สารวัตรขับรถกลับมาถึงบ้านด้วยความเพลีย แม้คดีจะมีความคืบหน้าให้เห็น แต่ในความรู้สึกเหมือนยังมีปริศนาอีกกว่าร้อยข้อที่ต้องไข สารวัตรเดินมาทิ้งตัวลงนั่งพิงไหล่แม่ที่นั่งเล่นอยู่ในบ้าน
“เหนื่อยหรอลูก ทำไมดูหมดแรงขนาดนี้” คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกชายพลางยกมือทั้งสองขึ้นไปกอดไว้
“เหนื่อยสมองครับ เหมือนมีจิ๊กซอว์ร้อยชิ้น แต่เพิ่งต่อไปได้แค่ไม่ถึงสิบชิ้นเลย” สารวัตรบ่นให้พ่อและแม่ฟัง
“ค่อย ๆ คิด ยิ่งเราเครียด สายตาเราก็จะมองเห็นอะไรได้น้อยลง ผ่อนคลายสมอง ผ่อนคลายร่างกาย ค่อย ๆ ต่อมันไปทีละชิ้น พ่อเชื่อว่าเราทำได้” คุณพ่อวางไอแพดในมือลง แล้วหันมามองลูกชายคนเดียวของเค้า
“ครับ ผมจะเครียดให้น้อยลง เสาร์-อาทิตย์นี้ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนมั้ยครับ” สารวัตรเอ่ยถาม
“ไม่มีนะ พ่อกับแม่ไม่ได้มีนัดที่ไหน ตอนแรกว่าจะไปออกรอบซะหน่อย แต่ยังไม่ได้ชวนเพื่อน ๆ เลย เรามีอะไรรึเปล่า” พ่อเอ่ยถามลูกชายกลับมา
“ผมว่าจะพาน้องม
