้งตำรวจจับมันข้อหาบุกรุกซะเลย ให้มันได้ไปนอนกินข้าวแดงในคุกจะได้ไม่มายุ่งกับเราสองแม่ลูกอีก”แม่บอกฉันพร้อมกับเดินไปเปิดประตู

“อ้าวคุณคีตะ ทิพย์บอกแม่แล้วว่าคุณเป็นเพื่อนกับทิพย์คุณนี้ขี้เล่นจริงๆเลยนะ พูดเอาซะฉันเชื่อเลย เชิญค่ะ”แม่พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างตอนรับ

“ขอบคุณครับแล้วทิพย์ล่ะครับ”องค์คีตะเอ่ยขึ้น

“แม่คะใครมาหรอค่ะ..อ้าวคุณ!”ฉันพูดขึ้น เพราะคิดว่าเขาคงกลับเมืองบาดาลไปแล้ว

“คุณเป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วใช่ไหม”องค์คีตะถามฉันสีหน้าเขาดูเป็นห่วงฉัน

“แม่คะ หนูขอคุยกับคีตะ..”ฉันอำอึ้งบอกแม่พร้อมส่งสายตาว่าฉันอยากจะคุยกับองค์คีตะเพราะฉันอยากจะถามเขาหลายอย่าง

“ได้จ้าได้ นี้ก็ดึกแล้ว คีตะค้างที่นี้ก็ได้นะจ้ะ”แม่พูด พร้อมกับยิ้มแย้มเหมือนแม่จะถูกชะตากับองค์คีตะ

“นี้คุณฟังฉันนะ ฉันพอจะจำได้แล้วล่ะว่าฉันกับนารินทร์ทิพย์คือคนเดียวกันแต่ฉันก็สงสัยว่าทำไมฉันตัองมาเป็นมนุษย์และเดี๋ยวก็เป็นนาค”ฉันถามเขาเพราะฉันคิดว่าเขาน่าจะรู้เรื่องนี้

“นารินทร์ เจ้าสลบไปหลังจากหนีออกมาจากมนุษย์โฉดที่จับเจ้าไปเป็นเวลาเพียง 2วันเท่านั้น ตอนนั้นข้าเสียใจมากที่ปกป้องเจ้าไม่ได้ จนเจ้าฟื้นมาอีกครั้งแล้วข้าก็มารู้เรื่องว่าเจ้าได้มาอยู่ในร่างนี้ในเมืองมนุษย์”องค์คีตะพูด

“ห่าา !แค่2วันเมืองบาดาลเท่ากับ20กว่าปีเมืองมนุษย์เลยหรอ”ฉันพูดเพราะตกใจระยะเวลาทำไมต่างกันมากขนาดนี้