หญิงสาวหลับตา และนอนนิ่งๆ อยู่นับหนึ่งอึดใจ คาดว่าตนจะคืนกลับสู่ชาติภพใหม่ แต่เปล่าเลย นางยังอยู่ในอดีต สถานการณ์คือมีร่างสูงใหญ่ของหลี่สิงหยางขึ้นคร่อมอยู่
“เยิ้มดีโดยแท้...”
เสียงทุ้มๆ ของเขา และดวงตาคมที่พราวระยับ ทำให้ฟ่านหรันซีทั้งกระดากอาย และครั่นคร้ามใจ คนผู้นี้เป็นปีศาจในสนามรบ ยามอยู่บนเตียงเขาคืออสูรร้ายที่พร้อมจะกัดกินเลือดเนื้อ และหักกระดูกผู้อื่นอย่างไรความปรานี
ฟ่านหรันซีอยากตื่นจากฝันร้ายในชาติภพเดิม ทว่าหลี่สิงหยางคือปีศาจโดยแท้ เขาไม่ยอมปลดปล่อยนาง คืนเข้าหอนี้ช่างยาวนานยิ่งนัก และเขาพล่ามพูดสิ่งที่ชวนให้นางต้องช้ำใจไม่หยุด
นิ้วยาวๆ บี้บีบเกรสสีชมพูที่แดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ายนางพยายามอดกลั้นเต็มที่ เสียงใดๆ ที่จะแสดงออกให้เขารู้ว่านางซ่านสยิวจะต้องไม่หลุดรอด
“ใช้ได้... ชุ่มช่ำเช่นนี้ แต่ยังอดทนเป็นเลิศ”
เขาว่าแล้วจึงเปลี่ยนเป้าหมายใหม่ ใช้สองนิ้วยาวๆ แทงเข้า
