Tam gözümün içine bakarak "Ailem,” dedi. Ailem deyişi öyle farklı ve acı doluydu ki, kalbim ortadan ikiye bölündü. Kalbimin acısına bir de bu eklendi. Beni yaralıyordu yetmiyordu o yaralanınca da yaralanıyordu. Beni mahvediyordu. Fiziksel olarak da ruhsal olarak artık mahvolmuştum. Şu an düşünmem gereken başka bir olay vardı.
Nasıl öğrenmişti? Ben yüzüne şoke olmuş şekilde bakıyordum. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ne söylenir, onu da bilmiyordum. Araf, benim susmamdan dolayı öğrendiğinin doğru olduğunu anlamıştı. Belki de buraya gelirken olamaz diye düşünmüştü.
"Deniz, onlar burada mı?" diye sordu, acı dolu bir sesle. Yutkundum. Yutkunma sesimi duyduğuna emindim. Ona başından beri anlatsaydın böyle olmazdı Deniz! Vicdan azabından yüreğin kavrulmazdı. Bundan sonra asla bana inanmayacaktı.
