โดนหึง
1298 Words
วันนี้มีที่มหาลัยมีนิทรรศการภาพถ่ายด้วย นี่ก็นัดกับคิมไว้ว่าจะไปด้วยกันบ่ายนี้เพราะว่างพอดี แต่ฉันต้องเอาหนังสือไปให้เลโอก่อน คิมมันก็ไปกินข้าวนอกมหาลัยกับพวกกอล์ฟ ซึ่งฉันไม่อยากไปด้วยสักเท่าไหร่ เพราะฉันเบื่อเวลาโดนแซว กินเสร็จแล้วโน่นแหละไอ้คิมถึงจะเข้ามา
"รอนานหรือยังอะ" พอเลโอมันเดินมาถึงมันก็ถามขึ้น ฉันเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นไปมองแล้วรีบลุก
"ไม่ ๆ เพิ่งมา"
"งั้นก็ยังไม่ได้กินข้าวดิ ไปกินด้วยกันไหม"
ฉันพยักหน้ารับ ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนคุย เราสองคนตัดสินใจซื้อข้าวที่โรงอาหารแล้วมานั่งกันสองคน ในโรงอาหารคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เลยวันนี้ เป็นส่วนตัวดีจัง ฉันไม่ค่อยชอบเวลามาแล้วคนมองปกติมากับไอ้คิมคนจะมองเยอะมากเพราะหน้าตามันนั่นแหละ ฉันล่ะโคตรอึดอัดเลย
"ทำไมมาคนเดียวอะ" ระหว่างที่เราเงียบ ๆ กันเพราะกำลังตั้งหน้าตั้งตากินข้าว เลโอก็ถามขึ้นมา
"เพื่อนไปกินข้าวข้างนอก"
"อ๋อ"
"แล้วทำไมมาคนเดียวอะ" เพราะเห็นว่าบทสนทนาระหว่างเราเงียบลงไปอีกแล้ว ฉันเลยตัดสินใจถามขึ้นบ้าง
"เพื่อนเกลียดอะ" มันตอบยิ้ม ๆ พูดจริงไหมวะ จากทรงถ้าเกิดมาอยู่รุ่นฉันล่ะก็... โดนรุมยำไปแล้ว
"ซีเรียส? " ฉันเลยถามดู
"วันนั้นไม่เห็นเหรอว่าเราทำไรไว้"
ก็จริงอย่างที่มันว่า เรากินข้าวกันจนเสร็จก็คุยอะไรกันไปกันเรื่อยเปื่อย แปลกนะ เวลาคุยกันแบบนี้ เลโอมันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ออกจะตลกนิด ๆ ด้วยซ้ำ
"เออรัก ตึกนี้อยู่ตรงไหนอะ" เลโอกางใบปลิวนิทรรศการจัดแสดงภาพถ่ายของช่างภาพชื่อดังที่มาแสดงในมหาลัยเรา ซึ่งมันเป็นที่เดียวกับที่ฉันและคิมกำลังจะไปพอดี
"จะไปเหมือนกันเหรอ" พอเห็นแบบนั้นฉันก็ร้องถามไปด้วยความตื่นเต้น ไม่คิดไงว่าจะบังเอิญมีคนอยากไปดูเหมือนกัน
"อ้าวรักก็จะไปเหรอ ไปด้วยกันเลยไหมล่ะ" มันเองก็ดูจะดีอกดีใจไม่ต่างกัน
"อืม... เอาดิ แต่เรานัดเพื่อนไว้นะ" พอฉันพูดไปแบบนั้น มันทำหน้าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
“ไม่ใช่ไอ้กอล์ฟหรอก คิมอะ ที่เพิ่งมาพร้อมเราวันนั้น" ฉันตบไหล่เลโอเบา ๆ ก่อนจะบอก พอได้ยินแบบนั้นมันก็พยักหน้ารับ และมีท่าทีที่ดูจะโอเคขึ้นมาสักหน่อย
“แล้วเพื่อนจะมายังอะ"
"ทักไลน์ถามอยู่อะ นัดกันไว้บ่ายพอดี นี่ก็บ่ายสิบสองนาทีแล้ว ยังไม่มาอีก" ฉันว่าไปพลางก้มดูนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์
"งั้นเดี๋ยวรอเป็นเพื่อนนะ ถ้าเพื่อนเท เราจะได้ไปด้วยกันเลย"
"แล้วแต่นะ" ฉันไม่ได้ว่าอะไรแค่ยิ้มแล้วตอบรับไปอย่างนั้น เลโอเองก็ยิ้มรับด้วยความยินดี
-Line-
คิม : ขอโทษว่ะรัก ไอ้กอล์ฟชวนเล่นเกมที่ห้องมันอะ ไว้ไปวันหลังเนอะงานมีตั้งสามวัน"
ฉันเห็นข้อความแล้วก็รู้สึกน้อยใจอะ กับมันฉันไม่เคยสำคัญเลย ขนาดนัดก่อนล่วงหน้าแล้วมันยังเลือกจะไปกับคนอื่นอีก
"ทำหน้างี้ ขึ้นรถเลยดีกว่าไหม" เสียงของเลโอดึงความสนใจของน้ำตาที่เตรียมจะไหลนองหน้า ฉันแค่หันไปพยักหน้ารับ จริง ๆ มันควรจะชินได้แล้ว มันก็เป็นของมันแบบนี้ เทฉันอยู่ตลอด ผิดนัดบ้าง สายบ้าง แต่ไม่รู้ทำไมทุก ๆ ครั้งก็ยังรู้สึกจี๊ด ๆ กลางหัวใจอยู่เหมือนเดิม
-ในนิทรรศการภาพถ่าย-
ฉันกับเลโอเราเดินดูรูปแต่ละโซนไปเรื่อยๆ ดูไปก็วิจารณ์ไป เลโอมันค่อนข้างมีความรู้ทางด้านนี้นะ วิจารณ์เก่งมาก ขนาดฉันที่เรียนมาตั้งปีหนึ่งแล้วยังไม่มีความรู้เท่ามันเลย
"เออนี่... ขอโทษนะ แก... ซิ่วจากนิเทศมาเหรอ" ฉันเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
"เปล่า ซิ่วนิติฯ มา" มันเองก็ตอบมาหน้าตาเฉย จากนิติมาเรียนวิจิตรศิลป์เนี่ยนะ ดูไม่มีที่มาที่ไปเลยเถอะ
"นิติเลยเหรอวะ โคตรเจ๋ง แต่ทำไมถึงซิ่วมาเหรอ"
"อืม พ่ออยากให้เรียน ตอนนั้นทำงานหาเงินเองไม่ได้ก็เรียน ๆ ไป แต่ใจมันอยู่ทางนี้อยู่แล้วไง ก็เลยหาทางหาเงินส่งตัวเองเรียน พอหาเงินเองได้ก็เก็บ ๆ ไว้ พอมันได้เงินมาประมาณหนึ่งก็ซิ่ว แล้วก็มาเรียนที่นี่"
"โคตรติสเลยว่ะ" เราเดินคุยกันมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงโซนที่เลโอมันตามหา
"เออโซนนี้แหละที่อยากพามาดู" มันดึงมือฉันให้เดินตามไป ฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรมันพาไปก็ไปกับมัน
"อะ... อะไรวะ"
"ความงดงามของผู้หญิง คอนเซปของมันคือ ให้เด็กที่ถ่ายรูปไม่เป็นถ่ายรูปผู้หญิงแต่ละคน แล้วช่างภาพเนี่ยทจะให้ช่างแต่งตัวจัดการเนรมิตผู้หญิงคนนั้นใหม่ แล้วเขาก็จะถ่ายอีกรูปหนึ่งมาเทียบกันว่าผู้หญิงทุกคนเนี่ยมีความสวยอยู่ในตัวเองทั้งนั้น แค่สวยแตกต่างกันไปแค่นั้นเอง”
“อะ อย่างรูปนี้เห็นไหมผู้หญิงแอฟริกาผิวดำ ผมสั้นหงิกติดหัว นี่เป็นรูปที่เด็กถ่ายตอนที่ไม่ได้แต่งตัว ส่วนรูปนี้แต่งตัวแล้ว และตากล้องมืออาชีพเป็นคนถ่าย ซึ่งเอาจริง ๆ ทั้งสองรูปนี้คนในรูปก็คือคนเดียวกัน สวยเหมือนกันนั่นแหละ แค่รูปแรกองค์ประกอบภาพมันไม่ได้ มุมแสงเอย มุมกล้องเอย มันเลยทำให้เรารู้สึกว่ามันไม่สวยเท่าอีกรูป”
"เออ... เจ๋งว่ะ"
"ทีนี้ก็รู้สักทีนะ หงส์มันก็สวยสง่าในแบบของมัน เป็ดมันก็สวยบ้าน ๆ ในแบบของมันเหมือนกัน" ฉันมองหน้าไอ้เลโออย่างตั้งใจ.... พูดไรของมันวะ พอเดินชมนิทรรศการกันจนเหนื่อยเราก็ออกมาหาอะไรกินกันที่หน้าตึกจัดแสดง
"เดี๋ยวไปล้างมือก่อนนะ" ฉันหันไปบอกกับเลโอก่อนจะลุกออกมา จากนั้นก็เดินเข้ามาในห้องน้ำไม่ไกลจากร้านน้ำแข็งไสที่นั่งกินกันเท่าไหร่ มาถึงห้องน้ำแล้วเข้าสักหน่อยก็ดี
"แก อีผีมันมากับใครอะ งานดี๊ดี" อยู่ ๆ เสียงปริศนาก็ดังขึ้นมา
“น้องในเอกเราเองแหละ แต่ปากหมาไปหน่อยว่ะ หล่อก็หล่ออยู่หรอกนะ"
เสียงนี้ทำไมคุ้นจังเลยวะ
"แล้วคิมล่ะ ไม่ได้โดนมันงาบไปแดกแล้วเหรอ"
"โอ๊ย!! ใครจะเอามันอะ ดูหน้ามันด้วยจอย"
กูว่าละ เสียงมันคุ้น ๆ มาก
"วันนั้นทำไมไม่เอาสีสาดใส่หน้ามันเลย ตามันจะได้บอด เอาน้ำล้างพู่กันมันก็ไม่เป็นไรอะดิ"
"นี่เจน ถ้าแกบอกฉันเร็วกว่านี้ก็คงไปทันมันเก็บของแหละ นี่ไปถึงเหลือแค่น้ำล้างพู่กัน”
ชัดเจน ไม่ใช่สิต้องบอกว่าชัดเลย... อีเจน เสียงสองคนนั้นเงียบไปแล้วฉันถึงเดินออกมากินน้ำแข็งไสกับเลโอต่อเสร็จ แล้วก็แยกย้ายกันกลับ แต่มันอาสามาส่งฉันที่หอ วันนี้เดินขึ้นบันไดรู้สึกว่าโคตรเหนื่อยเลย นอนสักตื่นแล้วกันนะ
- Writer
