Chapter 5

1309 Words
ดาหวันหันไปขอความช่วยเหลือชายหนุ่ม เขากระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับสร้อยคอในมือ "น้องมาเอาของขวัญวันเกิดครับแม่นี่ไง" เขายื่นสร้อยคอไปให้ดาหวัน เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มก่อนจะรับมาถือไว้ในมือ เธอหันไปยิ้มแห้งให้กับคุณหญิงก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน "ใช่ค่ะเมื่อคืนเฮียเค้าหลับไปก่อนหนูก็เลยไม่ได้มาเอาค่ะ" "งั้นเหรอจ้ะ ถ้างั้นรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วต้องไปโรงเรียนเดี๋ยวจะสายเอา" "ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวยกมือไหว้คุณหญิงก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ท่านมองตามเด็กสาวก่อนจะนิ่งหน้าเล็กน้อยอย่างสงสัย "ทำไมชุดที่หนูดาหวันใส่มันเหมือนชุดแกเลยอ่ะเจ้าตฤณแม่ซื้อให้ใช่ป่ะ" "ใช่ที่ไหนล่ะแม่ตาลายรึเปล่า ที่แม่ซื้อให้อีกตัวหรอกจำผิดแน่นอนเลย" เขารีบแก้ตัวพัลวันเพราะชุดที่ดาหวันใส่คือชุดของเขาจริงๆ เมื่อคืนชุดนอนของเธอโดนเขาฉีกทิ้งไม่เหลือชิ้นดีเช้านี้ก็เลยต้องให้ชุดของเขาไปไม่งั้นคงออกห้องไม่ได้ "อ่าวเหรอ แม่ว่ามันใช่นะ" "ไปพูดมั่วๆคนอื่นเค้าเสียหายหมด ผมไปก่อนนะเดี๋ยวพาดาหวันไปส่งโรงเรียนด้วย" "ไปส่งน้องเหรอ... งั้นบอกลุงแดนด้วยว่าเราจะไปส่งเองแม่ให้ลุงรอน้องหน้าบ้านยังไงฝากบอกด้วยนะ" "ได้ครับแม่" เขาเดินมาหอมแก้มคุณแม่ก่อนจะรีบเดินลงไปทันที ท่านมองตามลูกชายไปเก็บความสงสัยเอาไว้กับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ เธอจำได้แน่นอนว่าชุดนั้นมันเป็นของเจ้าตฤณแต่ถ้าเขายืนยันว่าไม่ใช่ก็คงไม่ใช่แหละมั่ง ตฤณพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกนึกว่าจะถูกจับได้เสียแล้ว เขายังไม่พร้อมหรอกนะในตอนนี้ยิ่งดาหวันยังเด็กมากอนาคตของเธอไม่ควรจะแปดเปื้อนในตอนนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่ควรมีใครรู้ไม่งั้นเรื่องใหญ่แน่นอน ดาหวันย่องเข้ามาในห้องนอนรีบเปลี่ยนชุดนักเรียนให้เร็วที่สุดก่อนที่คุณแม่จะมาตาม ดีนะที่เธอกับแม่แยกกันนอนไม่อย่างนั้นท่านต้องรู้แน่ว่าเมื่อคืนเธอไม่อยู่ที่ห้อง เวลาผ่านไปไม่นานดาหวันก็สะพายกระเป๋าเป้เดินออกมาหาตฤณที่หน้าบ้าน เขากำลังรอเธออยู่เพราะเป็นคนบอกเองว่าจะพาไปส่งโรงเรียน "หนูไปเองก็ได้ค่ะ" "ไปด้วยกันเนี่ยแหละเดี๋ยวพาไปส่ง ขึ้นรถสิ" เขาพาเธอไปขึ้นรถโดยมีเอกภพเป็นคนขับรถให้ โดยปกติหน้าที่หลักของเขาคือเป็นผู้ช่วยทำงานแทนทุกอย่างและตัวเขามีคนขับรถส่วนตัวอยู่แล้วแต่วันนี้ให้มาขับไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นคนจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับดาหวันมากขึ้น "วันนี้เลิกเรียนกี่โมง" เขาเอ่ยถามหญิงสาวเสียงอ่อนโยน เธอเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงใส "สี่โมงเย็นค่ะเฮียจะมารับดาหวันเหรอคะ" "อืม จะพาไปกินไอศกรีมไง ก็สัญญาไว้เมื่อคืนไงจำไม่ได้เหรอ" เขายิ้มมุมออกมามือหนาลูบไล้หญิงสาวอย่างแกล้งหยอก ดาหวันรู้สึกขนลุกแปลกๆรีบดันตัวของเขาออกก่อนจะโดนทำอะไรอีก และในรถก็ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนด้วยยังมีคุณเอกภพอีกคนและเขาเป็นคนกุมความลับเรื่องนี้ด้วย "ฮะ...เฮียอย่านะ" "ทำไมกลัวเหรอ" "ให้หนูพูดความจริงเหรอคะ เฮียจะไม่เสียใจใช่มั้ย" หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสั่น เขารีบปล่อยมือออกจากเธอและไม่ต้องการฟังในสิ่งที่เธอพูดออกมา เดี๋ยวดราม่าใส่เขาหลายอย่างมันจะทะเลาะกันเปล่าๆ "ไม่ต้องพูดล่ะขี้เกียจฟัง" ดาหวันทำหน้าสลดลงเล็กน้อยก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือมาอ่านไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้นซ่านกับสิ่งที่เผชิญมา เธอรู้จักนิสัยของเขาดีที่สุดและรู้จักดีกว่าใคร เฮียตฤณเป็นผู้ชายที่ใครไม่ค่อยอยากจะยุ่งด้วยและถ้าเธอดื้อกับเขาเมื่อไหร่จะโดนหนักกว่านี้อีก ตฤณเหลือบสายตามองหญิงสาวอย่างเอ็นดู เขารู้ตัวเองนะว่าบังคับเธอมาตลอดแต่มั่นใจว่าสิ่งที่เลือกให้มันดีที่สุดสำหรับเธอ และไม่นานก็มาถึงที่โรงเรียนของดาหวัน เธอเดินลงจากรถก่อนจะหันมายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่อุตส่าห์มาส่งถึงที่ "ขอบคุณค่ะเฮีย ขอบคุณค่ะคุณเอกที่มาส่ง" "สี่โมงเย็นจะมารับไปกินไอติมนะ" "ค่ะ" "ตั้งใจเรียนล่ะอ่ะนี่เงินเอาไปกินขนม" เขาส่งแบงค์พันไปให้หญิงสาวสองใบ เธอลังเลว่าจะรับดีรึเปล่าเพราะปกติเขาก็โอนเงินให้ทุกเดือนอยู่แล้ว ตฤณดึงหญิงสาวเข้ามาใกล้ใส่แบงค์พันไว้ในมือของเธอก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปคลอเคลียแก้มนวล "ทำไมไม่รับล่ะ" "ก็เฮียให้อยู่แล้วทุกเดือนนี่คะจะให้ทำไมอีก หนูไม่อยากให้เฮียเดือดร้อนค่ะแค่นี้ก็มีพระคุณกับหนูมากแล้ว" หญิงสาวเองก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้บุญกับเขามากทั้งที่เมื่อคืนเขาย่ำยีเธอขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถโกรธหรือทำอะไรได้เพราะคำว่าผู้มีพระคุณมันค้ำคออยู่ "เดือนร้อนอะไรเฮียรวยให้บ้านให้รถยังได้เลย" "พูดอะไรก็ไม่รู้งั้นไปก่อนนะคะ" เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีเพราะเขาเอาใบหน้ามาใกล้เธอจนเกินไปแถมยังแอบหอมแก้มเธออีก ที่นี่โรงเรียนเดี๋ยวถ้ามีคนมาเห็นเข้าจะถูกเอาไปนินทาเสียหายหมด "หึ... ไปบริษัทเลยเอก" "ครับนาย" เขามองตามหญิงสาวไปจนลับสายตาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องขับรถออกไปจากโรงเรียน เอกภพลอบสังเกตอาการของเจ้านายมันดูปฏิบัติกับดาหวันแปลกไปทั้งที่เมื่อก่อนไม่อ่อนโยนขนาดนี้ เขารู้สึกได้เลยว่าเจ้านายมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเดิม สงสัยเขาคงต้องปฏิบัติกับหญิงสาวให้ดีขึ้นกว่านี้เพราะดูท่าทางจากเด็กในความดูแลอาจจะได้เลื่อนขั้นเป็นคนสำคัญของนายก็เป็นได้ และดูท่าทางมีโอกาสสูงมากที่จะเป็นอย่างที่เขาคาดเดาเพราะคุณตฤณไม่เคยอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงคนไหน ไม่เคยอ่อนโยนกับใครแต่เมื่อกี้ที่เขาเห็นดูคุณตฤณเอ็นดูดาหวันมากกว่าผู้หญิงคนอื่น "ช่วงเย็นให้ผมมารับดาหวันกี่โมงครับ" "ฉันจะมาด้วยเดี๋ยวจะออกมาตอนไหนจะบอกเอง" "ได้ครับ" "ช่วยจองร้านไอศกรีมให้หน่อย ขอร้านของเชฟรอนนะมีของหวานเยอะดีดาหวันชอบกินของหวานถ้ามีให้เลือกเยอะเธอคงชอบ" เขาเอ่ยออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดอ่านเมล ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขารู้ว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร รู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอทั้งที่เขาไม่ค่อยได้ใส่ใจเท่าไหร่ ถึงจะไม่รู้อายุของเธอแต่จำได้แม่นว่าเธอเกิดวันไหน แปลกกับตัวเองเหมือนกันที่จดจำเกี่ยวกับหญิงสาวได้ทุกอย่าง "ได้ครับนาย ผมจัดการให้"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD