Masaya geri döndüğümüzde yüzümdeki gülümsemeden dolayı Burçak “Sonunda,” dedi ve kalkıp bize sarıldı. Biz de ona karşılık verdik. Araf da gülümseyerek bize bakıyordu. Araf’ın her konuda beni desteklemesini çok seviyordum. Özgür’ü onun da sevdiği belliydi. Yoksa asla desteklemezdi.
Geri yerimize oturunca Araf omzuma elini atıp beni kendine çekti. Özgür kaşlarını çatıp “Kardeşimle temasını sıfıra indirirsen iyi olur,” dediğinde Araf gözlerini kısarak ona baktı. “Özgür,” dedi, uyarır bir tonda. Kahkaha atıp “Şaka lan şaka, sen gül diye.”
Araf gülmeyip aksine yüzünü buruşturdu. Ayaz “Bence sus,” dedi. Özgür de kafasını sallayıp telefonuyla uğraşmaya başladı. Başkası olsa kalkıp giderdi ama gram darılmamıştı. Bunlar kesinlikle tanışıyordu. Neyse sonradan ortaya çıkardı, nasılsa.
Burçak tel
