ฟ่านหรันซีรู้สึกตัวอีกครั้ง และนางยังอยู่ในชาติภพเดิม ช่วงเวลานั้นเป็นปีแรกๆ ที่มาอยู่ตำหนักนอกวังของหลี่สิงหยาง
หญิงสาวยกมือขึ้นกุมหน้าอก หัวใจบีบรัดแปลกๆ เป็นเพราะนางล่วงรู้ว่า จะเกิดสิ่งเลวร้ายใดกับตน เพียงแค่คิดถึงร่างกายอ่อนคล้ายจะหมดแรงเอาเสียอย่างนั้น
ตั้งแต่เช้ามืด หลี่สิงหยางออกไปล่าสัตว์อันเป็นพิธีกรรมประจำปีของแคว้นต้าอู่ และมีคำสั่งให้นางนั่งรถม้าไปให้ถึงจุดหมายก่อนช่วงเย็น โดยจะมีการพักเป็นเวลาสองคืนสามวัน
ขันทีเส่ารออยู่ด้านนอก มีนางกำนัลอีกคนคอยดูแลฟ่านหรันซี
“ข้ารู้สึกเพลีย ทั้งยังปวดศีรษะอยู่สักหน่อย” หญิงสาวไม่อยากออกเดินทาง และมีความคิดว้าวุ่นใจ
“บนรถม้ามีหมอหญิง และผู้ช่วยหมอคอยดูแลพระชายา เรื่องนี้อย่าได้กังวล”
ได้ยินอย่างนั้น นางก็นิ่งเงียบ ดูเหมือนอย่างไรการเดิน
ทางออกจากตำหนักครั้งนี้ คงไม่อาจเลี่ยงได้ ชะตากรรมนางถูกขีดเส้นไว้แล้ว
หญิงสาวสูดลมหายใจลึก
