หมอติณณ์หลับจริงไม่ได้แกล้ง หลังจากบอกวิลาวัลย์แล้ว นั้นคือประโยคสุดท้ายที่หมอพูด หมอนอนนิ่งไม่ขยับ ส่วนวิลาวัลย์เธอก็ไม่ได้สนใจปล่อยให้หมอได้พักผ่อน คุณหมอก็ชั่งแปลกคนคลินิกอยู่แค่นี้ไม่กลับ แถมยังมานอนเฝ้าเขาอีก ไม่คิดเลยว่าคนอายุเข้าเลขสี่จะเหลี่ยมจัดขนาดนี้ วิลาวัลย์เธอจัดข้าวของที่ซื้อมาใหม่ จะเหลือแค่ผ้าคลุมที่นอนที่เธอต้องเปลี่ยนเท่านั้น
"คุณหมอติณณ์" เสียงเรียกของสาวพยาบาล ที่เรียกชื่อหมอเจ้าของคลินิก แต่ก็ยังไม่เป็นผล หมอก็ยังไม่ขยับเหมือนเดิม
"หมอ!! หมอติณณ์"
"อื้อ..." เสียงตอบรับในลำคอแผ่วเบา หมอติณณ์เริ่มขยับตัว ใบหน้าขาวถูกฝ่ามือร้อนยกขึ้นมาลูบสัมผัส
"ขอโทษนะ ผมหลับไปนานขนาดไหนเนี่ย"
จะว่านานก็นานเกือบสองชั่วโมงที่คุณหมอหลับ และเจ้าของห้องก็ไม่ได้ปลุก ปล่อยคุณหมอครอบครองเตียงราวกับเป็นเจ้าของ
"บ่ายสองแล้วคะ คุณหมอจะกลับเลยไหม หายปวดหัวหรือยังค่ะ"
"หายแล้วครับ"
ไม่รู้ค
