Toxic Love สัมพันธ์ร้ายกลายรัก

Chapter 4

ดาหวันเข้าไปอาบน้ำนานมากจนชายหนุ่มเริ่มเปิดห่วง เขาเดินมายืนตรงประตูเตรียมจะเคาะประตูก่อนจะชะงักไปเมื่อหญิงสาวเปิดออกมาพอดี

"อาบน้ำนานจัง"

"ขอโทษค่ะงั้นหนูไปก่อนนะคะ"

เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้อีก ตฤณรีบดึงมือของหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะดึงเธอมาสวมกอดไว้แน่น

"ห้ามร้องเด็ดขาด"

"ฮึก! เฮียใจร้ายนี่"

"ขอโทษแล้วไงจะให้ทำอะไรอีกถึงจะหาย"

เขาไม่รู้จะทำยังไงเพื่อให้เธอยอมหายโกรธ ก็ตัวเขาเองมันไร้สติโดยพิษของยาปลุกเซ็กส์เล่นงานถึงแม้จะรู้และจดจำมันได้ทุกอย่างก็เถอะแต่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้จะให้ทำยังไง

"ไม่หายหรอกเฮียเอาความบริสุทธิ์หนูไปแล้ว แม่รู้ต้องตีแน่เลย ฮืออออ"

"ก็อย่าให้รู้สิวะ"

เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงมือเธอไปนั่งลงบนเตียงนอน สงสัยคืนนี้คงปล่อยออกจากห้องไปไม่ได้ เพราะถ้ากลับห้องแล้วไปนั่งร้องไห้คนอื่นก็สงสัยเกี่ยวได้เค้นเอาความจริงจากปากของเธออีก

"คืนนี้นอนที่นี่แหละขืนออกไปนะมีหวังความแตกหมด"

"หนูไม่บอกใครหรอก"

"ปากไม่พูดแต่การกระทำมันชัดมากเลยนะว่ามั้ย นอนได้แล้วพรุ่งนี้จะไปส่งที่โรงเรียน"

เขาหันไปออกคำสั่งใส่หญิงสาว เธอเบือนหน้าไปอีกทางล้มตัวลงนอนบนเตียงเพราะทะเลาะกับเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงถ้าเขาสั่งก็ต้องทำตามไม่มีข้อแม้

"ฮืออออ"

"หยุดร้องสักทีฉันหนวกหู"

"ฮึก!"

ดาหวันกลั้นเสียงสะอื้นพยายามข่มตาหลับเพื่อลืมเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมา คนอย่างเธอคงไม่มีโอกาสที่จะได้แต่งงานกับชายในฝันเหมือนในซีรีส์อีกแล้ว เพราะเขาย่ำยีเธอจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

ตฤณมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันทั้งรู้สึกผิดและอยากจะเอาชนะในเวลาเดียวกัน ยิ่งเธอต่อต้านเหมือนรังเกียจเขายิ่งอยากได้เธอมากขึ้นเท่านั้น

"ถ้าไม่อยากโดนก็ช่วยฟังกันหน่อยเข้าใจมั้ย"

เขาลูบผมหญิงสาวอย่างแผ่วเบาและไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินมั้ยเพราะดูท่าทางคงจะร้องไห้จนเหนื่อยสลบไปเลย เขานอนลงข้างหญิงสาวเหลือบสายตามองแผ่นหลังของเธอก่อนจะหลับตาลงพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย

'ทำไมต้องเป็นเธอด้วยดาหวัน...'

เช้าวันต่อมา...

ดาหวันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมามองไปโดยรอบก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นสายตาของคุณตฤณที่มองเธอเหมือนอยากจะกลืนกินทั้งตัวแบบนั้น

"ฮะ... เฮียมองอะไรคะ"

"รู้ป่ะเมื่อคืนเราอ่ะเอานมมาถูหลังเฮียด้วย มันนุ่มนิ่มเนาะ"

"บะ...บ้า เฮียพูดอะไรแบบนั้นคะ หนูไปก่อนดีกว่ามันเช้าแล้วด้วย"

หญิงสาวดำผ้าห่มไว้แน่นรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงต้องรีบหนีไปให้ไกลที่สุดเพราะมันลางสังหรณ์ไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้

"รีบไปไหนเฮียกำลังอยาก..."

"ไหนเฮียบอกว่าให้มันจบแค่เมื่อคืนไง เฮียจะทำอะไรอ่ะ..."

ดาหวันเอามือปิดหน้าอกของตัวเองไว้แน่น เพราะสายตาที่เขามองมามันดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจเลย ตฤณอมยิ้มเล็กน้อยไหนเราสองคนก็มีความสัมพันธ์กันแล้ว ได้กันอีกกี่ครั้งมันก็คือได้... เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ซื้อกินหรือนอนกับผู้หญิงมั่วซั่วเพราะเข็ดที่เมื่อคืนโดนวางยาโคตรทรมานเลย

"ทำแบบเมื่อคืนไง..."

"กรี๊ดดดดดด อย่านะ!"

ตฤณเอามือปิดปากดาหวันเอาไว้จับเธอนอนคว่ำหน้าลงก่อนจะใช้มือล้วงเข้าไปยังจุดซ่อนเร้นของหญิงสาว ดาหวันดีดดิ้นอย่างรู้สึกกลัว เธอไม่ชินกับการที่มีอะไรกับผู้ชายโดยเฉพาะเขาที่เรื่องบนเตียงค่อนข้างรุนแรงพอควร

"อื้ออออ อ๊ะ อ๊ะ"

ดาหวันถูกเขาจับมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง ชายหนุ่มใส่ความเป็นชายล่วงล้ำเข้ามาในตัวของเธอ กระแทกเข้ามาไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อยทั้งที่เธอเพิ่งจะรู้สึกดีขึ้นจากเมื่อคืนแต่ตอนนี้กำลังจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

"โคตรดีเลยดาหวัน ซี๊ดดด"

"ฮะ...เฮีย อ๊ะ อ๊ะ เจ็บ"

ดาหวันร้องครางออกมาเสียงหวายิ่งร้องดังมากเท่าไหร่มันยิ่งปลุกอารมณ์ของเขามากขึ้นเท่านั้น เธอร้องครวญครางใต้ร่างของชายหนุ่มและดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะรู้แล้วว่าเขาจะมากระบวนท่าไหนและเธอต้องตอบรับเขายังไงถึงจะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บมาก

"ซี๊ดดดด สะ...เสียว"

เธอร้องครางออกมาเสียงกระเส่า ชายหนุ่มปล่อยมือของหญิงสาวให้เป็นอิสระ มือหนาจับสะโพกของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างกระแทกเข้าออกอย่างรวดเร็วเล่นเอาหญิงสาวถึงกับล่องลอยอยู่ในอากาศ ความเจ็บปวดจากครั้งแรกเริ่มจางลงเหลือแต่ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่

"ฮะ..เฮีย มะ...ไม่ไหว"

"ทนหน่อย ยังไม่เสร็จเลยใจร้อนจริง"

เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจับเธอให้หันหน้าเข้าหาตัวเอง ตฤณอุ้มเธอมานั่งลงบนตักจับสะโพกของเธอยังขึ้นลงก่อนจะร้องออกมาอย่างทรมาน

"ขยับหน่อยมันเสียว เร็วๆ"

"ทำยังไงคะ"

เธอโอบรอบคอของชายหนุ่มไว้แน่นยกสะโพกของตัวเองตามที่เขาสอน พอเริ่มทำเป็นหน่อยเธอก็ขยับขึ้นลงอย่างช้าๆไม่เร่งรีบและนั่นทำให้ตฤณทรมานเหลือเกินกับการกระทำของสาวน้อยในอ้อมกอด

"จะทรมานเฮียให้ตายตรงนี้เลยเหรอไง เร็วๆได้มั้ย"

"ก็หนูทำไมเป็นนี่! อีกอย่างปวดขาด้วยค่ะ"

ดาหวันบ่นออกมาเสียงหลง ทำไมต้องบังคับเธอด้วยทั้งที่สภาพเธอในตอนนี้ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ เมื่อคืนโดยเขาทำหนักมากแทบจะเดินไม่ไหวเช้านี้ทำอีกจะให้เธอร่างกายบอบช้ำไปถึงไหนกัน

"ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยบ่นปวดขาแล้วเหรอ เออ ทำเองก็ได้วะ"

เขาพลิกตัวหญิงสาวไปอยู่ใต้ร่างขยับร่างกายของตัวเองตามแรงปรารถนา ดาหวันกำผ้าปูที่นอนแน่นร้องครวญครางออกมารอว่าเมื่อไหร่บทเรียนครั้งนี้มันจะจบลงสักที

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเขาอาบน้ำแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อย ส่วนดาหวันเธอก็อาบน้ำแล้วเช่นกันอาบกับเขาเนี่ยแหละจะได้ไม่เสียเวลา

"ใส่ชุดนี้ลงไปก่อน แต่งตัวแล้วไปหาเฮียที่ห้องอาหารเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ"

เธอรับเสื้อของเขามาสวมใส่ก่อนจะเดินขากะเผลกออกไปจากห้องนอนของชายหนุ่ม เดินออกมาไม่เท่าไหร่ก็ต้องอ้าปากค้างอย่างตกใจเมื่อเจอคุณหญิงกำลังเดินขึ้นมาพอดี

"คุณหญิง! ทะ..ทำยังไงดี"

เธอมองไปโดยรอบอย่างหาที่หลบ ตฤณที่มองเห็นสร้อยคอที่เขาซื้อให้หญิงสาววางอยู่ก็รีบเดินออกไปเรียกให้เธอเอาไปด้วย เมื่อคืนมันหล่นอยู่บนเตียงเขาก็เลยเก็บไว้ให้

"ดาหวันมาเอาสะ.... มะ...แม่"

"ดาหวัน... มาทำอะไรชั้นบนแต่เช้าจ้ะ"

คุณหญิงมองดาหวันพรางเหลือบสายตามองไปยังลูกชายที่เดินออกจากห้องนอนมาเช่นกันด้วยความสงสัย เช้าขนาดนี้เธอควรจะแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนสิทำไมถึงมาอยู่ข้างบนได้

"เอ่อ... คือว่า"