บทที่3
1763 Words
Jochou Talk : ผมขับรถพามินญามาที่คอนโดของผมเอง เธอเอาแต่ร้องไห้จนผมรู้สึกหัวใจตัวเองจะด้านชาไปหมด ผมจูงมือเธอให้เข้ามาในห้องก่อนจะปลอบโยนเธอให้หยุดร้องไห้ เพราะดันเข้าไปเห็นภาพบาดตาแบบนั้น..ไอ้เซฟ ยัยเรรัน ผมแค้นจนแทบจะฆ่ายัยนั่นให้ตายคามือ เอาเถอะใจเย็นก่อนโจชัว แกยังมีโอกาสจัดการยัยนั่นอีกนาน..ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้มินญาที่ร้องไห้อย่างหนักกับสิ่งที่เซฟทำ
“ฮึก..มินอยากกลับบ้านแล้ว”
“….”
“มินจะโทรหาพี่เตอร์ มินจะกลับไปอยู่กับพี่เตอร์ มินไม่อยากอยู่แล้วค่ะพี่โจ ฮือๆ”
“ไม่นะมิน อย่าไปนะ..อยู่กับพี่นะครับ” ผมเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบาแล้วอ้อนวอนเธอว่าอย่าไป ไม่ใช่เพราะเซฟ แต่ผมอยากให้เธออยู่กับผม อย่ายอมแพ้ยัยผู้หญิงหน้าด้านคนนั้น
“มินไม่อยู่แล้ว ฮือๆ มินไม่ไหวแล้ว..พี่เซฟไม่เคยเป็นแบบนี้ แสดงว่าเขาเบื่อมินแล้วอ่ะ มินจะกลับ!!” เธอลุกพรวดพราดออกไปแต่ผมก็กอดเธอจากด้านหลังแล้วซบหน้าลงกับไหล่นวล
“อย่าไปนะ ถ้ามินไปพี่คงเสียใจไปตลอด”
“ฮึก ฮือๆ”
“อย่าร้องนะครับ ใครทำมินพี่จะจัดการเอง..เพราะงั้นอย่าไปนะครับ อยู่กับพี่ก่อนก็ได้ถ้าไม่อยากไปหาเซฟ” ผมคลายกอดแล้วจับเธอให้หมุนมาเผชิญหน้ากับผม ใบหน้าหวานเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่อยากเห็นใบหน้าแบบนี้.. ผมมองเธอก่อนจะดึงมากอดอีกครั้งแล้วลูบผมอย่างแผ่วเบา เธอยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่
“นะครับ มินอยู่กับพี่ก่อนก็ได้นะ ตกลงไหม?”
“….”
“แล้วพี่จะจัดการกับคนที่ทำให้มินเสียใจ!!!”
“พี่โจจะทำอะไรค่ะ อย่าทำอะไรพี่เซฟนะคะ” เธอส่ายหน้าไปมาแล้วจับมือผมไปกุมไว้ ผมถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“เปล่าครับ พี่จะทำอะไรเซฟได้ล่ะ..เดี๋ยวมันยิงพี่ทิ้งพอดีอ่ะ”
“ฮึก..ค่ะ”
“งั้นมินไปอาบน้ำนะครับนะได้สดชื่น แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตพี่ใส่ได้ตามสบายเลยนะ พี่ขอโทรศัพท์ก่อน”
“ค่ะ ขอบคุณพี่โจมากนะคะ” ผมยิ้มแล้วมองเธอที่เดินเข้าห้องนอนผมไป ก่อนที่ผมจะเดินไปที่ระเบียงแล้วจุดบุหรี่ดูดอย่างเครียดๆ หยิบมือถือมากดต่อสายหาเครนทันที
(ครับคุณโจ)
“สั่งไล่เรรันออกจากคอนโด”
(ห๊ะ!! อะ อะไรนะครับ)
“ระงับบัตรเครดิตทุกอย่าง ทำให้ได้ด้วยไม่งั้นแก่นั่นแหละที่จะตาย!!!”
(อ่ะ ทราบแล้วครับ พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อย) ผมวางสายแล้วดูดบุหรี่ก่อนจะหันไปมองในห้อง ผมเป็นนักธุรกิจและมีธุรกิจหลายด้านที่แม้แต่เพื่อนผมยังไม่รู้..ผมมีคอนโดที่เป็นหุ้นส่วนก็คือคอนโดที่ยัยนั่นอยู่อาศัย ส่วนเรื่องบัตรเครดิตผมก็เป็นหุ้นส่วน เหอะอาจจะงงว่าทำไมผมทำหลายอย่างและเพื่อนของผมไม่รู้ ผมไม่อยากอวดว่าตัวเองมีธุรกิจหลายอย่างแค่ลำพังมีบริษัทหนังสือก็ศัตรูเพียบ มันบังเอิญที่ยันเรรัยอาศัยอยู่ในเครือของธุรกิจผมทุกอย่างซึ่งบอกแล้วไงว่า ถ้ายัยนั่นทำให้มินญาเสียใจเมื่อไหร่..ยัยนั่นต้องข้ามผมไปก่อน และแน่นอนนี่มันแค่เริ่มต้น ถ้ายัยนี่ไม่หยุดเจอหนักกว่าที่เจอแน่นอน ผมเดินเข้าไปในห้องนอนก็เห็นมินญากำลังพิงหัวเตียงอยู่อย่างเศร้าๆ ผมที่เห็นแบบนี้ก็เดินไปนั่งที่เตียงก่อนจะจับมือบางมาแนบกับแก้มจนเธองงทันที
“ยิ้มสิครับ?”
“แต่มินไม่อยากยิ้ม..”
“ยิ้มเถอะ ยิ้มให้พี่นะคะ” มินญายังคงนิ่ง ผมเลยทำหน้าลิงหลอกเธอจนเธอผุดขำออกมาทันที
“5555 พี่โจทำอะไร ตลกจังค่ะ”
“ก็มินไม่ยอมยิ้มอ่ะ”
“พี่โจอ่ะ โอเคค่ะมินยิ้มก็ได้” ผมเอื้อมมือไปลูบแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ จนมินญางุนงงทันที ผมอยากจูบเธอ..แต่ก็ทำไม่ได้
“งั้นนอนนะครับ..”
“ค่ะ แต่ไม่รู้จะหลับหรือเปล่า?”
“หลับสิครับ พี่จะอยู่ข้างๆ มินนะ” เธอยิ้มบางๆ แล้วนอนลงก่อนจะมองผมอย่างเศร้าๆ ผมก้มหน้าลงไปจนเธอตกใจนิดหน่อย
“พะ พี่โจ..”
“ฝันดีนะครับ”
“อะ อืมค่ะ” ผมมองเธอที่พลิกตัวหันหลังให้ผมแล้วหลับตาลงทันที ผมยิ้มออกมาแล้วห่มผ้าให้เธอก่อนจะเดินออกไปนอนที่โซฟา สักพักห้องผมก็ถูกเคาะด้วยใครบางคนซึ่งออดก็มีแต่มันไม่กดไง ผมเดินไปเปิดประตูไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร?? เซฟเดินเข้ามานั่งที่โซฟาแล้วจุดบุหรี่ดูดอย่างเครียดๆ
“เมียฉันล่ะ”
“หลับไปแล้ว”
“เฮ้ออออ…” ผมจุดบุหรี่ดูดแล้วมองเซฟที่มองแหวนของมินญาอย่างเครียดๆ
“ฉันรักมินญานะโจ”
“….”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มินญาเสียใจ เรรัน..ผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไรก็ไม่รู้ เธอยั่วฉันและเมื่อกี้มันไม่ได้มีอะไรจริงๆ นะ ฉันผลักเธอ พูดกับเธอ แต่เธอก็ไม่ฟังอ่ะ!!”
“แต่ภาพที่เห็นมันขัดกับคำพูดแกไง มินญาบอกฉันว่าอยากจะกลับไปอยู่กับเตอร์ แต่ฉันขอร้องไว้..เซฟแกต้องหนักแน่น แกรักมินญากเพราะงั้นผู้หญิงอื่นก็ต้องไม่มีอิทธิพลอะไรกับแก ไหนแกสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำให้มินญาเสียใจแล้วนี้อะไรว่ะ??”
“ขอโทษ..”
“ไปขอโทษมินญาไม่ใช่ฉัน ฉันไม่อยากเห็นมินญาเสียใจเพราะงั้นแกพยายามห่างยัยนั่นไว้”
“อือ เข้าใจแล้ว..ขอบใจว่ะ” เซฟลุกขึ้นเดินเข้าห้องผมไปก่อนที่ผมจะยืนมองมันที่กำลังสวมแหวนใส่ที่นิ้วนางของมินญาก่อนจะจูบมือเธออย่างแผ่วเบาแล้วนอนลงสวมกอดเธอทันที ผมที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มแล้วปิดประตูลงก่อนจะนอนลงที่โซฟาอย่างนิ่งๆ เฮ้ออออ… เช้านี้ผมตื่นมาเซฟก็ง้อมินญาอย่างเต็มที่แต่เธอก็ไม่สน
“เมียจ๋า..”
“พี่โจค่ะ ไปส่งมินที่ร้านกาแฟหน่อยได้ไหมค่ะ?”
“เออ แต่เซฟ…” ผมมองเซฟที่พยักหน้าให้ผมไม่ตอบตกลง ผมยิ้มแล้วมองเธอที่ทำหน้าบูดๆ
“พี่ต้องรีบเข้าบริษัท ถ้าไงมินก็ไปกับเซฟนะ”
“แต่พี่โจค่ะ..”
“เถอะนะครับ คุยกันเถอะเซฟมันมีเรื่องจะคุยนะ” เซฟยิ้มให้ผมแล้วโบกมือให้ผมไป ผมก็เลยออกจากห้องไปเพื่อไปทำงานทันทีและแน่นอนผมนั่งที่เก้าอี้ยังไม่ทันหายเหนื่อย เครนก็เดินเข้ามาหาผมทันทีกับเรื่องที่ผมสั่ง
“ว่าไง?”
“เรื่องที่คุณโจสั่งเรียบร้อยทุกอย่างเลยครับ”
“ดี รอยัยนั่น…เดี๋ยวต้องมาที่นี่แน่” ผมทำหน้านิ่งๆ แล้วนั่งเซ็นเอกสารอย่างเฉยๆ กับเรื่องที่ตัวเองทำ ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงตะโกนและใช่ยัยนั่นโผล่เข้ามาทันทีพร้อมกับโยนกระเป๋าใส่ตัวผม
“เลว!!!”
“หึเรื่องอะไรอ่ะคุณเรรัน..”
“นายสั่งให้เจ้าของคอนโดไล่ฉัน สั่งระงับเงินในบัตรฉันและยังแบนงานของฉันทุกชิ้น!!!”
“เหรอ มีหลักฐานว่าฉันทำเหรอ? ปรักปรำหรือไงกัน แบบนี้ฉันแจ้งตำรวจจับเลยนะ” เธอเดินมาหาผมแล้วง้างมือจะตบแต่ผมก็คว้ามือบางไว้แล้วบีบอย่างแรงจนเธอน้ำตาเล็ด
“จะ เจ็บ”
“เจ็บเหรอ? เจ็บแค่นี้ก็ไม่เท่ากับสิ่งที่เธอทำกับมินญา”
“….”
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำอะไรกับเพื่อนฉัน โดยเฉพาะมินญา ไม่งั้นเธอจะเจอมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่!!”
พลั่ก!!!
ตุ้บ!!
“โอ๊ยยย!!!” เธอล้มลงกับพื้นก่อนจะหันมามองผมด้วยสีหน้าโกธรแค้น หึ
“นายมันเลว คิดทำร้ายคนอื่น!!”
“เหรอเธอเองก็ไม่ต่างกันนะ ทำร้ายผัวเมียให้เขาแตกแยกันอ่ะ อย่างเธอมันเลวยิ่งกว่าฉันอีกนะ”
“ก็ฉันต้องการเซฟ ฉันชอบเขา!!”
“แล้วไง เพื่อนฉันมีเมียแล้วเพราะงั้นเธอไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเซฟและที่สำคัญอย่าทำอะไรมินญา ไม่งั้นเธอได้โดนหนักกว่านี้แน่!!!” ผมยืนกอดอกมองเธอที่ลุกขึ้นมาประจันหน้ากับผมอย่างโมโห เธอแสะยิ้มแล้วจ้องหน้าผมอย่างไม่วางตา
“ฝันไปเถอะ อย่าคิดว่าทำแค่นี้แล้วฉันจะยอมแพ้นะ ยังไงฉันก็ต้องได้เซฟ..หึนายก็เห็นแค่ฉันยั่วเขานิดเดียวเขาก็หลงฉันแล้ว”
“ไม่หยุดใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันจะไม่หยุดจนกว่าจะได้เซฟมาเป็นของฉันและนายก็อย่าหวังว่าจะทำอะไรฉันได้..แค่นี้ฉันไม่ตายหรอก มีปัญญาทำอะไรฉันได้แค่นี้ก็อย่าทำนะ เพราะมันน่าสมเพช!!!” เธอเชิดหน้าใส่ผมแล้วสะบัดตัวออไป ผมจับแขนบางไว้แล้วผลักให้ล้มลงไปที่โซฟาก่อนจะคร่อมร่างบางทันทีจนเธอตกใจ
“ปล่อยนะ!!”
“ทำไม อยากไม่ใช่หรือไง? จะบอกให้นะฉันมีปัญญาทำอะไรเธอมากกว่านี้ แต่แค่อยากให้เธอหยุดตอนนี้แต่ไม่เลย ต่อมสำนึกของเธอมันคงพังไปแล้วเพราะงั้นถ้าเธอไม่หยุด ฉันก็จะทำมากกว่านี้แน่..ถ้ามินญาเจ็บมากเท่าไหร่ เธอก็จะเจ็บกว่ามินญาเป็นร้อยเท่าพันเท่า จำไว้!!!” ผมลุกขึ้นแล้วขยับสูทให้เข้าที่แล้วมองเธอที่ลุกขึ้นมองผมอย่างท้าทาย
“เอาสิ ฉันก็อยากจะรู้ว่านายอ่ะจะมีปัญญาทำอะไรฉันได้ มินญาเจ็บงั้นเหรอ? หึนายได้เห็นยัยนั่นกระอักเลือดแน่ เพราะฉันจะแย่งเซฟมา จำไว้!!” ยัยนี่เดินสะบัดตัวออกไป ส่วนผมก็กำหมัดแน่นแล้วทำใจให้นิ่งไว้…ท้าทายฉันงั้นเหรอ? หึได้เจอดีแน่ เรรัน!!!
- Writer
