Yolumun sonu gerçekten bu muydu? Böyle mi bitecekti, hikâyem? İstesem hikâyemi değiştirebilirdim ama yapacak hiçbir şeyim yoktu. Bir şeyler yapıp kurtulmalıydım. Kolumu mengene gibi sıksa da kurtulmaya çalıştım. Adamın pek hoşuna gitmemiş olmalı ki daha sıkı tuttu. Birden özel bölgesine tekme atıp koşmaya başladım.
Adam bağırırken ben son sürat koşuyordum. Maratona katılsam birinci olurdum. Ne yapayım korkuyordum. Daha hızlı koşsam da bacaklarımın takati kalmamıştı. Koşarken çıkmaz bir yola girdim. O zaman anladım ki yolun sonuna gelmiştim. Başka bir adam sırıttı. “Bizden kaçamayacağını anlaman gerekiyordu,” deyip yanıma gelip sürüklemeye başladı.
Bir kere daha ne kadar kadersiz olduğumu anladım. Gözyaşlarım yanaklarımdan akarken polis lojmanlarından biraz uzakta durduk. Kolundan çıkma
