Güneşin doğuşuna kadar birazcık uyumuştuk. Uyandığımda ellerimiz kenetliydi. Araf, bozuntuya vermeden elimi tutmaya devam etti. Ellerimizin kenetli olması bana inanılmaz bir güç veriyordu. Beni çok mutlu ediyordu.
Güneş doğarken gökyüzünü hem aydınlık hem de karanlık ağırladı.O arada kalan bir araf çizgisi vardı. Araf oydu işte. Ne aydınlık ne karanlık. İkisinden birini seçse acı çekiyordu. Ortadaydı. O Araf olmayı seçmişti.
Araf "Biz aydınlık ve karanlığın aşkı kadar imkansızız Deniz."
Geçen de aynı imkânsızlıklardan bahsetmişti. Gerçekten imkânsız mıydık yoksa hayatta imkânsız diye bir şey var mıydı? Anneme göre yoktu. Bana göre vardı. O da Araf’tı.
***
Beni yine belirsizliklerle eve bırakıp gitti. Beni bir kere düşünse susardı. İnsanı en çok yaralayan söylenen sözlerdi. Davranış
