Chapter 5
1309 Words
ดาหวันหันไปขอความช่วยเหลือชายหนุ่ม เขากระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับสร้อยคอในมือ
"น้องมาเอาของขวัญวันเกิดครับแม่นี่ไง"
เขายื่นสร้อยคอไปให้ดาหวัน เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มก่อนจะรับมาถือไว้ในมือ เธอหันไปยิ้มแห้งให้กับคุณหญิงก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"ใช่ค่ะเมื่อคืนเฮียเค้าหลับไปก่อนหนูก็เลยไม่ได้มาเอาค่ะ"
"งั้นเหรอจ้ะ ถ้างั้นรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วต้องไปโรงเรียนเดี๋ยวจะสายเอา"
"ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"
หญิงสาวยกมือไหว้คุณหญิงก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ท่านมองตามเด็กสาวก่อนจะนิ่งหน้าเล็กน้อยอย่างสงสัย
"ทำไมชุดที่หนูดาหวันใส่มันเหมือนชุดแกเลยอ่ะเจ้าตฤณแม่ซื้อให้ใช่ป่ะ"
"ใช่ที่ไหนล่ะแม่ตาลายรึเปล่า ที่แม่ซื้อให้อีกตัวหรอกจำผิดแน่นอนเลย"
เขารีบแก้ตัวพัลวันเพราะชุดที่ดาหวันใส่คือชุดของเขาจริงๆ เมื่อคืนชุดนอนของเธอโดนเขาฉีกทิ้งไม่เหลือชิ้นดีเช้านี้ก็เลยต้องให้ชุดของเขาไปไม่งั้นคงออกห้องไม่ได้
"อ่าวเหรอ แม่ว่ามันใช่นะ"
"ไปพูดมั่วๆคนอื่นเค้าเสียหายหมด ผมไปก่อนนะเดี๋ยวพาดาหวันไปส่งโรงเรียนด้วย"
"ไปส่งน้องเหรอ... งั้นบอกลุงแดนด้วยว่าเราจะไปส่งเองแม่ให้ลุงรอน้องหน้าบ้านยังไงฝากบอกด้วยนะ"
"ได้ครับแม่"
เขาเดินมาหอมแก้มคุณแม่ก่อนจะรีบเดินลงไปทันที ท่านมองตามลูกชายไปเก็บความสงสัยเอาไว้กับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ เธอจำได้แน่นอนว่าชุดนั้นมันเป็นของเจ้าตฤณแต่ถ้าเขายืนยันว่าไม่ใช่ก็คงไม่ใช่แหละมั่ง
ตฤณพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกนึกว่าจะถูกจับได้เสียแล้ว เขายังไม่พร้อมหรอกนะในตอนนี้ยิ่งดาหวันยังเด็กมากอนาคตของเธอไม่ควรจะแปดเปื้อนในตอนนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่ควรมีใครรู้ไม่งั้นเรื่องใหญ่แน่นอน
ดาหวันย่องเข้ามาในห้องนอนรีบเปลี่ยนชุดนักเรียนให้เร็วที่สุดก่อนที่คุณแม่จะมาตาม ดีนะที่เธอกับแม่แยกกันนอนไม่อย่างนั้นท่านต้องรู้แน่ว่าเมื่อคืนเธอไม่อยู่ที่ห้อง
เวลาผ่านไปไม่นานดาหวันก็สะพายกระเป๋าเป้เดินออกมาหาตฤณที่หน้าบ้าน เขากำลังรอเธออยู่เพราะเป็นคนบอกเองว่าจะพาไปส่งโรงเรียน
"หนูไปเองก็ได้ค่ะ"
"ไปด้วยกันเนี่ยแหละเดี๋ยวพาไปส่ง ขึ้นรถสิ"
เขาพาเธอไปขึ้นรถโดยมีเอกภพเป็นคนขับรถให้ โดยปกติหน้าที่หลักของเขาคือเป็นผู้ช่วยทำงานแทนทุกอย่างและตัวเขามีคนขับรถส่วนตัวอยู่แล้วแต่วันนี้ให้มาขับไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นคนจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับดาหวันมากขึ้น
"วันนี้เลิกเรียนกี่โมง"
เขาเอ่ยถามหญิงสาวเสียงอ่อนโยน เธอเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงใส
"สี่โมงเย็นค่ะเฮียจะมารับดาหวันเหรอคะ"
"อืม จะพาไปกินไอศกรีมไง ก็สัญญาไว้เมื่อคืนไงจำไม่ได้เหรอ"
เขายิ้มมุมออกมามือหนาลูบไล้หญิงสาวอย่างแกล้งหยอก ดาหวันรู้สึกขนลุกแปลกๆรีบดันตัวของเขาออกก่อนจะโดนทำอะไรอีก และในรถก็ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนด้วยยังมีคุณเอกภพอีกคนและเขาเป็นคนกุมความลับเรื่องนี้ด้วย
"ฮะ...เฮียอย่านะ"
"ทำไมกลัวเหรอ"
"ให้หนูพูดความจริงเหรอคะ เฮียจะไม่เสียใจใช่มั้ย"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสั่น เขารีบปล่อยมือออกจากเธอและไม่ต้องการฟังในสิ่งที่เธอพูดออกมา เดี๋ยวดราม่าใส่เขาหลายอย่างมันจะทะเลาะกันเปล่าๆ
"ไม่ต้องพูดล่ะขี้เกียจฟัง"
ดาหวันทำหน้าสลดลงเล็กน้อยก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือมาอ่านไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้นซ่านกับสิ่งที่เผชิญมา เธอรู้จักนิสัยของเขาดีที่สุดและรู้จักดีกว่าใคร เฮียตฤณเป็นผู้ชายที่ใครไม่ค่อยอยากจะยุ่งด้วยและถ้าเธอดื้อกับเขาเมื่อไหร่จะโดนหนักกว่านี้อีก ตฤณเหลือบสายตามองหญิงสาวอย่างเอ็นดู เขารู้ตัวเองนะว่าบังคับเธอมาตลอดแต่มั่นใจว่าสิ่งที่เลือกให้มันดีที่สุดสำหรับเธอ
และไม่นานก็มาถึงที่โรงเรียนของดาหวัน เธอเดินลงจากรถก่อนจะหันมายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่อุตส่าห์มาส่งถึงที่
"ขอบคุณค่ะเฮีย ขอบคุณค่ะคุณเอกที่มาส่ง"
"สี่โมงเย็นจะมารับไปกินไอติมนะ"
"ค่ะ"
"ตั้งใจเรียนล่ะอ่ะนี่เงินเอาไปกินขนม"
เขาส่งแบงค์พันไปให้หญิงสาวสองใบ เธอลังเลว่าจะรับดีรึเปล่าเพราะปกติเขาก็โอนเงินให้ทุกเดือนอยู่แล้ว ตฤณดึงหญิงสาวเข้ามาใกล้ใส่แบงค์พันไว้ในมือของเธอก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปคลอเคลียแก้มนวล
"ทำไมไม่รับล่ะ"
"ก็เฮียให้อยู่แล้วทุกเดือนนี่คะจะให้ทำไมอีก หนูไม่อยากให้เฮียเดือดร้อนค่ะแค่นี้ก็มีพระคุณกับหนูมากแล้ว"
หญิงสาวเองก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้บุญกับเขามากทั้งที่เมื่อคืนเขาย่ำยีเธอขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถโกรธหรือทำอะไรได้เพราะคำว่าผู้มีพระคุณมันค้ำคออยู่
"เดือนร้อนอะไรเฮียรวยให้บ้านให้รถยังได้เลย"
"พูดอะไรก็ไม่รู้งั้นไปก่อนนะคะ"
เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีเพราะเขาเอาใบหน้ามาใกล้เธอจนเกินไปแถมยังแอบหอมแก้มเธออีก ที่นี่โรงเรียนเดี๋ยวถ้ามีคนมาเห็นเข้าจะถูกเอาไปนินทาเสียหายหมด
"หึ... ไปบริษัทเลยเอก"
"ครับนาย"
เขามองตามหญิงสาวไปจนลับสายตาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องขับรถออกไปจากโรงเรียน เอกภพลอบสังเกตอาการของเจ้านายมันดูปฏิบัติกับดาหวันแปลกไปทั้งที่เมื่อก่อนไม่อ่อนโยนขนาดนี้ เขารู้สึกได้เลยว่าเจ้านายมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเดิม สงสัยเขาคงต้องปฏิบัติกับหญิงสาวให้ดีขึ้นกว่านี้เพราะดูท่าทางจากเด็กในความดูแลอาจจะได้เลื่อนขั้นเป็นคนสำคัญของนายก็เป็นได้ และดูท่าทางมีโอกาสสูงมากที่จะเป็นอย่างที่เขาคาดเดาเพราะคุณตฤณไม่เคยอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงคนไหน ไม่เคยอ่อนโยนกับใครแต่เมื่อกี้ที่เขาเห็นดูคุณตฤณเอ็นดูดาหวันมากกว่าผู้หญิงคนอื่น
"ช่วงเย็นให้ผมมารับดาหวันกี่โมงครับ"
"ฉันจะมาด้วยเดี๋ยวจะออกมาตอนไหนจะบอกเอง"
"ได้ครับ"
"ช่วยจองร้านไอศกรีมให้หน่อย ขอร้านของเชฟรอนนะมีของหวานเยอะดีดาหวันชอบกินของหวานถ้ามีให้เลือกเยอะเธอคงชอบ"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดอ่านเมล ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขารู้ว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร รู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอทั้งที่เขาไม่ค่อยได้ใส่ใจเท่าไหร่ ถึงจะไม่รู้อายุของเธอแต่จำได้แม่นว่าเธอเกิดวันไหน แปลกกับตัวเองเหมือนกันที่จดจำเกี่ยวกับหญิงสาวได้ทุกอย่าง
"ได้ครับนาย ผมจัดการให้"
- Writer
